We leggen aan bij een privé dock van de Norfolk OCC Port Officers Gary en Greta. Seraphim ligt er al. Het wordt een hartelijk ontvangst. De OCC is een jachtclub zonder eigen haven. Je kunt pas lid worden als je minimaal 1000 mijl off-shore gezeild hebt. Daar zijn we lid van geworden nadat we de Atlantic over zijn gevaren. Er zijn OCC Port Officers over de hele wereld en helpen OCC leden daar waar ze kunnen in het gebied waar ze Port Officer van zijn. Soms kunnen ze je zelfs een tijdelijk gratis aanlegplek bieden, wat het geval was in Norfolk. Wij hollanders maken daar graag gebruik van J

De ligplaats hoort bij een appartementen complex en we worden dan ook gevraagd om onze kinderen niet op de steiger te laten rennen want de oudere mensen hier vinden dat wellicht vervelend en dan moeten we misschien hier weer weg. We mogen hier 2 dagen liggen, maar uiteindelijk blijven we 5 dagen. Gary vindt het wel gezellig en komt regelmatig bij ons een (zelf meegenomen) biertje scoren.

Vlnr: Gary, Isabelle, Greta

De gastvrijheid is geweldig. De eerste avond organiseren ze voor ons een barbeque en het wordt erg laat. Een dag later brengt Gary mij naar een scheepswinkel voor de benodigde kaarten van Cheasepeake.

Het plan was om hierna naar New York te varen. Er gaat een opening komen in het weer en iedere dag wordt het weerbericht nauwlettend in de gaten gehouden. Het grootste gevaar is echter niet de wind maar de onweerstormen. De tocht van Norfolk naar NY duurt 50 uur non-stop en onweer kan hier in enkele minuten zich ontwikkelen met zeer zware wind en gigantisch actieve bliksem.

De discussie om naar NY te gaan, speelt al enkele dagen. Het is vooral de vraag hoe. Je kunt binnendoor maar dat is erg om en daar hebben we eigenlijk geen tijd voor. We moeten weer terug zijn in Cheasepeake begin Augustus want dan vliegen we terug naar Nederland voor een kort familiebezoek.

Uiteindelijk valt het doek voor NY. We gaan definitief niet. Als we terug zijn van NL dan hebben we meer dan genoeg tijd en we besluiten om dan te gaan. Gelukkig is Patricia dan weer terug van haar bezoek in Nederland zodat we toch een babybezoek kunnen doen in New York. Jammer is ook dat we de andere Nederlandse boten dus niet meer zien. Zij zijn al verderop en gaan 4 juli naar NY. Dat halen we zeker niet meer. Dan moeten we maar een reunie in Nederland organiseren.

De keuze om niet naar NW te gaan voelt alsof de druk van een ketel wordt gehaald. Ineens hebben we helemaal geen haast meer. We zijn er. We hoeven niet meer. We kunnen nu dagelijks bepalen waar we heen willen. De Waterway Guides worden erbij gehaald en ieder avond zijn we aan het zoeken naar leuke plaatsen.

Fourth of July komt eraan en dat is vergelijkbaar met onze Koninginnedag. Erg gezellig. Maar waar is het het leukst voor een gezin met kinderen. De keuze valt op Yorktown en Williamsburg. Deze steden liggen tegen elkaar aan en zijn coloniale landmarks. In Williamsburg is een oud centrum waar iedereen nog gekleed gaat in traditioneel kostuum. Er worden allerlei dingen voor kinderen en volwassenen georganiseerd waaronder een groot vuurwerk. We zijn beniewd.

Norfolk zelf is erg leuk, er is een Naval museum met een gigantisch oorlogschip De Wisconsin, een zogenaamde Battleship met hele grote kanonnen. Heel bijzonder aangezien dat schip nog gevochten heeft in WO2 en de golfoorlog.

Battleship USS Wisconsin

Aan de overkant van de baai ligt Porthmouth en daar is een kindermuseum. Met de ferry zijn we naar de overkant gevaren en gewandeld naar het museum. Dat museum was erg goed georganiseerd. Maar omdat het een staatsmuseum was, mochten de kinderen niet los rondlopen. Zelfs Alec had steeds supervisie nodig, pfff. Maar goed, het museum had allerlei leuk experimenten. Het leukste vond ik de reuze zeepbel waarin je kon staan. Alec was er erg goed in.

Op de tweede verdieping was een speelgoedtrein ruimte en daar hebben de kinderen zelf een spoorweg aan gelegd. Natuurlijk waren er ook speeltoestellen die erg populair waren bij Katie.

In opdracht van Isabelle ben ik de voorpunt ingedoken om de kinderfietsen boven water te trekken. In eerste instantie zag het ernaar uit dat beide fietsen goed bewaard zijn gebleven na 4 maanden in de voorpunt. Maar na een uurtje fietsen bleken de lagers van de wielen van Katie geheel kapot te zijn, verroest. Dus moest er een nieuw fietsje komen voor Katie.

Bij Toys R Us hadden ze een grote selectie en in plaats van een mooie roze fiets, koos Katie voor een stoere cross fiets met een langwerpig motorzadel. Ik heb daar de trappers vanaf gehaald zodat ze een loopfiets heeft. Ze is nog iets te klein voor trappers. Achterop heb ik een sissy bar gezet zodat we haar makkelijk kunnen duwen. Katie vond het geweldig, veel beter dan in de wandelwagen zitten.

Alec heeft het fietsen nu helemaal door. Hij kan fietsen, starten, remmen, bochten links en rechts en toeteren. Van tijd tot tijd valt hij wel maar ja, dat hoort er bij. Al vindt hij van niet. We proberen hem de regels van de weg bij te brengen maar dat valt nog niet mee. Oversteken begint hij wel al goed te leren. Hij vindt het fiesten helemaal geweldig en wil iedere dag nu fietsen. Voor ons is dat ook wel fijn want we kunnen daardoor lange afstanden lopen op een goed tempo.

Na 5 dagen nemen we afscheid. De Seraphim is al een dag eerder vertrokken en heeft een hele lange slag gemaakt. Zij waren zo blij dat ze eindelijk weer eens konden zeilen na al die tijd in de ICW motoren. Wij hebben dat gevoel niet. Lekker overal stoppen is ons motto. We gaan ze wel weer zien ergens in Washington. Ook nemen we afscheid van Gary en Greta en danken ze voor hun gastvrijheid. Wat een leuke mensen.

Isabelle ontmoet Beth, een middelbare school vriendin uit haar tijd in Richmond, Viriginia