6-9-7

We liggen zoals al gezegd in de Rio de Vivero, of zoals het in Galicia heet: Viveiro. De marina ligt midden in de stad. En het stadje is erg leuk. Niet pittoresk of zo, maar gezellig en alles op loopafstand. Twee grote supermarkten, twee speeltuinen, een zwembad voor regenachtige dagen, allerlei soorten winkels, twee stranden met (lege) boulevard.

Gisteren hebben we gepicknickt op het strand, erg leuk. Pizza en meloen, met een beetje zand er tussen voor de lokale entourage. Vanmorgen hebben we Alec eindelijk zijn rolschaatsen gegeven. Ik was er niet echt een voorstander van omdat ik Alec nog te jong vind hiervoor. Alec is er helemaal weg van, dank Izzy. Is gisteren dus een klein uurtje gaan proberen en kwam met rode koontjes terug. Uiteraard vol ornaat, met allerhande beschermers.

Katie heeft inmiddels een aardige groeisprong gemaakt waardoor alle truitjes te klein zijn geworden en de rode Puma schoenen van Anne prachtig passen. Inmiddels zijn de schoentjes verworden tot haar favorieten en ze staan haar schattig. Ik benieuwd hoe snel Katie hier de voorkant van af weet te slopen met haar favoriete spel: klimmen en klauteren.

Buiten de Rio poeiert het, daarbinnen komen af en toe fikse windvlagen over de bergen heen zetten. Gisteren zou de boot even uit het water getild worden maar dat hebben we maar uitgesteld tot morgen of zo. Om er uit getild te worden moet ik achteruit een uitsparing invaren waarbij ik niet te ver mag doorvaren om mijn roer niet te beschadigen. De reden voor het eruit tillen, is dat ik de klapschroef zat ben. De kosten van het leven in Galicia vallen ernstig mee en we hebben een week de tijd.

Dus gaat de originele schroef er weer onder. Die geeft hopelijk meer snelheid op de motor. Nu kan ik op de klapsschroef slechts 5,5 – 5,7 knopen varen bij 2250 RPM. Op de oude schroef voer ik bij 1800 RPM ca. 5,5 – 6 knopen. Het verbruik is daardoor navenant minder. Tegenwoordig verbruik ik 3,5 ltr/u, dan was 2,7 ltr/u. We zijn een stuk zwaarder, dus dat laatste zullen we wel niet halen, maar ik wil het verschil wel eens zien.

Varen met kinderen vergt veel motorzeilen, dat heb ik onderschat. Bij licht weer wil je toch een snelle overtocht, zeker omdat de afstanden veel groter zijn dan in Nederland. In Nederland is een tocht van 30 mijl al een aardige tocht. Tegenwoordig draaien we onze hand niet om voor 60 of meer. Met 4-5 knopen SOG duren de tochten dan veel te lang. Naar Lissabon verwacht ik veel licht weer. En met de wind van achteren heb je aardig wat wind nodig om snel te zeilen, SeaWalk heeft toch 15 knopen wind of meer nodig om 6 knopen te lopen voor de wind.

De steiger waaraan we liggen is erg gezellig, we hebben veel contact met een Schotse en een Nederlandse boot. Het onderling borrelen aan boord neemt ernstige vormen aan. Aan boord van de KIARA wonen Jaap en Diana. We varen al een tijdje samen op. Zij zijn gepensioneerd en onderweg naar de Algarve om daar te overwinteren. Trevor en Caroline zijn eveneens op weg naar de Algarve. Niemand heeft haast maar het is ook voor hen frustrerend om te zien dat 80 mijl verderop het weer prachtig is en je zo verder naar beneden kan afzakken.

Naar aanleiding van onze laatste entry hebben we veel lieve reacties gekregen. Vooral de verre zeilers die we onderweg ontmoet hebben, herkennen onze overdenkingen. Dank hiervoor. Het is bemoedigend om te zien dat we niet alleen hierin staan.