3-9-7

Grrrrr. Het zeilersleven valt niet mee. We lopen al een behoorlijk end achter op schema, zijn we net overgestoken naar Spanje en wat denk je. Ik bekijk net de weerkaarten die we binnen halen op de SSB. De komende 6 dagen gaat het stormen! En het is niet eens een depressie die dat veroorzaakt.

De storm bij ons, want uiteraard is de storm alleen bij de kaap van Finisterre en nergens anders in Europa, wordt veroorzaakt door niets minder dan een hogedrukgebied in het Engelse kanaal. Een hogedrukgebied dat wij graag gehad zouden willen hebben ten tijde van onze tocht door dat @$# kanaal. Heerlijk mooi weer, stabiel en rustige winden. Een beetje zoals het kanaal nu is. Zucht.

Is er eindelijk eens geen depressie, krijgen we van het hogedrukgebied een storm. Je zou er zelf een depressie van krijgen. De kaarten geven ook aan dat het wel zeker 6 dagen blijft poeieren. Gisteravond had ik dus een baalavond.

Het is gewoon niet te geloven hoe slecht het weer blijft. Als dit weer ons zo blijft achtervolgen, dan heb ik er geen zin in. Alsmaar stuiteren op te veel wind en als we dan eindelijk weg kunnen, moeten zulke lellen van afstanden overbruggen, dat ik bij aankomst er gewoon fysiek koppijn van krijg.

De storm begint 4 september, vandaag hebben we om toch zo ver mogelijk te komen 93 (!) zeemijl gevaren naar Rio de Vivero in 1 dag (12 uur) met een gemiddelde van 7,75 knoop. Pfff. Je mag raden of de motor bij stond, een kleine aanwijzing: bijna de  gehele dag stond er minder dan 12 knopen wind, plat voor de wind. Tijdens Isabelle’s wacht stond zelfs minder dan 5 knopen

O ja, bij vertrek moesten we hoog aan de wind en toen stond er dus 22 knopen, onder vol tuig denderden we met een SOG van 9 knopen de baai uit. Gelukkig stond ik met de hand te sturen want nog geen 10 meter voor de boeg zag ik een stalen meerboei die verbonden leek met andere meerboeien.

In een flits gooi ik het roer om wat nooit op tijd gelukt was als de automaat erop staat. Die heeft namelijk een paar seconden nodig om uit te schakelen en tot die tijd kun je niets doen. Het schip draait door de wind met de fok dus bak, even later zijn we er voorbij en kan ik met de resterende snelheid weer overstag terug op koers.

Onvoorstelbaar, je moet er niet aan denken als je met 9 knopen op een stalen meerboei loopt. De-laminatie is toch wel het minst en dat kost weer een week om te laten repareren. Voor de bezorgde thuisblijvers, zinken is niet waarschijnlijk in zo’n geval, dus maak je geen zorgen. SeaWalk heeft een waterdicht schot op vier meter achter de boeg, zelfs al maak je water door een gat in de boeg, dan nog kun je rustig naar de haven voor reparaties.

Na dit akkefietje bleef de wind nog even poeieren rond de kaap van Gijon, zodra we die voorbij waren, viel de wind weg en motorzeilend op weg naar Rio de Vivero. Geografisch ligt deze Rio om het hoekje van La Coruna en dus vlak bij Kaap Finisterre. Nog 100 mijl en we zijn bij de kaap. Maar voorlopig is die kaap nog onbereikbaar. Onder de kaap is het de komende periode fantastisch weer. Maar hier is het op zijn zachtst gezegd prut.

Maar wat is nu het voordeel van een depressie, zoals de titel aangeeft? Tijdens mijn baalavond heb ik uitvoerig gesproken met Isabelle over onze reis en onze doelen. Als uiting van mijn frustratie gaf ik aan dat als het zo doorgaat, ik terug ga naar Nederland. Uiteraard bedoel ik dat niet serieus. Maar stoppen met zeilen wel, dan zoeken we ergens een plek om te wonen.

De wereld rondzeilen is nooit mijn doel geweest. Evenmin was deze reis bedoeld als ontdekkingsreis. Mijn motivatie lag altijd in het tijd spenderen met mijn gezin. En die gevoelens zijn sterker dan ooit. Het is zo leuk om elke dag je kinderen te zien groeien en met hen te spelen. Nog leuker is het om Isabelle te zien met haar kinderen. Dat is pas echt genieten hoe zij bezig is met Alec en Katie. Ondanks dat Isabelle en ik altijd bij elkaar zijn, hebben we relatief weinig tijd voor elkaar ten gevolge van de tijd die we spenderen aan het onderhoud aan de boot, de kinderen en het reizen. De tijd die we wel samen hebben, is heerlijk. In Nederland hadden we nauwelijks tijd voor elkaar.

