Wow, wat is er veel gebeurd de laatste tijd. Ik dacht dat ik alle tijd zou hebben om tijdens het motoren op de Intercoastal Waterways mijn klusjes te doen en mijn blog bij te werken maar niets is minder waar. Het vaarwater is vaak erg smal en ondiep waardoor het enorm opletten is. Ik mis soms het open water wel. Lekker de boot laten varen en zelf alleen een beetje wacht houden. Nu is het opletten, opletten en opletten.

 

En dan nog gaat het vaak genoeg (bijna) fout. We zijn al vier keer vrij hard vastgelopen. Gelukkig was het steeds modder, maar als je met 7 knopen in de modder vastloopt, schieten de kinderen steevast van de bank. De eerste keer was ik zo verbouwereerd dat ik niet meer wist waar de gashendel zat. Niet leuk dus.

 

Nu waren we natuurlijk wel gewaarschuwd. SeaWalk heeft een flinke diepgang, 7 feet of 2 meter. Iedere keer als we een local spreken en hij vraagt hoe diep we steken, krijgen we steevast het bemoedigende “7 feet! Really? Wow. Good luck!”

 

Het is dus opletten geblazen. Maar zelfs met opletten kom je er niet altijd. Soms moeten we gewoon wachten op hoog water en dat is niet zo goed voor de voortgang.

 

Het spannendste moment op de ICW tot nog toe hadden we gisteren. Bij de ICW inlet bij Charleston draaide een gigantische barge van circa 300 (!!) meter net het kanaal in waar wij ook naar toe moesten. Een kijk op de kaart gaf een slecht gevoel, als we hem nu niet inhalen dan lukt het voorlopig niet. Dus proberen we hem in te halen, buitenom! De barge met pijpleidingen en wel 5 (!) sleepboten voer slechts 1,5 knoop.

 

Halverwege de inhaalmaneuvre liep SeaWalk met bijna 8 knopen vast. Achteruit was geen optie, de barge was slecht 2 meter van ons af en hij kwam snel dichterbij. Stoppen voor hem was geen optie en in gedachten zag ik ons al overvaren worden door deze gigant. Dan maar vol gas vooruit, wellicht kan ik SeaWalk over de bank heen duwen.

 

En heel, heel langzaam kroop SeaWalk opzij. Maar de barge kwam steeds dichterbij. Zo dicht zelfs dat we op de pijpleidingen hadden kunnen (moeten?) springen. Maar dan plotseling schoot SeaWalk  vooruit en konden we ontkomen aan een treurig lot. Pfff. Dat nooit meer! Stom van mij om het te proberen. Dat vond Isabelle en de kapitein van de sleep boot ook trouwens. Zucht...

 

Iets later gaf de kapitein van de sleepboot het signaal om er langs te gaan. Nou, ruim was het niet maar het was in ieder geval in de binnenbocht. Een stuk veiliger! Het duurde trouwens toch wel lang voordat we er voorbij waren.

 

’s Nachts zagen we de barge weer voorbij komen, ze varen dus blijkbaar ook ’s nachts en de volgende dag zagen we hem weer. Vlak voor ons einddoel van de dag, dus hebben we maar gas terug genomen en achter hem gebleven. Die komen we morgen ook wel weer tegen. De barge vaart namelijk niet meer dan 3 mijl per uur.

 

Ik zit nu in de kuip in een prachtige ankerplaats. Om mij heen zie ik spechten, visarenden, schildpadden, dolfijnen en alligatoren. Laatst zagen we zelfs een vijftal bevers, helaas waren ze erg schuchter en zwommen snel de begroeing in toen we dichterbij kwamen. Er is totaal geen wind en het water is vlak, het is slack.

 

We liggen constant op getijde water. En dat is weer even wennen. Vooral in Charleston stond veel stroom, de ankerplaats was redelijk druk en de enige plek was naast een grote brug. Iedere zes uur draaide de stroming en was het altijd weer de vraag of het anker opnieuw wilde ingraven. Slechts één keer moesten we herankeren omdat we vonden dat we erg dicht bij de brug terecht waren gekomen.

