Negen maanden hebben we moeten wachten en nu lijkt het kindje zich eindelijk aan te dien. Nee, niet van ons! Frido (broer Isabelle) en Angelique krijgen een kindje. Het lijkt erop dat het zich op de vrijdag de dertiende gaat aanmelden.

Dat is trouwens erg grappig omdat Alec op Goede Vrijdag is geboren en Katie ook op een vrijdag de dertiende is geboren. Een hele nieuwe generatie op de vrijdag geboren. Wat een toeval.

Wij maken ons langzaam klaar om te vertrekken naar de BVI’s, de British Virgin Islands. En dat is een bestemming die in de Top-3 van onze reis staat. We kijken er erg naar uit. Het lijkt erop dat we dinsdag gaan vertrekken, de wind en de golven zijn dan het gunstigst. We gaan dan weer ’s nachts varen zodat de kinderen er  het minst last van hebben.

Vanmorgen zijn we naar de Franse kant van het eiland gegaan om het daar eens te verkennen en een croissant te eten. Heerlijk, dat hebben we lange tijd niet gegeten. Met ons meegekomen zijn Ziggy, Conner en Jenny van de Winddancer IV. Zij hebben al veel vaker in de BVI gevaren en onder het genot van Frans ontbijt heeft zij alle goede ankerplaatsen uit de doeken gedaan. John en Nicola hadden de BVI ook al een paar keer gedaan dus het was erg interessant met allerhande details. Te veel eigenlijk om te onthouden maar John scheen alles te herkennen in wat Ziggy aangaf dus we hebben er vertrouwen in dat John, onze BVI reisleider, ons in de juiste richting stuurt.

Ziggy geeft aanwijzingen en Jenny voegt details toe

Gisteren zijn we aan het begin van de landingsbaan van het internationale vliegveld (Prinses Juliana International Airport) een biertje gaan drinken. Er is iets bijzonders aan de hand bij die bar. Allereerst heb je een uitstekend uitzicht op het vliegveld, maar daar komt nog bij dat ze speakers hebben geïnstalleerd. Daarop kun je piloten horen communiceren met de vluchtleiding. Erg leuk.

Maar het beste komt nog. Als de grote boeings van Air France en KLM vertrekken, komt de staart van het vliegtuig bijna over de hekken van het vliegveld en je kunt dus op 50 meter afstand van zo’n boeing staan als die vertrekt. En dat maakt een rot lawaai.

Maar het kan nog beter! Je kunt er ook vlak achterstaan, op het strand. Als de boeing dan vertrekt en zijn motoren voluit zet, wordt je bijkans achterover geblazen. En natuurlijk kon ik dat niet laten. De hele bar stond te kijken en verklaarde me vast voor gek. Het lawaai viel wel mee maar de wind was enorm, ik kon met moeite blijven staan. Het zand van het strand zandstraalde mij en ik was blij met mijn zonnebril.

Ik vond het wel een prachtige ervaring. Maar het kan nog gekker, je kunt je vasthouden aan de hekken van het vliegtuig en de druk van de motoren zorgen ervoor dat je benen in de lucht worden geblazen. Dat ging mij te ver want als je vroegtijdig los laat, dan wordt je zo de zee ingeblazen met alle gevolgen van dien.

Omdat we gaan vertrekken naar de BVI worden nu snel nog allerlei zaken geregeld, de kaarten op de computer moeten geupdate worden omdat de nieuwe laptop op Vista draait en de kaarten dus niet. Die kaarten worden nu snel vanuit Amerika gestuurd. De gasfles moet gevuld worden en we laten nieuwe kussens maken voor de kuip. De oude kussens zijn helemaal op en scheuren aan alle kanten. De scheepswinkels hier zijn de beste die ik ooit gezien heb, alles wat je wilt kun je krijgen.

Dit schildje hangt nu aan de deur van de WC, gekocht als aandenken van Antiqua

Een heleboel bevriende boten zijn we hier in St Maarten weer tegen gekomen. Sommigen blijven nog even hier maar de meesten zijn al vertrokken naar de BVI. Met redelijk slecht weer, maar als je afspraken hebt gemaakt met familie en dan heb je weinig keus.

Ook zijn we met de bus over het Nederlandse deel gereden op zoek naar een grote supermarkt. Die zagen we in eerste instantie ook wel maar die leek zo klein dat hij dat niet kon zijn, tien minuten later zaten we al in Philipsburg (blijkbaar een klein eiland) en kon we weer terug met de bus toch naar de bewuste supermarkt. Die bleek op zich wel aardig maar alleen voor gewone boodschappen. Non-food artikelen hebben we daar niet kunnen vinden, terwijl we daar nou juist naar op zoek waren.

Wel hebben we alvast een kado voor Alec gekocht. Hij is pas midden April jarig maar waar we nu naartoe gaan is erg afgelegen en we zijn bang dat we straks niets meer kunnen krijgen. De enige echte kans schijnt een grote mall te zijn in Puerto Rico. We zijn benieuwd. Voor Isabelle hoeven we niets meer te kopen, die heeft haar foto camera en is daar erg verknocht aan.

Isabelle aan het fotograferen, Katie als willig slachtoffer