We zijn weer aan  boord. Oh, wat voelt dat toch weer vertrouwd. Vooral slapen in je eigen bed. Heerlijk. Het zachte tikken van de regen op het dek. Nou ja, tikken? Het stortregent! Lekker hoor, het lijkt wel herfst in Nederland, hebben we daar zoveel mijl voor gevlogen? Gelukkig is het na een dag weer over en komt de zon erbij.

Zowel Isabelle en ik zijn uitgeteld na 2 dagen hard werken. Allereerst was het erg vermoeiend om hierheen te komen. Vroeg op en dan een lange dag met twee kinderen en een hoop bagage. Uiteindelijk kwamen we om 02:00 uur ’s nachts Nederlandse tijd aan bij de boot. Daar zat ook nog 1,5 uur bij de US Customs bij. Gezeur natuurlijk want onze papieren waren prima op orde. Maar het was natuurlijk wel 9-11, dus iedereen was extra alert.

Bij aankomst mochten we echt aan de bak want de boot moest leefbaar gemaakt worden. Alle kleren uit de koffers en uit de opslag. Matrassen terug op zijn plek. Schoonmaken natuurlijk en uiteindelijk konden de kinderen naar bed. Imiddels was het voor hen 4 uur ’s nachts. Nodeloos te zeggen dat ze meteen in slaap vielen.

Een paar uur later konden wij ook naar bed maar niet voor lang. De jetlag begon de kinderen parten te spelen en al gauw wisselden Alec en Katie stiekem stuivertje. Nadat Katie bij ons in bed was gekropen, kwam de relatieve rust terug en konden we nog een paar uurtjes slapen.

De volgende dag hebben we de boot verder op orde gebracht, de meeste regen was weg en een groot deel van de dag bleef redelijk droog. Na een paar uur slepen en opruimen was zowel bovendeks als onderdeks op orde en konden we eens om ons heen kijken.

De rompkleur hadden we nog niet eens goed bekeken. Omdat Schaap Shipcare een zooitje gemaakt had van een reparatie (onder garantie van Jeanneau) moest de hele romp opnieuw gespoten worden. Na een jaar met advocaten onderhandelen lag er eindelijk een voorstel op tafel van Krijgsman Watersport. Dus hebben we de werf opdracht gegeven voor het spuitwerk. De kleur moesten uitzoeken op basis van een piepklein staaltje dus het was afwachten wat dat zou worden.

De kleur viel flink lichter uit dat verwacht maar is werkelijk prachtig. Het is een heel snelle kleur. Het lijkt nog het meest op de kleur van de lucht in de felle zon in de bergen van Oostenrijk. Er zit een heel klein beetje paars in, niet echt donker blauw maar zeker niet licht. Het staat Seawalk werkelijk schitterend.

Het spuitwerk was prachtig uitgevoerd. De romp is als een spiegel, super strak. SeaWalk is nog nooit zo mooi geweest. Pleasure Cove Marina: Well done! Morgen komen de zeilen ook weer terug van de zeilmaker (opslag, geen reparatie) en dan is SeaWalk weer klaar voor een nieuw seizoen.

Nederland was een feest. Allereerst gaat onze dank natuurlijk uit naar Anne en Isabelle’s mam voor het openstellen van hun huis. Het moet niet gemakkelijk zijn om een verwilderd gezin met twee kleine kinderen in huis te nemen voor zo lange periode maar we hebben genoten van hun gastvrijheid. Hopelijk hebben we er niet te veel misbruik van gemaakt.

Het was heerlijk om alle familie en vrienden weer eens te zien en bij te kletsen. Ook de kinderen hebben genoten van de ooms, tantes, neven en nichten. Goed om iedereen in blakende gezondheid te zien en vier nieuwe leden van de familie in levende lijve te zien t.w. Mila (dochter van Frido), Olivier (zoon van Patricia), Bas (zoon van Herman) en niet te vergeten Lilou (dochter van Henk & Nina).

Nederland was niet altijd een feest. De eerste week stond in het teken van ziekte. Zowel Isabelle, Katie en Alec zijn de eerste week behoorlijk ziek geweest. Na vijf dagen begon iedereen een beetje op te knappen en werd het zaak om de kilo’s er weer aan te eten. Zelf had ik nergens last van, met uitzondering van een hoge mate van slapeloosheid dankzij overgevende kinderen en echtgenote.

Gek genoeg was het zakelijk ook een feest om weer in NL te vertoeven . Voordat we naar Nederland gingen, waren we in het geheel niet zeker over wat we nu precies wilden met de rest van ons leven. Gaan we terug naar Nederland of niet? Wat voor werk ga ik dan weer doen? In Nederland werd het antwoord langzaam duidelijk. We gaan terug naar Nederland! De belangrijkste overwegingen? Familie, scholing voor de kinderen en het gemak waarmee ik in mijn vakgebied kan werken. “Het roer om” wordt het dus gek genoeg niet.

Het leven is zo comfortabel in Nederland, dat besef je pas als je meer dan twee jaar op een boot hebt gewoond. Het leven op een boot is best hard als je het vergelijkt met het leven in een huis.  Maar daar staat tegenover dat we de kans krijgen om naar prachtige eilanden met prachtige water te zeilen.

Ondertussen moeten de tot mij genomen drank en BBQ’s er weer afgewerkt worden. Dat gaat wel lukken. Ik moet nog de mast in om reparaties uit te voeren en natuurlijk moeten de zeilen er weer op. Onhandelbaar en zwaar is een goed recept voor een goede nachtrust.

Na het checken van alle boeken voor Alec’s school, blijkt het dat er 2 belangrijke boeken missen. Deze worden nagestuurd en wij moeten hier blijven tot ze arriveren. Op een boot leven betekent dat we geen vaste verblijfplaats en dus ook geen vast postadres hebben. Dit kan helaas minstens tot a.s. maandag duren omdat de Wereldschool ze in eerste instantie per gewone post hadden gestuurd. Nu hebben we ze gevraagd om ze alsnog per TNT te versturen.

Ondertussen houden we het weer goed in de gaten voor de tocht naar NY. Het begint laat in het seizoen te worden en tijd begint te dringen omdat de herfst haar eerste depressies al heeft laten overdenderen. En deze maken een passage over de Atlantic behoorlijk lastig en oncomfortabel. Ach we zien wel....