Alec begint steeds meer humor te ontwikkelen. Laatst bedacht hij dat hij een standbeeld was dat afbrak. Een zeer effectieve techniek om je niet door Mamma te laten insmeren. Tot frustratie van Isabelle lag ik in een deuk. Ik weet het, je moet niet lachen in zo’n situatie omdat je daarmee dat gedrag stimuleert, maar ja… soms is het zo leuk. Hij maakt steeds vaker grapjes en woordspelingen. Hij doet me vaak herinneren aan Björn (mijn jongste broer) als klein mannetje.

Wat mij ook opgevallen is dat je kinderen dagelijks hun leven geheel in jouw handen laten. Natuurlijk is onze situatie meteen een goed voorbeeld daarvan: met je kinderen zeeën en oceanen bevaren. Maar evengoed gelden andere, meer allerdaagse voorbeelden: de weg oversteken. Wij leren Alec natuurlijk om te links en rechts kijken voor het oversteken, maar als ik roep: Nu, rennen! Dan rent Alec blind de weg over. Je neemt dit soort verantwoordelijkheden heel gemakkelijk, maar toch….

Op de boot is het leven routineus aan het worden. We eten vaak buiten. Dat brengt echter voor- en nadelen mee. Een voordeel is bijvoorbeeld dat het knoeien van Katie gemakkelijk opgeruimd kan worden met een puts water met zeep.

Een nadeel is glas aan boord in combinatie met wind. Aan boord zijn de borden en glazen van kunstof. Dat heeft natuurlijk het nadeel dat het niet gemakkelijk schoon blijft als keramiek en glas. Maar… het kan niet zo makkelijk breken. Er zijn echter wel vier whiskey (tjsa, ik hou nou eenmaal van een glaasje of twee) glazen aan boord. Nou ja, vier. Er zijn nu nog drie (and still counting) glazen aan boord. Tijdens het eten heeft een windvlaag een placemat met bestek en glazen opgetild en op de kuipvloer doen belanden. En daar kon 1 glas niet tegen.

Gisteravond hadden we sinds lange tijd een heerlijk warme zomeravond. Alle luiken van de boot stonden wagenwijd open om binnen wat verkoeling te krijgen. En Isabelle en ik hebben heerlijk tot 11 uur ’s avonds buiten gezeten. En er was geen mug te bekennen. Ik merk nu heel sterk bij mezelf dat het onthaasten begint door te werken.

Laissez faire. Wat maakt het uit dat we “pas” bij Boulogne zijn. Het is een leuke plaats en we komen vanzelf in Portugal. We hebben de luxe om te wachten op betere wind, iedereen om ons heen moet op tijd terug zijn en gaat dus varen in slechtere condities. Zijn we dan watjes? Worden we nooit stoere zeemannen? Vast niet, maar is dat dan het doel?

Nee, genieten is belangrijker. Laten wij maar als watjes door de zeven zeeën gaan met een gelukkige bemanning.

Onderstaande foto’s zijn van het vuurwerk: