De anchorage in Hampton is erg klein. Op de kaart lijkt het niet alsof we er in kunnen. De Waterway pilotboeken en de havenmeester van de “Public Piers” zeggen dat het wel kan. Nou ja, dan nemen we maar een gokje. In het ergste geval moeten we even doorvaren naar een andere goede ankerplaats.

De motivatie om toch naar Hampton te gaan is erg groot. De omschrijving van Hampton City in onze pilot lijkt erg leuk. Ze adverteren met het Virginia Air and Space Center, een 100 jaar oude carousel en het Amerikaanse hoofdkwartier van de Cousteau Society. Dat willen we graag gaan bekijken.

Het ankeren ging erg goed, het was wel wat ondiep. Ach, dan gaan we maar in de modder liggen met laag water. Omdat er duidelijk stond in de pilot dat de ferry draai ruimte nodig heeft, mag je echt niet in het kanaal liggen. Dan blijft er maar één oplossing over, een lange lijn naar een paal aan de kant.

De havenmeester blijkt een schat van een vrouw. We mogen van alle faciliteiten gebruik maken, zelfs van het zwembad in het nabuurige Plaza Crown hotel. Super. Dat laten we ons niet twee keer zeggen.

De draaimolen is prachtig en de kinderen genoten ervan. Het Virginia Air and Space Center is zelf beter dan NASA Kennedy Space Center omdat ze hier ook echte vliegtuigen hebben en heel veel simulatoren die geweldig zijn voor kinderen maar ook voor volwassenen. Ik heb me er enorm vermaakt.  Ze hebben een F-16, F-18, F-22, Spitfighter, een oude B-24 en een grote boeing. In bijna de helft mag je zitten en spelen. En als dat niet mag, dan hebben ze ernaast wel een simulator.

Leuk was ook het liggen op een spijkerbed. Dit hoorde bij het Nasa Scientific Expo waar kinderen de natuurkrachten konden gaan ontdekken. Verder hadden ze een hele mooie expositie over maanlandingen en nieuwe missies naar Mars.

Daarvoor waren we al naar de Cousteau Society gegaan en dat was vooral voor mij erg leuk. Ik ben opgegroeid met de programma op TV van Jacques Costeau en samen met Sir David Attenborough waren dit mijn helden. Als mijn buurman geen werkloze bioloog was geweest, dan was ik waarschijnlijk biologie gaan studeren. Het kan verkeren.

In ieder geval was het erg grappig om allerlei voorwerpen te zien die ik herkende van de TV programma’s. De kinderen waren vooral onder de indruk van de mechanische haai, duikcapsules en een oude jeep met enorme deuken in de deur omdat het was aangevallen door een neushoorn in Afrika.  Dit stimuleerde de fantasie van Alec, die toch al rijk is, enorm. Al dat varen maken de kinderen erg geinteresseerd in biologie en specifiek de dieren in de zee.

We hebben de dag afgesloten in het zwembad. Het is hier erg warm en dan is het wel fijn om even in het water te duiken. Alec wordt steeds beter in het zwemmen en doet nu ook een aardige borstcrawl. Katie vindt het water heerlijk, vooral met een duikbril op zodat ze geen water in haar ogen krijgt. Ze kan al aardig vooruit komen en probeert de crawl van Alec na te doen en dat lukt wonderwel goed.

De volgende dag zijn we naar een Bass Pro outdoor shop gegaan. Bij terugkomst zagen we ineens de Molinari naast ons liggen. Die hebben we weken niet gezien en we hebben heerlijk bijgepraat. Zij hebben een moeilijke tijd gehad met slecht weer. Bij een oversteek zijn ze door een onweerstorm overvallen met 62 knopen wind. Daarna is de bliksem vlakbij de boot ingeslagen, Chris vertelde dat zijn haren recht overeind stonden. Dat wil je niet meemaken.

Helaas schijnen ze een abonnement op onweerstormen te hebben. We hebben sinds de ICW geen onweer meer gehad. Maar  ’s avonds begon er toch iets te onwikkelen. Sergej had de boot al uit voorzorg onweer klaar gemaakt. En ja hoor, op de radio net voor  9 ’s avonds kwam er een weather alert. Ze gaven aan rekening te moeten houden met hoge windsnelheden, veel regen en zelfs mogelijk met hagel. Ze tracken de storm met doppler radar en laten je weten waar de storm op welk moment verwacht wordt. Dus je weet dat het komt. Om precies 09:10, zoals voorspeld, kwam hij recht over ons heen. Van 0 knopen wind naar dik 50 knopen. De boot lag eerst over bakboord plat en daarna over stuurboord, de spullen in de keuken gingen alle kanten op. Wij stonden perplex te kijken naar het geweld. Zelfs de dinghy bleek de volgende dag door het geweld op z’n kant gezet, ondanks de stevige spanbanden die er omheen zaten.

In het midden van het beeld is duidelijk de storm te zien. Zie ook de kleur Paars precies op onze lokatie.

Het anker hield gelukkig en de volgende morgen duurde het wel 15 minuten voordat we het anker uit de modder hadden, nog nooit had ons anker zo diep ingegraven. Molinari moest ’s nachts opnieuw ankeren en een andere boot had flink gedragd en zocht ook een nieuwe ankerplaats. We zijn zo blij met ons collossale anker. Ik herinner me nog toen hij afgeleverd werd in Laren. Ik dacht dat hij nooit op de boegroller zou kunnen en het heeft ook wat aanpassingen gevergd. Maar nu zijn we er superblij mee.

Het vertrek uit Hampton had nog wat voeten in aarde. Of eigenlijk modder, want ondanks half tij lagen we vast in zuigende modder. Isabelle moest de motor flink laten draaien en met de ankerlier trokken we boot langzaam los. In zo’n situatie heb je eigenlijk geen anker nodig.