De conclusie is: We zetten door! We hebben overwogen om lekker te overwinteren in Portugal of Canarische Eilanden. Maar de Caribische  eilanden lokken ons, mooi weer, prachtige baaien, stabiele winden. We hopen dat het geen illusie is. Wat de kinderen tijdens de overtocht van Las Palmas – St Lucia in die 15-18 dagen moeten doen, is ons een raadsel. Tijdens het zeilen moeten zij voornamelijk zichzelf vermaken. Het wachtlopen is op zich vermoeiend genoeg om genoeg slaap te krijgen. Bij 6 knopen doen we die afstand in 15 dagen, bij 5 knopen in 18 dagen en SeaWalk zou gemakkelijk 6-7 knopen moeten halen.

Katie heeft trouwens haar eerste zeebenen gevonden. Ondanks dat de boot aardig rolde bij de overtocht naar Vivero, is Katie lekker in de boot aan het spelen. In de kuip en in de kajuit weet zij zich op de been te houden zonder hulp. Deels doet zij dat lopend maar ook kruipend, iets wat ze op vaste grond niet doet. Nog een paar weken en ze heeft net als Alec echte zeebenen. Trap klimmen, op en neer, doet ze nu al zelfstandig, alhoewel ik af en toe pijn in mijn maag voel als zij naar boven klimt. Daar moet ik nog even aan wennen.

Het gejakker om zo veel mogelijk mijl in korte tijd te maken, is vervelend. We hebben nu in een paar slagen veel afstand overbrugt. Camaret – Bourgenay 180 mijl, Bourgenay – Gijon 250 mijl, Gijon – Rio de Vivero 90 mijl. Totaal 520 mijl in 74 uur, gemiddeld 7 knopen. En we moeten nog een paar slagen maken om Lissabon te halen (circa 500 mijl). De eerste duizend mijl van de tocht hebben we al op de teller staan. Over de eerste 500 mijl hebben we trouwens 1,5 maand gedaan.

De lange afstanden beginnen wel de voorkeur te krijgen boven iedere dag een kort stukje. Waarschijnlijk doen we Vivero – Camarinas (de volgende tocht, 90 mijl) ’s nachts zodat de kinderen lekker overdag buiten kunnen spelen. Maar eerst moet die storm voorbij zijn.

Onze doelen zijn nog nooit zo open geweest. Ja, we gaan door, maar niet voor iedere prijs. We lezen zo veel mooie verhalen over hoe lekker passaat zeilen is. SeaWalk loopt heerlijk voor de wind, dus dat willen we wel eens meemaken. En misschien blijven we wel ergens hangen.

Voor mij persoonlijk is er dus een verandering gekomen. Als werkend mens was mijn sterkste punt dat ik extreem doelgericht ben. Als projectleider is dat een goede eigenschap. De vraag of het leuk is, is niet relevant. Het halen van het doel is heilig. Overwerken om achterstanden in te halen is normaal. Op planning lopen is ook niet goed genoeg want dat geeft de mogelijkheid om een voorsprong te nemen. Er komen namelijk altijd tegenslagen.

Als zeiler met kinderen is die mogelijkheid er niet. Tanden op elkaar en doorzetten bij slecht weer is geen optie. Dat hou je niet vol. Zeilen met kinderen is veel vermoeiender omdat je de aandacht moet verdelen. Daarbij komt dat de kinderen ook recht hebben om een prettig bestaan en niet zeeziek in een hoekje horen te liggen.

En dus moet ik accepteren dat de dingen gebeuren. De wereld rond is wellicht een te grote belasting voor Alec en Katie. En veel lol beleef ik er op deze manier ook niet aan. Ik hoop dat we aan de zeilersleven gaan wennen en de weersomstandigheden drastisch veranderen. Dan is het mogelijk dat we toch ver weg gaan.

Maar vooralsnog is het leven aan boord genoeg om van te genieten. Ik besef dat de teneur van dit stuk een negatieve klank heeft. Maar eigenlijk is hij heel positief, het voordeel van de depressie is enorm groot. Isabelle en ik groeien weer naar elkaar toe en we genieten samen van ons gezin. We zijn enorm gezegend!

Alle verhalen in het blog zijn tweeledig, enerzijds zijn ze bedoeld om de achterblijvers te laten meeleven / genieten van onze tocht / leven. Anderzijds is het ons persoonlijke dagboek, ik ben erg benieuwd hoe wij veranderen tijdens ons avontuur. Ik probeer daarom onze overwegingen ook weer te geven zodat we later de verschillen kunnen zien. Mochten duidelijke veranderingen al zichtbaar zijn, laat ons dat vooral weten.