 

Seraphim was wel in de problemen gekomen maar er was niemand aan boord. Ik kwam terug van een lange tocht met de step over de snelweg van West Marine om onderdelen te kopen en daar zag ik Seraphim dwars op de stroom liggen met een andere boot midscheeps erop. Oei!

 

Met geen mogelijkheid zag ik hoe ik in 2 knopen stroming deze boten moest los duwen. Uiteindelijk met veel kracht wist ik de boten parallel te krijgen en met stootwillen te beschermen. Bellen met John hielp niet omdat later bleek dat zijn telefoon leeg was. Blijkbaar was ik erg gestresst want ik heb zijn mobiel in het Nederlands ingesproken.

 

Nu zijn zowel Seraphim als SeaWalk lid van Tow Boat US en die helpen leden gratis. Dus heb ik hen maar gebeld. Een fikse RIB was er al snel en samen zijn we naar Seraphim gegaan. En zowaar, het gewicht van de RIB was genoeg om de twee boten van elkaar te trekken in de stroming.

 

Uiteindelijk heb ik nog 4 uur aan boord van Seraphim de wacht gehouden om te zorgen dat de  boten niet weer in de knoop zouden geraken voordat een nietsvermoedende John, Nicola en de kinderen terug keerde naar de boot. Uiteraard waren ze erg geschrokken.

 

Charleston is erg leuk en we hebben ons daar goed vermaakt. Het begon al goed want Laaxum en Tyche waren daar. Alec door het dolle natuurlijk want Isa is zijn vriendinnetje. Leuk om te zien dat Katie, Finn, Isa en Alec heel fijn samen kunnen spelen. Niemand viel buiten de boot. Helaas ging Tyche en Laaxum de volgende dag al weer weg en dus was de lol van korte duur.

 

Maar het Charleston museum met een kinder expositie en de eerste onderzeeboot, de Huxley, waren erg interessant. John en Nicola hadden een kinder museum annex overdekt speelhuis ontdekt en daar hebben we ons de hele middag vermaakt. Zelfs om 7 uur wilden de kinderen nog niet weg.

 

’s Avonds bij aankomst terug in de haven zagen wij de Saeftinghe! Zij hadden flink doorgehaald en direkt van Cape Canaveral naar Charleston gevaren. Die wilden ook wel naar het kinder museum dus zijn we de tweede dag ook maar daarheen gegaan. Saeftinghe wilde zondag verder varen dus heb ik op zaterdag de kinderen onder mijn hoede genomen zodat de dames inkopen konden doen. ’s Avonds hebben we heerlijk samen gegeten op de boot en dat werd nogal laat.

 

De tijd dat wij bij Cape Canaveral waren lijkt alweer heel lang geleden. Disney was erg leuk. We hebben uiteindelijk vier parken bezocht, Kennedy Space Center, Disney’s Magic Kingdom, Disney’s Studios en Disney’s Epcot Center. 

 

Dankzij Sheri, de vriendin van Martijn, hebben wij een prachtige korting gekregen op de parken. Zij had dit via een vriendin geregeld die bij Disney werkte. Nogmaals hartelijk dank hiervoor! Ook hielp het feit dat Sergej z’n Florida rijbewijs had. Floridag residents krijgen namelijk een fixe korting bij aankoop van tickets voor Disney World.

 

Magic Kingdom was een beetje een teleurstelling, het regende heel erg hard en het leek erg veel op Disneyland Paris maar dan iets ouder. We hebben ons toch wel vermaakt. De volgende dag zijn we Kennedy Space Center gegaan omdat veel binnen was en het bleef regenen.

 

Erg indrukwekkend was de Saturn V raket die in een grote hal ligt. En natuurlijk alle ruimtecapsules en memorabilia. Wat een moed om in zo’n raket te stappen en naar de maan te vliegen. En dat in 1969! Wat een leiderschap van JFK, geen wonder dat ze Cape Canaveral hernoemt hebben naar Cape Kennedy. Later is dat weer terug gedraaid. De kinderen vonden het ook prachtig. En natuurlijk was er ook een speeltuin in de vorm van een raket. Die was wel favoriet.

