Het ging zo goed, in enkele dagen konden we in Florida zijn om Thanksgiving te vieren met famillie maar we zitten opgesloten in Charleston voor de komende week. Ida is aan land gekomen bij New Orleans en de restanten gaan bij ons weer de oceaan op. En dat veroorzaakt de komende week Oosten wind met flinke zeegang. Geen condities om vrijwillig in uit te gaan varen. Niet dat het echt verschrikkelijk slecht wordt, maar wel erg onnodig oncomfortabel. Dus blijven we voorlopig in Charleston. We liggen op een goede ankerplek met twee ankers (Bahamian Mooring, er staat ruim 2-3 knopen stroom) en gaan nergens heen.

We zijn al twee keer naar het kindermuseum gegaan, dat was als vanouds erg leuk. De laatste keer waren we hier met de Saefthinge (Erik en Gazalli). Gek om te weten dat zij nu in Nederland zijn. Het kindermuseum in Charleston is erg leuk omdat het een indoor kasteel heeft. Katie kan eindelijk haar prinsessenrol helemaal  voluit spelen. Papa mocht Koning zijn. Voor een republikein is dat een bijzondere rol. Gelukkig is het tijdelijk.

De 11^de om 06:00h werden we ruw gewekt. Een squall vond zijn weg de ankerplaats in. Het duurde ongeveer een half uur en het leek wel of SeaWalk onder een waterval stond. De combinatie met de harde wind gaf genoeg reden om maar even op te blijven en een en ander in de gaten te houden. Het was sowieso een gebroken nacht met veel buien en wind. Ik denk dat ik er wel 6 keer uitgegaan ben om even te kijken of alles wel goed ging.

De avond ervoor heb ik een andere boot moeten weg sturen. Die hadden hun anker wel heel erg dicht bij mijn tweede anker gelegd (vlak achter SeaWalk). Dat betekende dat ik in vol ornaat de regen in mocht om hen dat te vertellen. Een beetje dom van ze, want ze lagen al een dag hier in de ankerplaats en hadden kunnen zien dat ik op twee ankers lig. Maar ze hadden die avond besloten om te verplaatsen omdat ze te dicht bij een andere (motor)boot lagen en hadden al drie pogingen gewaagd. Nu moesten ze van mij dus een vijfde poging doen in de stromende regen.

Ida is inmiddels slechts een depressie maar zij komt wel vlak langs, het weer bericht verandert iedere dag. Nu valt het in Charleston relatief nog wel mee (maximaal 35 knopen wind, gemiddeld 20-25 knopen), andere plaatsen krijgen veel meer wind. We hoeven niet uit te wijken naar een marina, denken we. Wel hebben we continue ankerwacht. Overdag kunnen we niet van de boot vanwege de harde wind en ’s nachts gaan we er ongewild zeker 5 keer uit om het anker te controleren in een sterke windstoot. Erg vermoeiend en onrustig.

Gek eigenlijk, na 1 dag is wel duidelijk dat beide ankers goed houden en het weer is niet slechter dan de eerste dag (maar ook niet beter). Maar toch knaagt het. Het vertrouwen is er niet. Daar komt bij dat Charleston een beruchte ankerplaats is. Er staat hier erg veel stroming en dat levert een extra druk op het anker . Rond om ons is er altijd per dag wel 1 boot die zijn anker opnieuw moet uitgooien. Blijkbaar heeft hun anker gekrabt? Dus blijven we paranoide.

Ik zal blij zijn als we weer mogen varen. Vooralsnog lijkt er een opening te zijn op zaterdag en / of zondag maar zoals gezegd verandert het weerbericht iedere dag.