Hoera, Isabelle is jarig. Samen met de kinderen heb ik mooie tekeningen gemaakt en haar cadeau gegeven. ’s Nachts had Katie al haar cadeau gegeven, om 12:30 wakker en om 3:15 wakker, vooral om 3:15 was ze niet te hebben. Ze klaagde over pijn maar kon niet aangeven waar. Dus een pil erin en een flesje melk, dat hielp maar het duurde wel zeker een half uur. De ochtend kwam dus veel te vroeg.

Een controle van de e-mail gaf hele lieve reacties op Isabelle verjaardag, iedereen hartelijk bedankt. Isabelle zal zeker persoonlijk iedereen nog bedanken maar het is erg leuk om zulke mails te ontvangen als je zo ver van huis bent.

Het ontbijt hebben we genoten in het hotel, heerlijk zo’n buffet. Ook Alec was aan het genieten, lekker zelf eieren halen en glazen met sap. We waren de laatste in de ontbijtruimte en kregen dat ook te horen. Gelukkig zijn we Hollanders genoeg om ons daar niet al te veel van aan te trekken.

Vervolgens ben ik met Alec in het indoor zwembad gedoken. Alec is erg gemotiveerd om te leren zwemmen en ik ben dus gaan oefenen met hem. Zijn coördinatie is erg goed geworden en hij kon de oefeningen goed aan. Toen Mam, Katie en Isabelle langskwamen, verraste hij ons door zelfstandig, zonder bandjes 5 meter in het diepte te zwemmen. Hoofdje net boven water, maar …  boven water! Wij zijn zo trots, dat kun je je voorstellen.

Isabelle heeft op mijn instigatie een schuimrubberen slang gekocht en daarmee kon hij zonder bandjes het hele bad door zonder hulp. Erg goed want hij moet daardoor wel met zijn benen en armen trappelen.

Na een partijtje minigolf met Alec ben ik eens naar het strand gelopen om te kijken naar SeaWalk. Het zou fiks gaan waaien en dat bleek. Ik ben daarom maar naar de boot gegaan om anker wacht te houden.

Na een paar kleine klusjes en de afwas installeer ik me met een boek en een Whisky. Na twee paginas gaat het anker alarm af! En dit keer geen vals alarm! De mooring houdt het niet in de sterke wind. Vooral de golven zorgen voor problemen. Doordat SeaWalk fiks trekt bij het omhoogkomen, kan de mooring het niet houden en we dreigen op de basaltblokken te belanden.

Shit, ik ben alleen.

Vanmiddag, als voorzorgsmaatregel, had ik al onze tweede anker naast de boot gegooid als extra reserve met 20 meter lijn/ketting. En nu liggen we vol achter ons CQR, die gelukkig zwaar genoeg is. En toch krabben we nog naar achteren. Tijd om te verkassen.

De mooring wordt overboord gegooid en ons tweede anker ook. Gelukkig had ik daar een boei aangemaakt, dus die kunnen we morgen wel weer oppakken. Ondertussen drijf ik snel naar de kant en een andere boot. Vol gas maak ik een draai en vaar weg van gevaren. Het waait inmiddels 30+ knopen met pieken in de 38. De boot ligt zonder zeil zelfs op 1 oor.

Wat te doen? Ik probeer twee keer te ankeren maar dat lukt niet. Ons anker is een vette Fortress en geschikt om een orkaan uit te rijden. Eigenlijk is ons anker bedoeld voor een 70 voeter, drie maten groter dan bedoeld. Maar een Fortress heeft 1 achillehiel, WIER. In zand en modder is het een subliem anker. Maar in wier kan ze niet goed ingegraven. Omdat ik alleen ben, lukt het me niet om het anker in de schaarse zand plekken te mikken. En tot twee keer toe houdt het anker niet. Dus moet ik het anker weer binnen halen, terwijl de boot op de wind naar achteren drijft. Alleen omdat ik de marges hiervoor ruim genoeg heb gecalculeerd, loopt het goed af maar de ADRENALNE giert door mijn lijf. Ik ren van voor naar achteren om de boot te manoeuvreren en het ankeren erin te gooien en weer  eruit te halen.

Ik geef het op, ik ga naar de marina!

Ik motor eerst de baai uit om de voorbereidingen te doen, stootwillen eruit, lijnen klaar leggen, zonnepanelen naar binnen (in de stress vergeet ik de stuurboord paneel) en roep de marina op voor assistentie. GEEN GEHOOR! Geen gehoor? Ik blijf het proberen en na een paar minuten krijg ik een Spanjaard aan de VHF. Niet zo gek in Spanje, maar mijn Spaans is niet zo goed, na een paar minuten krijg ik een engels sprekende dame aan de marifoon maar veel wijzer wordt ik er niet van, ik geen mijn lengte door en zij geeft door dat in de haven zelf nog maar eens door moet geven als ik er ben. Mhhh.

In de marina aangekomen met dik 30 knopen zoek ik de marineros. Ik kan buiten wel de marifoon horen maar om te spreken moet ik naar binnen en wie stuurt er dan? SHIT! Dan hoor ik een brul en zie een marinero staan bij een ponton. Ik vaar er langzaam heen en overleg wat te doen. Hij wijst een plek aan aan de buitenzijde van een ponton. Perfect!

Ik vaar er langzaam met de kont in de wind naartoe. Bijkomend probleem was het bijbootje, die hing nog achter de boot. Met 30 knopen wind krijg ik die niet aan boord. Met een S-manoeuvre leg ik het bootje aan stuurboord en vaar zo de berth in. Op 10 centimeter van de kant stop ik de boot en gooi de lijn naar de klaarstaande marinero en krijg de voorste lijn terug. Ik ren naar voren en leg ook de voorste lijn vast. Nu ligt SeaWalk vast. Stuurboord wordt ook vast gelegd en we liggen.

Ik roep Isabelle op via Skype en begin alles uit te leggen. We houden dit avontuur verborgen voor de kids, we willen geen angst creëren. De uitleg gaat dus in het Engels. Ondertussen begint de adrenaline bij mij te zakken en wandel ik terug naar het hotel om bij te praten en te eten. Wat een AVONTUUR. Deze verjaardag vergeten we niet snel!