Nou, Neptunus heeft het niet zo goed voor met ons vandaag. We zijn vertrokken van de Turks & Caicos om naar de Bahamas te varen. De weerverwachting was erg gunstig inclusief een lage golfslag. Niet dus, we zitten in een wasmachine met twee golfsystemen die het zeer onrustig maken. Zelfs Alec heeft er last van. Aan boord van Seraphim is iedereen ontdaan en is de stemming te snijden. De wind is echter gunstig en we hebben alles kunnen zeilen, een fijne afwisseling.

Na 8 uur varen begint de zee eindelijk iets te kalmeren. De aankomst is prachtig. Een droom komt waar, vlak om de hoek van de ankerplaats komt John op de radio. “Ik zie een walvis 6 bootlengtes naast ons!” Omdat wij iets achter hem varen, stuur ik SeaWalk richting de walvis en zet de motor in zijn vrij. Op het derde rif van het grootzeil alleen drijven langs een Potvis van 10 meter. Hij ligt lekker te slapen na een nacht jagen op pijlstaartinktvis in de diepzee. Na een minuutje kijkt hij op en besluit dat we te dichtbij zijn. Dat kan wel kloppen want we liggen nog geen 5 meter van hem af. Rustig draait hij naar links en duikt onder. Wat een prachtig gezicht. 

Plana Cays ligt geheel verlaten en met zijn tweëen (SeaWalk en Seraphim) gaan we voor anker. Ik lanceer de bijboot en we gaan met z’n allen aan land. Onze voetstappen zijn de enige en we voelen ons Robinson Crusoe. Het zand is van het fijnste koraalzand en je zakt er tot je enkels in weg. Het lijkt wel of je in de sneeuw loopt, maar dan bij 30 graden. Want het is bloedheet. Ik heb het een beetje onderschat en iedereen loopt zonder pet om 10 uur ’s morgens te puffen.

Het water biedt verkoeling en de schelpen op het strand zijn prachtig. Superlatieven schieten te kort. Dit is paradijs. Een paar uurtjes in de hitte is genoeg, niemand heeft veel geslapen vanacht en we gaan weer aan boord om even een paar uurtjes bij te slapen.

Om 4 uur ’s middags gaan we aan boord van Seraphim. We hebben een pot luck barbeque georganiseerd en zij hebben een prachtige gas BBQ. Het wordt een gezellig verjaardagfeestje. De kinderen doen een Happy Birthday en overhandigen alle cadeaus.

Naast een paar mooie kaarten van de kinderen, krijgt Isabelle van mij een kookboek dat geschreven is door de Chef van het restaurant De Cliff in Barbados. In zekere zin was dat een begin voor ons, het is de plaats waar ik haar op 19 juni 1999 ten huwelijk heb gevraagd. Op de kop af precies vijf jaar nadat ik haar heb leren kennen in een bar genaamd De Kei op een zondagochtend voorafgaand aan een paintball spelletje. Dit jaar zijn we 15 jaar bij elkaar.

Ook krijgt Isabelle twee boeken over fotografie, één van mij en één van Seraphim. Ze kan eigenlijk niet wachten om aan die boeken te beginnen maar moet toch wachten tot ze terug is op de SeaWalk. Het wordt een gezellige boel en een passend feest voor Isabelle’s verjaardag.

Laaxum is inmiddels in de ankerplaats aangekomen en de volgende dag gaan we met zijn allen aan land en de kinderen spelen heerlijk met elkaar. Katie heeft Jet en Silke gevonden en Alec speelt als vanouds met Jack in het water. James hangt er een beetje bij en vermaakt zichzelf . Jet is van vergelijkbare leefdtijd maar speelt veel meer met de andere kinderen.

Het plan was dat we met zijn allen aan land zouden gaan. Maar Isabelle is op SeaWalk achter gebleven. Onvrijwillig moet ik helaas bekennen. Isabelle is namelijk heel zielig. Zij is keihard gevallen in de kuip en heeft haar enkel verzwikt.

Het leek nog even erg dan dat te zijn. Toen ze viel, gilde ze het werkelijk uit van de pijn, trok lijkbleek weg, kreeg de bibbers en het zweet brak haar letterlijk uit. Even dacht ze zelf flauw te vallen van de pijn. Meteen heb ik er een koude pakket opgedaan en na een paar minuten vond Isabelle het nodig om Aukje van de Laaxum te vragen om langs te komen. Aukje is namelijk huisarts.

Aukje is van mening dat het niet gebroken is maar wel flink verzwikt of (het zijn dezelfde banden die Isabelle 15 jaar geleden heeft ingescheurd) en dat betekent dat Isabelle voorlopig niet kan lopen. Op een boot is dat dubbel lastig en komt er een fikse last op mij om naast het wachtlopen en de boot te varen, er nu ook gezorgd moet worden voor de kinderen en Isabelle. Gelukkig blijkt de blessure mee te vallen en kan Isabelle op 1 been en twee  billen zich aardig verplaatsen. Wachtzitten kan natuurlijk ook. Alleen dingen doen, dat gaat niet. Natuurlijk is Isabelle te eigenwijs en te sterk om bij de pakken neer te zitten en probeert ze te helpen waar het kan.

Na een lunch met vers gebakken brood gaan we nog even een middagdutje doen om extra energie op te doen voor de komende nachttocht naar Conception Island. Het wordt wel een drukke middag, boot voorbereiden voor een nachttocht, Isabelle beetje ondersteunen en de kinderen voederen, klaar maken voor bed en naar bed brengen. Alles gaat eigenlijk heel soepel en inmiddels zit ik in de kuip om 2 uur ’s nachts mijn blog bij te werken.

Het wordt wel een lange nacht. Aankomst is gepland om 10 uur morgenochtend en tot die tijd moet ik wakker blijven. Of dat gaat lukken, lezen jullie in onze volgende entry.