We worden hartelijk ontvangen bij Gary en Greta op het OCC Courtesy Dock in de privé marina van hen. Het is een heel krappe draai met 20 knopen wind. In één klap draai ik de boot achteruit de box in met de wind van opzij. Boat handling is wel okay na zoveel jaar maar hier was het nog wel even spannend. Met een gestreeld ego leggen we de  boot vast en begroeten we Gary en Greta.

We zijn in Norfolk. En geen dag te laat want het is Halloween in het oude centrum van Portsmouth (aan de andere kant van de rivier). We borrelen lekker lang met onze OCC vrienden en gaan de volgende dag naar Halloween.  Dat blijkt een groot succes. Uiteraard zijn onze kinderen er al dagen klaar voor maar vandaag mogen ze dan eindelijk hun kostuums aan. Alec gaat als Star Wars Storm Trooper en Katie gaat als Egyptische Koningin Cleopatra.

Het kindermuseum dat de Halloween organiseert is verplaatst omdat ze gaan uitbreiden. De alternatieve locatie valt wat tegen maar het maakt de kinderen niets uit. Alec vindt direct een vriendje en samen gaan ze met blokken een groot fort bouwen. Er is ook een goochelaar en ze zijn er helemaal onder de indruk van, “hoe doet ie dat?” We houden de magie in plaats en vertellen natuurlijk niets.

Katie speelt lekker in de kinder supermarkt en vermaakt zich ook kostelijk. Om 5 uur gaan we even iets eten want om 6  uur begint het “Trick or Treat” of zoals Alec zegt : “Snoep of poets!”. We zijn iets te vroeg en dat is maar goed ook. De straat is vol met winkeleigenaren die meedoen met de actie en een mijl lang, op en neer, zitten ze buiten snoepgoed uit te delen aan verklede kinderen. Sommigen met minimale middelen maar sommigen met prachtige kostuums.

Alec weet precies hoe het moet en gaat op pad. Katie volgt en weet met haar charme haar bakje aardig vol te krijgen. Dat bakje heb ik nog geregeld bij een supermarkt. Nergens was iets te koop maar achter de toonbank was nog iets leuk te vinden van een vorige actie.

We lopen de straat helemaal uit en gaan daarna weer naar beneden. Inmiddels is het aardig druk geworden en lopen we tegen de stroom in. Gelukkig maar want de andere kant op zijn de rijen zeker tien tot twintig meter lang. Alec en Katie dringen lekker makkelijk voor en zo schieten we aardig op. De mandjes zijn aan het eind van de avond helemaal vol en vermoeid maar tevreden stappen we in de ferry om terug te gaan naar de boot.

De volgende ochtend wordt het slechte nieuws gebracht door Gary. Een Admiraal in ruste heeft een stalen ponton zien drijven en heeft de marina gewaarschuwd. Het ponton heeft nog geen vijf minuten tegen Seawalk aan liggen botsen maar wel met 30 knopen wind. Met vier man zijn ze een half uur lang bezig geweest om het ponton los te krijgen en op een veilige plek te brengen.

Ondertussen is Seawalk op de waterlijn aardig beschadigd. Niet zo dat het nu moet worden gereparareerd maar de hele zijkant is geraakt en Seawalk moet aan die kant weer helemaal overgespoten worden. En dat terwijl ze net helemaal nieuw in de verf is gezet. We zijn behoorlijk aangeslagen.

Er is ook een zonnige, zij het een bleek zonnetje, zijde aan het verhaal. Als het ponton niet was opgemerkt, was SeaWalk gezonken! En dat was nog veel erger geweest. Gelukkig is het bij oppervlakkige schade gebleven.

Gary en ik hebben nog geprobeerd om de eigenaar van het ponton te achterhalen door met een sloep door de haven van Norfolk te varen maar die is zo groot dat de kans op succes minimaal is. Ook op onze tocht naar Great Bridge hebben we uitgekeken naar vergelijkbare pontons maar geen succes. Morgen moeten we de verzekering er over gaan inlichten, ik kijk er niet naar uit.

Maar... het leven gaat door en we zijn allemaal gezond dus we moeten onze zegeningen tellen, niet onze tegenslagen.