Onder Genaker en Grootzeil varen met 5 knopen wind 20 mijl verder. Na 15 mijl drijven met 3,5 knoop moet de motor aan, de wind is helemaal weggevallen. We doen de laatste 5 mijl op de motor en gooien het anker uit vlak voor de haven ingang.

Met de dinghy gaan we de volgende dag de mangrove rivier in. Het is laag water en na een half uur moeten we omdraaien. De rivier zit vol met leven en samen met de Altona vermaken we ons kostelijk. We eten een kleine snack en drijven met de stroom mee. Tot onze verbazing zien we vele schildpadden, later lezen we dat de rivier er vol mee zit.

We leggen de dinghy aan het grote dok en wandelen het “dorpje” in. Nou ja, als je vijf huizen een dorp noemt. Een mevrouw, genaamd Mary, spreekt Katie aan en verkoopt voor 3 dollar een rieten portemonnee. We geven haar 5 dollar. We informeren of we ergens eieren kunnen kopen. Dat weet ze niet maar ze rent de straat af om te kijken of ze iets voor ons kan regelen.

We volgen haar maar lachend, zo belangrijk was het ook niet. Ze leidt ons naar een klein barretje. Mhhh, zijn we zojuist gehusteld? Nou ja, het barretje heeft heerlijk ijs en de kinderen genieten ervan. We gebruiken dan daar ook maar de lunch. We wandelen terug naar de boot. Katie gaat spelen op Altona en de mannen gaan speervissen, inclusief Alec.

We beginnen op een ondiepe plek, Ralph is een beetje laat en ik heb tijd om Alec alles te leren. Hij doet het super goed en schiet op alles wat beweegt. Even later gaan we naar het diepe water en daar kan Alec slechts toekijken. Hij mag wel schieten maar de afstand is te groot om iets te raken.

Ik zie een grote Grouper maar die duikt onder het koraal en is niet meer te zien. Er zwemmen genoeg kleine visjes waaronder snappers. Die zijn lekker dus waag ik een paar schoten. En zo waar speer ik een kleine snapper. Boven water lijkt hij nog kleiner dan onder water. Een beetje zielig, eigenlijk.

Het wordt de enige vangst van de dag. We kunnen slechts twee coralheads vinden. Niet echt geweldig. Maar Alec vond het een fantastische dag. Samen spreken we af dat we net doen of Alec de snapper heeft geschoten. Dat wordt ons geheim.

Vol overtuiging vertelt Alec aan Isabelle hoe hij de vis heeft geschoten. Hij verzint prachtige details en het verhaal is geheel geloofwaardig. Isabelle trapt er met open ogen in. Heel grappig, heel heel grappig, zou Katie zeggen. Ik lig stiekem in een deuk maar bevestig alles wat hij zegt. De visboeken worden gepakt en we beginnen te kijken wat voor vis het precies is. Uiteindelijk zijn we het eens: het is een Mutton Snapper.

The great white hunter

We organiseren een BBQ op het strand. Altona heeft nog braadworst en wij hebben de snapper en knakworst. Isabelle maakt nog knoflookaardappelpuree, Wendy maakt gebakken Plantaan met saus. Een feestmaal! Alec, Katie en ik zoeken hout bijelkaar. Dan bouwen we samen met droog zeewier een groot kampvuur en steek ik het aan. Na een uurtje wordt de snapper als eerste op de kooltjes gelegd maar die blijkt veel te heet. We trekken de BBQ iets verder van het vuur met minder kooltjes. Dat werkt beter.

Het wordt een gezellige avond. De snapper was klein maar iedereen krijgt toch een mooi hapje. Op de huid gebakken, valt de vis prachtig open en kun je zo het vlees eten zonder al te veel botjes. Iedereen is vol bewondering voor de jagerskwaliteiten van Alec die trots als een pauw nog eens het verhaal van de jacht vertelt.