We zijn er, de reis is ten einde. Vanaf nu geen grote tochten meer. SeaWalk gaat vanuit hier op transport en wij vliegen terug. Wij moeten nog een vlucht boeken, de datum zal ergens liggen tussen de 20^ste en de 28^ste  juni.

Lang leve de Golfstroom, we krijgen 3 knopen extra mee

Het is Memorial weekend in Amerika en dat levert knotsgekke taverelen op. Iedereen is op het water en meer dan de helft is stomdronken. Er lijkt een relatie te zijn tussen dronkenschap en grote tattoo’s. Ik  ben benieuwd of daar wel eens wetenschappelijk onderzoek naar is geweest. Of zou het zijn dat de tattoo’s het gevolg zijn van dronkenschap?  Mhhh.

We liggen voor anker maar worden gek van de speedboaten die langs  varen. Dit is niet de plek waar we lang willen blijven liggen. Isabelle gaat op zoek naar een goede marina. Na overleg met de Seraphims en een telefoontje naar de marina gaan we naar Palm Habour Marina. Zij zijn relatief goedkoop en we maken een deal met ze. Als we meer dan 18 dagen blijven is voor een maand betalen de beste deal. De haven heeft een jachtclub met allerlei prettige faciliteiten, de belangrijkste is wel Airconditioning. Het is namelijk heet.

De buiten temparatuur is nog wel te doen, we zijn het tenslotte gewend. Maar het is er ook nog heel vochtig bij. Tropische regen- en onweersbuien denderen elke avond voorbij en de luiken moeten dan echt dicht. En dan wordt het broeierig warm aan boord. Er is geen zuchtje wind en ’s nachts slaapt zelfs Isabelle zonder lakens (en dat zegt wat).

We hebben een autootje gehuurd waardoor we lekker mobiel zijn en alle dingetjes kunnen regelen die nodig zijn voor de voorbereidingen van de terugreis. Maar als eerste moeten we ons inklaren. En dat had heel wat voeten in aarde.

Omdat het Memorial weekend is, moesten we naar het vliegveld nadat we eerst tevergeefs aangeklopt hadden bij de “internationale” haven autoriteiten in Lake Worth. Gesloten! Wat een gedoe! Op het vliegveld worden van het kastje naar de muur gestuurd. Uiteindelijk komen we bij een privé terminal waar een US customs officier is. Maar inklaren, nee dat doen ze niet. Eerst moet je namelijk een 15-cijferig nummer verkrijgen via een telefoon. Pardon?

Na 45 minuten aan een openbare telefoon in de bloedhitte met twee kleine kinderen worden we ongehangen, we bellen nog eens maar het nummer blijkt in gesprek. Na 10 pogingen geef ik het op.  De officier geeft aan dat ik moet blijven proberen. Het is de enige manier. Na wat vijfen en zessen mag ik naar huis om het daar in alle rust te proberen en morgen terug te komen.

In de jacht club zit ik nog eens 3 uur aan de telefoon. Maar met handfree en airco is dat aanzienlijk beter. Om 10 uur ’s avonds kom ik erdoor. De persoon aan de telefoon weet mij nog even de les te lezen over waarom ik niet eerder heb gebeld. Hoe bedoel je? Ik leg de situatie uit, maar een excuus van zijn kant zit er niet in. Wat een apeland!

De volgende ochtend rijden we naar de “internationale” haven waar we wederom 3 uur mogen wachten, er waren wel 3 boten voor ons. Zelfs in de caribische eilanden heb ik nog nooit zulke inefficiency gezien. Maar uiteindelijk verlaten we het pand met de juiste papieren. Pfff.

Iedere ochtend ga ik met de kinderen naar de jachtclub.De eerste dagen zijn de Seraphims er nog en de kinderen spelen heerlijk met elkaar.  Hun boot zit op dezelfde cargoschip als die van ons. Alleen zij vertrekken rond 4 juni  al richting Engeland op de Queen Mary 2. Tja verschil moet er zijn.  

Ik ga de fitnessruimte in om aan mijn conditie te werken terwijl de kinderen Nickelodeon en het Disney kanaal uitpluizen. Een uurtje later komt ook Isabelle en gaan we school doen. Iets later trek ik mij terug op de boot om Seawalk voor haar transport gereed te maken. Dat valt nog niet mee met die hitte. Alle zeilen moeten we af, lijnen opgeruimd, bijboot opruimen en nog veel meer.

John (Seraphim) op de crosstrainer in de gym

’s Middags doen we boodschappen. We nemen de kinderen mee naar de Toys R Us en we shoppen voor kleren. We hebben alleen bootkleding welke alleen geschikt is voor temperaturen boven de 25 graden. En die kleding is in zo’n staat dat er eigenlijk maar één ding mee gedaan kan worden: weggooien. Dus moet onze complete garderobe vervangen worden. De outlet winkels in de VS zijn enorm goedkoop en we slaan flink in. Vooral werkkleding.

Inmiddels hebben we bevestiging van Zevenstar dat SeaWalk op de 16^de juni aan boord gaat van MV Eurogracht. Grappig dat ook de Seraphim en Fox Glove mee met deze boot. Eigenlijk zouden zij op een andere boot gaan maar Sevenstar heeft besloten om beide transporten te combineren. Als Eurogracht inderdaad op tijd vertrekt, dan komt SeaWalk op ongeveer 5 juli aan in Nederland.