Katie is al weer 2 jaar. Wat vliegt de tijd! Het is werkelijk ongelofelijk wat de kinderen al kunnen en doen. Katie en Alec beginnen ook steeds meer met z’n tweeën te spelen. Zelf heeft ze geen enkel besef wat een verjaardag inhoudt, Alec des te meer. Natuurlijk laat ze zich het lekkers goed smaken en de cadeaus worden met veel plezier ontvangen. Ook het ijsje bij McDonalds en de zelfgemaakte taart (ja ja, Isabelle wordt een echt keukenprinsesje) zijn niet te versmaden. Helaas waren we de lucifers vergeten en konden we dus de kaarsjes niet aansteken.

Inmiddels zijn we verhuisd naar een appartement en zijn we dus landrotten geworden. We zagen erg op tegen de verhuizing, maar het verrassend soepel verlopen. Zaterdag zijn we verhuisd. De dag ervoor hadden we alles wat we niet direct nodig hadden al in vuilniszakken gedaan. Zaterdagochtend hebben we rest verpakt en ik heb alles naar de parkeerplaats gesjouwd. Isabelle moest de kinderen weg houden en de laatste details bekijken.

De verhuurder had iemand geregeld met een Ford Transit. Alle spullen, inclusief twee matrassen (het bed in het appartement is veel te klein voor mij) en twee fietsen gingen in één run mee. Super. Natuurlijk waren nog wat vergeten en die heb ik ’s middags gehaald. O ja, en natuurlijk zondagochtend, want we waren toch nog wat vergeten.

Het appartement is fantastisch. Twee slaapkamers, een badkamer met bad, een ruime keuken met afwas- en wasmachine en een grote huiskamer met satelliet TV. 75 zenders en gisteravond was er niet één leuke film, niets is veranderd. De laptop is meegegaan en het koste toch wel een paar uur voordat ik die weer helemaal op orde had. Internet is slecht hier, zelfs met de grote antenne die ik voor het gemak maar van de boot gehaald heb. Maar het is goed genoeg om te mailen en te chatten. Bellen met Skype zal wel niet lukken.

De was gedaan, alleen nog even drogen

Vanmorgen (zondag)  heb ik de boot klaar gemaakt voor de reparaties. Alle kamers zijn gesealed zodat er geen stof binnen kan dringen. De kasten zijn of afgesloten of met plastic afgeplakt. Uiteraard ligt er ook plastic op de vloer. Ik heb goede hoop dat we hiermee de ergste stof buiten kunnen houden en de schade beperkt.

Zowel Isabelle en ik zijn erg blij dat alles zo goed gaat. Bijna was het nog fout gegaan omdat er geen water was in het appartement en dat is niet echt fijn met twee kinderen. Gelukkig heeft enige pressie van Isabelle gezorgd dat de conciërge met een schroevendraaier een kast heeft opgemaakt en de hoofdkraan aangezet.

Ik moet wel erg wennen aan het lawaai. Gibraltar is een rumoerige stad en we zitten aan een doorgaande weg. Zelfs ’s avonds en ’s nachts gaat het verkeer gewoon door, zij het iets minder intens. Overdag heb ik er geen last van. Maar we zijn zo gewend aan stilte. Althans voor zover je het huilen van de wind, zeemeeuwen, vissers, krakende lijnen en zo stilte kunt noemen. Maar hier moet ik dus echt aan wennen. Het uitzicht is prachtig. We kijken direct op de Rots en links daarvan zien we de Middellandse Zee liggen en rechts zien we de Atlantische Oceaan. Ik geloof dat deze wijk “Both Worlds” heet en ik snap nu waarom.

A room with a view

Toch zal ik blij zijn als we weer lekker op SeaWalk wonen. Ik mis haar nu al.