 

De volgende dag zijn we naar Disney’s MGM Studios gegaan en dat was een stuk leuker dan Magic Kingdom. Natuurlijk zijn we naar het huis van Mickey en Minnie Mouse gegaan (ja ja, ze leven apart) en hebben we ze ook ontmoet. Vooral Minnie was favoriet bij Katie, samen hebben ze een dansje gedaan. Toy Story attractie was onze favoriet, in 3D kon je schieten op allerlei doelen en dat was erg leuk gedaan. Zelfs Katie zat fanatiek aan het touwtje te trekken, waarmee je kon schieten en punten scoren!

 

Als laatste zijn we naar Disney’s Epcot Center gegaan. Het weer was een beter en dat maakt het een stuk aangenamer. Maar als nadeel zijn de rijen wat langer. Toch konden we overal snel genoeg in. Als klapper op de vuurpijl zijn we naar “ Soaring” gegaan. Daar kwamen we een Nederlandse stagiare tegen die ons hoorde praten. We raakten in gesprek en toen het tijd werd om in de attractie te gaan, heeft ze ons de beste plek gegeven.

 

Soaring is geweldig, je zit in een stoel die omhoog gehaald wordt alsof je onder een zweefvleugel hangt. Rondom je heen is een scherm waarop de leukste dingen geprojecteerd worden, vliegen over een rivier, boven de San Francisco brug, over een besneeuwde berg, over een woestijn. Het was zo levensecht met geuren en wind dat ik zowaar last kreeg van mijn hoogtevrees. Heel gaaf.

 

Het was nog wel even spannend voor Katie want de minimale hoogte was 102 centimeter en wij dachten dat Katie 100 cm was. Dus hadden we Katie geinstrueerd om op haar tenen te gaan staan als ze langs het poortje liep. Daar trapten ze dus niet in en ze moest op haar voeten staan. Tot onze verbazing bleek ze dus 3 centimeter extra te zijn gegroeid. Dat, of de Amerikanen kunnen 44 inches niet vertalen naar centimeters.

 

Na Disney zijn we nog één keer naar Kennedy Space Center geweest, want het kaartje geldt standaard voor 2 dagen. We hadden de Hall of Fame nog niet gedaan en die is ook zeker aan te raden. Maar ik raadt niet aan om de G-simulator te gaan doen, het heeft mij drie geduurd om daarvan te herstellen. Erg verwarrend, maar wel leuk. Je hebt er wel een sterke maag voor nodig.

 

De dag daarna zijn we naar Titusville gevaren en daar hebben we de Saeftinghe voor het eerst  weer ontmoet sinds Sint Maarten. De kinderen waren door het dolle heen hun vriendjes weer te zien. Vooral Alec genoot dat hij weer met Evan en Dante kon spelen.

 

We hadden met Erik en Gazalli afgesproken in de Titus City harbour. Wij lagen dichtbij deze haven voor anker en de Saeftinghe lag in Cape Canaveral harbour. Zij kunnen niet over de ICW omdat hun mast te hoog is, waardoor ze alles buitenom moeten doen. Met de auto kwamen ze naar ons toe.

 

Onderweg naar de haven voor onze afspraak, net in de haven kom, stopte onze buitenboord motor er mee. Roeien was wat moeilijk met de opstekende wind en een gebroken oarlock. Ook de donkere wolken, die niets goeds voorspelde, kwamen steeds sneller dichterbij. Net op tijd aan de kant, rende Alec, Katie en Isabelle op zoek naar bescherming van wind en onweer. Bij het aanleggen en checken van de motor kwamen de slagregens al naar beneden. Binnen 1 minuut was ik al doorweekt. Dan maar de motor later doen hoor! SeaWalk werd gelukkig niet geraakt door het bliksemflitsen maar soms leek het wel of de bliksem direct naast Seawalk terecht kwamen.

 

Het werd erg gezellig in een Mexicaans restaurant! Bij terugkomst in de haven kon ik vrij snel het probleem met de buitenboord motor oplossen. Er zat water in de benzine. Gelukkig had ik dat al eens eerder meegemaakt en ik wist precies wat ik moest doen.

