Dankzij de oergezelligheid van Georgetown heb ik mijn taak als schrijver een beetje verzaakt. Vandaag heb ik mij ertoe moeten zetten om onze blog  bij te werken. We hebben een bootdag wat betekent dat we lekker aan boord blijven om bij te tanken na al die vermoeiende dagen.

Toppunt was de afgelopen 10 dagen was toch wel gisteren, Alec werd 7 jaar en SeaWalk heeft groots uitgepakt. Niet met dure kado’s, die waren niet te krijgen, maar met een super suprise beach feest. Isabelle, Wendy, Chris en ik hebben ons uit de naad gewerkt om alles op tijd gereed te krijgen. We waren de dag ervoor nog tot 1 uur ’s nachts taart aan het bakken.

De ochtend begon traditioneel met zingen voor Alec, lekker ontbijten en kleine kadootjes uitpakken. Alec wilden heel graag met de volwassenen volleyballen. Daarom gingen Alec en ik naar het volleybal strand waar ik een groep vrienden geregeld had en daar hebben we lekker gespeeld. Alec kan al goed de bal vangen maar slaan gaat een stuk minder. Daarom hebben we familie regels ingevoerd, de bal mag stuiteren maar voor de bal stil ligt moet je de bal te pakken hebben. Daarna mag je de bal in alle rust over het net gooien of slaan. Erg leuk.

Katie was op bezoek bij Hook waar twee meisjes van haar leefdtijd wonen zodat alle aandacht naar Alec kon gaan. Tijdens het volleyballen heeft Isabelle en Wendy de DRIE taarten afgerond: één chocolade taart, één vanille en één aardbeientaart. Van allerlei boten hadden we koelboxen geregeld om de taarten te transporten naar het strand. Isabelle ging met de kinderen lunchen alwaar het gehele restaurant voor hem zong. Onderwijl bracht ik de spullen naar het strand en de spelletjes ging opbouwen. Gelukkig had ik daar hulp ook.

Omdat Isabelle enkele dagen van te voren op het Georgetown VHF net het verassingsfeestje had aangekondigt, stonden er om 2 uur 25 kinderen op de steiger te zingen terwijl Alec met een grote supersnelle speedboot naar het strand gebracht werd. De uitdrukking van Alec’s gezicht was goud waard. Totale verrassing! Het begon vragend maar eindigde een grote smile.

Een uur lang hebben we leuke spelletjes gespeeld met alle kinderen en iedereen deed mee.

Touwtrekken: iedereen klaar? Go!

Zakdoekje leggen met zonnehoeden

Vossenjacht

Ballonnen gevecht

Soms willen ze niet kapot, maar dit keer wel!

Graven naar de diamanten (bij gebrek aan diamant gebruik Lego)

Eindelijk taart eten!

Uitgeblust!

Uiteraard was het hoogtepunt de taarten maar de brownies, lollies, marshmellows en limonade ging ook schoon op. Na het feest bleef iedereen nog lang spelen op het strand of in het water. ’s Avonds hadden we heerlijke barbeque op het strand met conch fritters en spare ribs. Domper op de avond was Katie die zand in haar ogen had gekregen en daar hield ze lang last van.

Mhhh, lekker spare ribs zoals alleen een kind kan eten

Pap, mag ik de afwas doen?

Mam, het doet zo’n pijn.....

Terug op de boot had hij alle leuke berichtjes uit Nederland gelezen. Het was bijna te veel, wel 19 mails. Pappa heeft uiteindelijk een aantal maar voorgelezen. Alec vond het een super verjaardag.

Maar de verjaardag was niet het enige wat we meegemaakt hebben de laatste 10 dagen. Eigenlijk is het te veel om op te noemen. De laatste weken vermaken we ons zo goed dat we ons afvragen hoe dat straks in Nederland moet.

In ieder geval hebben als gezin weer een belangrijke mijlpaal bereikt, Katie kan zwemmen! Één van de kinderboten had een knutseldag op het strand georganiseerd. Alle bootkinderen waren daar aanwezig en drukdoende met stempelen en knippen en scheuren. En natuurlijk samen spelen. Al snel verdween iedereen naar het water en gingen lekker zwemmen en van de steiger afspringen.

We waren Katie’s drijvers vergeten en ze had alleen haar bikini aan. Met Mamma naast haar als reddingszwemmer mocht ze toch spelen in het water. Al gauw bleek dat ze zich boven water kon houden. De dagen daarop had Alec school en nam ik Katie naar het strand alwaar ze steeds beter leerde zwemmen. Met haar duikbril op deed ze zelfs prefecte schoolslag. Natuurlijk moeten we haar in de gaten houden maar met ongelofelijk gemak zwemt ze nu in het diepe zonder hulp. Heerlijk. Alec heeft leren duiken en weet soms wel 2 meter diep te duiken. Hele middagen brengt hij meer onder water door dan boven. ’s Avonds heb ik nog even gekeken naar kieuwen achter zijn oren maar helaas,  geen man van Atlantis.

Ondertussen vermaak ik met met speervissen en volleybal. We hebben leuk groep boten waarmee we veel optrekken. De helft zijn kinderboten. Het volleybal op het strand is erg leuk en langzamerhand begin ik mijn oude techniek terug te krijgen. Fanatiek zijn we niet echt in tegenstelling tot enkele bejaarde cruisers die hier het hele seizoen liggen. Ze spelen iedere dag met hun eigen groep en laten niemand daartussen komen. Er wordt extreem fanatiek gespeeld maar erg goed zijn ze niet. Mafkezen!

