We hebben drie dagen voor anker gelegen in Puerto Sherry. De plaats in Spanje waar de Sherry wordt gebotteld, verhandeld en verscheept. Een plaats die het bezoek waard is. Nou ja, eigenlijk heet de plaats Santa Maria en ligt 2 mijl van onze ankerplaats. Die gaan we eens bekijken en de bodegas bezoeken.

Dus niet! Katie heeft pijn. Nadat we terug kwamen van een verkenning van de haven bleek dat Katie pijn heeft in haar arm. Ze wilde haar arm niet gebruiken en lag erbij als een zielig vogeltje. Aanraken was niet toegestaan.

Ik ben haar maar gaan voorlezen, wat moet je dan? Dat vond ze als vanouds erg fijn. Tijdens het voorlezen probeerde ik te voelen waar de pijn precies zat. Schouder, elleboog, vingers, hand, nee! Pols, nee. Nou ja, als je draait wel.  Maar….. is het gebroken? En zo ja, hoe dan? Isabelle en ik hebben uren zitten praten om te bepalen of er iets is gebeurd. Het enige wat we konden bedenken, is het uit de bijboot tillen aan de handen.

De medische handboeken gaven aan dat er geen tekenen zijn voor een botbreuk. Mhhhh. Lekker vertrouwenswekkend. Moeten we nu naar de dokter? Nee, eerst een nacht aankijken. Het vermoeden is een verrekking van een pees of zo. Isabelle weet de pols mooi in te zwachtelen. Prachtig, heeft de EHBO nog rendement. Katie is stoïcijns, het zal wel. In bed ligt de arm plat en ze voorkomt duidelijk dat de arm geraakt wordt door iets of haarzelf.

Met een zetpilletje blijkt de nacht geheel niet slecht te zijn, alleen om 5 uur wordt ze 1 keer wakker. ’s Morgens is er geen verandering. Met haar rechterhand tilt ze haar linker op en blijft voor pampus liggen in bed of in de speelbox. Er is geen beweging in te krijgen zonder huilen. Uiteindelijk kom ik er achter dat ze alleen pijn heeft als ik haar onderarm draai.

’s Middags na het slapen had ze er schijnbaar nog steeds erg last van. Inmiddels hadden wij eieren voor ons geld gekozen en waren we verhuisd van de ankerplaats naar de Marina van Cadiz. Vlakbij een ziekenhuis! Voor het geval dat. Maar na een paracetamol gaf ze aan dat ze in bad wilde, jaloers op

Alec die lekker in bad aan het spelen was. En daar werden beide handen gebruikt om te spelen met de nieuwe sinterklaas cadeaus. Pfff, wat een opluchting.

De afgelopen 24 uur was niet leuk. Er is niets erger dan niet weten wat er aan de hand is met je kindje. Katie is nog te klein om duidelijk te maken wat er is. Alec is veel gemakkelijker daarin, met hem kan hierover praten. Ik kan mij nu beter voorstellen hoe vrienden van ons zich voelde toen hun dochtertje pas geboren was met veel pijn. Pas als je weet wat er schort en er wat aan gedaan kan worden, ben je volgens mij pas gerust.