 

De volgende dag kwam Seraphim naast ons liggen en terwijl John aan land was, werden wij weer overvallen door verschikkelijk onweer. Dit keer waren we wel aan boord en dat was best een beetje angstig. Seawalk helde verschillende malen over door de harde wind en het water borrelde gewoon van de electrische lading. Wow.

 

De dag erna zijn we naar Daytona gevaren. De ankerplaats was niks, vlak bij een uitlaat van een waterzuiveringsbedrijf, nou dan weet je het wel. ’s Middags zijn we snel aan land gegaan om de boel te verkennen samen met Seraphim. De kinderen wilden heel graag spelen in een speeltuin. Nergens één te vinden, of toch?

 

In de Minor League Baseball Park was een erg leuke speeltuin en de deur stond open. Na een uurtje spelen kregen we dorst en John ging op zoek naar een frisdrankautomaat. Al snel kwam hij terug met de melding dat we ingesloten waren. De deur was dicht! Gelukkig laten zeilers zich daar niet door weerhouden en hebben we de (vrij hoge) afscherming over geklommen.

 

De volgende dag waren we in St Augustine. We moesten tanken maar er stond 4 knopen stroom. Dat werd dus spannend. Vooral omdat ik vond dat ik achteruit aan de steiger moest. Stom natuurlijk want vooruit is veel makkelijker. Maar ja, het ging erg goed. Nu moesten we alleen nog wel een ankerplaats vinden. Langzaam gingen we over een gebied met genoeg diepte totdat we met een knal tot stilstand kwamen. Later zagen we op 1 van de kaarten dat daar ergens een wrak moest liggen. Die zullen we dan wel geraakt hebben. Gelukkig gingen we niet sneller dan 2 knopen.

 

Dan maar op een andere plaats. Na een half uur zoeken zijn we uit pure wanhoop maar vol in de stroom gaan liggen. De Eb stroom was wel 4 knopen maar omdat we ons grote anker in de juiste richting hadden, lagen we als een huis.  Gelukkig was er wel genoeg ruimte om wat te “draggen” dus heel veel zorgen maakten we ons niet. Gek genoeg was er nauwelijks vloed stroom en hebben we ons zorgen gemaakt om niets.

 

’s Morgens zijn we snel doorgevaren richting Amelia Creek. Dat was een oase van rust. Roze lepelaars en wadlopers waren onze enige gasten. De ankerplaats leek op de kaart erg krap maar er stond weinig wind dus dat moest kunnen. Aangekomen was de kreek super ruim maar we hebben toch op het midden van de kaart geankert. Dat bleek een goede zet want al gauw werd de kreek kleiner en kleiner door het vallende tij. De wanden van de kreek waren echter steil en er was genoeg ruimte voor ons om te draaien (hetgeen we niet gedaan hadden om er nauwelijk stroming stond en geen wind).

 

In de middag hoorde ik een noodoproep van Molinari. Zij riepen TowBoatUs op maar die reageerden niet. Het bleek dat zij in Alligator Creek lagen en daar hebben ze hun hoofdanker met ketting en al kwijtgeraakt. Te lang laten uitlopen en geen sterk genoeg bitter eind. Tjsa, en in Alligator Creek ga je niet duiken! TowBoatUs deed dat trouwens wel maar ik heb niet meer gehoord of het nog gelukt was. Tegen de tijd dat de sleepboot er de volgende dag was, waren wij al op volle zee richting Charleston.

 

De zee was geheel vlak en de motor draaide rustig zijn toertjes. Lekker om weer eens niet te hoeven op te letten. Wel weer vervelend om ’s nachts wakker te moeten blijven. Maar we waren niet alleen, ook Seraphim en Synchronicity (een inmiddels bevriende catamaran) voeren mee. Gezellig kletsen op de VHF. Dat doen ze niet in Nederland. “De VHF is geen speelgoed!”

 

 

Tjonge, wat is er veel gebeurd in dit paar dagen. We raken steeds dichterbij New York en hebben nu ook een vlucht geboekt naar Nederland. Op 11 augustus komen we aan op Schiphol. Dan ben ik ruim twee jaar niet in Nederland geweest. Ik ben benieuwd of jullie veranderd zijn. Tot gauw!