Wow, we zijn eindelijk weer in de Bahama’s. En dan valt het pas op hoe grijs Amerika is. In Bimini is alles lekker kleurrijk en het water heeft weer alle tinten  blauw. Je merkt heel goed dat het hier erg arm is. De huizen zijn wat vervallen en zo. Maar de mensen lachen en zijn erg vriendelijk. Natuurlijk worden we gezien als toeristen die zo snel mogelijk hun geld afhandig gemaakt moeten worden voordat ze weer terug gaan naar hun rijke leven.

Afscheid nemen van Miami valt niet zwaar

Het voelt goed om hier te zijn. Het weer is ook een stuk beter geworden. ’s Nachts slapen we weer zonder drie dekens. Ik kan weer alleen onder een laken liggen. Overdag in de zon is het heerlijk warm en uit de wind zelfs goed heet. Het strand is spierwit. Het weer ziet er goed uit voor de komende week en waarschijnlijk gaan we dinsdag door naar Nassau. We hopen daar dan woensdag te zijn. Van daaruit zijn de afstanden lekker klein.

Gisteren zijn we voor anker gegaan in Key Biscane, No Name Harbour. Al gauw spotten we een Nederlandse boot en het blijkt het Delta Lloyd zeilteam te zijn die in Miami aan het trainen is. We zeggen even gedag. Bij het te anker gaan werden we verwelkomt door een grote school Bottlenose dolfijnen. Die gingen even vrolijk rond de boot zwemmen tijdens het ankeren. Het was alsof Neptunus zijn boodschappers had gestuurd om ons weer welkom te heten in zijn koninkrijk.

Iguana’s naast onze boot op een klein eilandje

De hele avond hoorden we dolfijnen rond de boot. ’s Morgens om 6 uur zijn we in het donker anker opgegaan en zijn we door het kanaal naar buiten gevaren. Om 2 uur ‘s middags waren we bij Bimini. Helaas was het toen laag laag water. Het kanaal op de kaart was er niet. Één groene boei markeerde het kanaal. Al snel liepen we vast. Ook de tweede poging mislukte. Een kustvaarder ging net naar binnen en na overleg met de kaptein zijn we in zijn kielzog vlak langs de kant de lagune in gevaren. Onderweg liepen we toch nog wel twee keer vast maar uiteindelijk zijn we er door gekomen.

De kids hebben weer een leuke speeltuin gevonden.                          Onderweg valt bij Alec zijn tweede tand eruit

De marina die we eerder hadden gesproken, bleek geen idee te hebben over de dieptes  en ook daar liepen we gezellig vast, wel tien keer.  Natuurlijk deden we het erg rustig aan maar het was wel frusterend. Ankeren ging ook niet omdat de grond vol ligt met zandsteen. En dat gaat tussen het anker zitten. Een slechte combinatie als je 5 knopen stroming in het kanaal hebt.

De enige marina waar we wel in konden, bleek gereserveerd te zijn. We konden wel aanleggen maar moesten ’s morgens om 7 uur weer vertrekken. Aangezien we geen alternatieven hadden, hebben we dat maar gedaan. Uiteindelijk viel het gunstig uit want de reservering werd geannuleerd. Dus konden we blijven liggen.

Vanuit een lokaal busje kijk ik naar een eiland dat ALEC KEY genoemd is.

De haven is erg onrustig omdat er veel vissers op hoge snelheid binnenkomen en de ferry tussen Noord en Zuid Bimini iedere 30 minuten langs blaast. De douche ruimte zag er prachtig uit. Alleen kwam er nauwelijk water uit de douchekop en de geiser was kapot. Internet is er wel maar werkt meestal niet. Genoeg geklaagd.

We zijn niet voor de luxe naar de Bahamas gegaan (Alhoewel? Kijk eens naar dit zwembad in  het naastgelegen Bimini Bay Resort). Dan kun je beter in Amerika blijven. De sfeer is goed, het weer lekker warm, het water blauw, het strand wit en de mensen hartelijk. Wat kun je nog meer wensen?

Nou, bijvoorbeeld: Linguini met garlic cream saus en verse kreeft, die hier door Alec en mij wordt schoongemaakt. Mhhhh.