Ons doel was een prachtig onbewoond eilandje dat French Cay heet. Dat eiland ligt ten Westen van Turks & Caicos en bestaat eigenlijk uit niet meer dan wat zand, een groot koraalrif en een ankerplaatsje dat alleen bescherming biedt uit het Oosten. Het is een natuurreservaat en dat leek ons dus wel leuk voor Isabelle’s verjaardag.

Het heeft niet zo mogen zijn. Het Koude Front wil maar niet weg en de wind was veel sterker dan gepland en ook nog uit de verkeerde hoek, als dat zo blijft dan is de ankerplaats van French Cay zeer oncomfortabel.

Dus zijn we op zoek gegaan naar een goed alternatief. Inmiddels waren we al vertrokken en spoten we door het water met een prachtige zeilwind uit een goed hoek. We hadden gepland om 45 mijl te doen. Dat is al een volle dag.

Maar .... als je dan ook nog over de Turks & Caicos bank heen moet, dan is 45 mijl wel heel lang. Het is namelijk heel ondiep op de bank, op sommige plaatsen is het slechts 1,8 meter diep en wij steken 2 meter. Zeilend op de fok schieten we over de bank met 5,5 knoop.

Isabelle heeft uren op de voorpunt gestaan. De bank zit namelijk ook nog vol met koraalkoppen die soms boven water uitsteken. Daar moet je dus omheen. In de volle zon is dat gemakkelijk want koraal is donkerbruin en de rest van het water is turqoise.

Maar dankzij het Koude Front is de zon soms lange tijd ver te zoeken en dan zijn de kleurverschillen wel erg klein. Als de diepte meter 1,7 meter aangeeft (de sonde zit iets lager dan de waterlijn) wordt het tijd om de fok naar binnen te halen en de motor aan te zetten. Er is nu minder dan een of twee decimeter onder de kiel en daar wil ik niet zeilend overheen.

Uren achtereen varen we geconcentreerd. Plotseling zie ik twee hele grote schildpadden. Of toch niet? Nee, het blijkt een grote haai te zijn die vlak voor onze boeg omdraait en langs SeaWalk schiet. Weer een mijlpaal!

Uiteindelijk hebben we bijna 60 mijl over de banken gevaren en we komen net voor het donker aan. De baai waar we willen ankeren is mooi maar erg ondiep en we liggen redelijk ver van de kust. Het anker pakt meteen en vermoeid ruimen we de boot op.

Het varen over de banken was een mooie ervaring, eyeball navigation noemen de Engelsen het zo mooi en dit is het summum van zichtnavigatie. Erg leuk. Het is een bijzondere ervaring om zo lang over een turqoise omgeving te varen. Het is zo fel dat de wolken van onderen ook turqoise zijn.

De volgende dag vieren we ’s morgens Isabelle’s 41^ste verjaardag. Dat vergt natuurlijk de nodige voorbereidingen en Isabelle kan daardoor heerlijk uitslapen. Isabelle wordt wakker gemaakt door twee clowntjes die haar naar de vestibule van Cirque du Soleil brengen. Alec heeft een toneelstukje bedacht en die voeren Alec en ik samen op.

Daarna doet clown Katie een liedje en een dansje. Ik heb een klein gedichtje schreven voor Isabelle en dat valt ook in goede aarde. Haar belangrijkste verjaardagscadeau had ze al in haar bezit: haar nieuwe camera. De andere cadeau’s liggen op Seraphim. Inmiddels had ik een grote stapel pancakes gebakken en die worden dankbaar opgepeuzeld. De computer gaat aan en Isabelle gaat even lekker skypen en bellen met haar mam.

De smink is inmiddels wat verlopen, het rode neusje is niet meer

Ondertussen bekijkt ze het weer en komt met de mededeling dat we vanacht, op haar verjaardag, moeten vertrekken voor de Bahamas. John had dezelfde analyse al gemaakt maar durfde het op haar verjaardag niet voor te stellen.

En dus wordt de boot weer vaarklaar gemaakt voor de Bahamas.