Goed gedaan, pap!

Een ander hoogtepunt gebeurde geheel onverwacht. Drie dolfijnen kwamen in de ankerplaats spelen en al snel lagen er 20 man in het water bij het strand. De dolfijnen lieten zich aaien en spelen tussen de benen van de zwemmers. En één van die zwemmers was Alec. Geheel in zijn eentje, onder supervisie van mij vanaf de kant zwom hij als één van eersten met de dolfijnen. Helaas geen camera bij de hand.

Nieuwe vrienden genoeg, te veel zelfs. Iedere avond zitten we aan boord met een andere boot om sundowners soldaat te maken. Vaak aan boord van Seawalk zodat de kinderen hun eigen basis houden. Overdag is er altijd wel iets te beleven. De bar op het strand wordt goed bezocht.

Oude vrienden zijn ver weg, maar soms niet. Ieder ochtend om 8 uur is er het cruisersnet op VHF 68. Daar kun je luisteren naar het weerbericht, tweedehands spullen verkopen of horen wat er te beleven is op de verschillende stranden. En daar melden nieuw gearriveerde boten zich ook aan zodat we plotseling Stolen Hour, een J44, horen. Peter, Christine, Hannah en Haydne hebben we ontmoet in Baltimore en we hebben altijd contact gehouden. Zij hebben een caribisch rondje gemaakt en zijn op weg naar huis. En nu ontmoeten we elkaar weer in Georgetown, fantastisch. Het wederzien was erg leuk en hebben al dagen met elkaar weer opgetrokken alsof er nooit 6 maanden tussen gezeten heeft.

Ook hebben we hier eindelijk weer boodschappen kunnen doen. De winkel ligt aan de overkant van het water en omdat het af en toe 30 knopen raast, is dat een hele uitdaging. De overkant is erg ondiep en eigenlijk kunnen we daar niet komen. Polar Pacer (Tom en Chris) wel, een Prout 37 catamaran met maar 1,10 meter diepgang. Tjsa, dat zouden wij ook wel willen. Gelukkig kan ik aanmonsteren en de eerste lading halen. Twee winkelkarren vol! Isabelle gaat een paar dagen nog eens mee met Tom en komt eveneens terug met volle tassen.

Daarna lijkt de wind iets af te nemen en besluiten Isabelle en Chris om samen de stad eens te verkennen. We zetten Tom’s 8,5pk buitenboord motor op onze dinghy en de dames blazen naar de overkant. Daar hebben ze een heerlijke tijd en speuren ze de winkeltjes. Helaas voor hen pakt de wind toch weer op en de terugweg blijkt hels. Planneren is er niet meer bij, de golven zijn kort en hoog. De dinghy wordt zo hoog opgegooid dat de meiden bang zijn dat de dinghy achterover slaat. Als ze eindelijk bij SeaWalk zijn, lijkt het net of ze net uit het water stappen. Druipend vertellen ze van hun avonturen. Ik moet er wel om  lachen en na een warme douche (een superluxe aan boord) kan Isabelle de humor er ook van inzien.

Helaas ook wat negatief nieuws.  Tijdens een van deze winderige dagen heeft de windgenerator het laten afweten. De overbrenging raakte overbelast in een van de windstoten. Jammer, want we deden het erg goed met electriciteit dankzij de combinatie van onze zonnepanelen en windgenerator. We hadden al minimaal vijf  dagen de kleine benzine generator niet aan hoeven zetten. We zaten zelfs bijna op 100%. Ik heb het nog geprobeerd te maken, maar ook deze oplossing hield het niet lang. Het onderdeel dat kapot is, is alleen in Engeland te bestellen. Dat heeft voor ons geen zin meer, dus wachten we hier wel mee tot we weer in NL zijn.

En natuurlijk hebben we de verjaardag van Isabelle hier gevierd. Dat was 1 dag nadat we waren aangekomen in Georgetown. Daarom moesten we snel die boodschappen geregeld hebben. Met oude zeilvrienden (Polar Pacer, Altona en de britten  van Ajaya) hebben we er een gezellige dag van gemaakt en op het strand zelfgemaakte cocktails gedronken. We moesten wel wachten tot de strandbar dicht was om 7 uur  want voor die tijd geen eigen drank. Ook hier nauwelijks kadoo’s, een zelfgemaakt gedicht van mij en een twee mooie tekeningen van Alec. Katie besloot een boek van Isabelle las in te pakken en als kado aan te bieden, erg creatief die moet ik onthouden. De jarige job moest wel zelf een taart maken, tjsa je kunt niet alles hebben.

Het mag duidelijk zijn dat het leven hier erg vermoeiend is en ergens kijken we alweer uit naar de volgende bestemming, het onbewoonde eiland Conception. Maar voorlopig is de party nog niet uitgeraasd en wij ook nog niet! Deze week is de grote Family Island regatta met 250.000 dollar prijzengeld  en 100 houten zelfgemaakte boten. Om een idee te geven, een 28 voet boot met een 30 voet giek en 60 voet mast. Eén van de schippers gaf aan dat als de boeg onder water verdwijnt, dat je dan geen zorgen hoeft te maken, het betekent alleen dat ze snel varen. Mhhh, ik ga eens kijken of ik kan aanmonsteren.

Aankomst van de klassieke houten Bahamian zeilboten