Het wordt een beetje voorspelbaar en wellicht wat saai voor de lezers in Nederland, maar ik kan niet anders dan constateren dat het wederom erg leuk is hier. De tocht van Georgetown naar Long Island was net bezeild en we hadden eigenlijk te veel zeil op. In de vlagen moest ik het roer overnemen van de autopilot omdat we zoveel druk hadden op het roer. Eigenlijk hadden we een eerste rif moeten zetten maar ik was te lui. Dus heb ik 60% van de tocht met de hand gestuurd. Dat was eigenlijk best wel leuk.

De andere drie boten (Lilly Mae, Altona en Hook) waren eerder vertrokken en dat was een mooi richtpunt. Lily Mae lag iets verder van de wind maar die hadden we hoog aan de wind snel ingehaald. Hook haalde we langzaam in maar later bleek dat zij de motor bij hadden, begrijpelijk aangezien zij 28 voet zijn en ook voor het donker binnen wilde zijn. Altona was moeilijker in te halen, een Tartan 38. Beetje bij beetje kwamen we dichterbij maar zij zouden ruim voor ons in de ankerplaats zijn.

Plotseling schieten we voorbij. Altona is bijgedraaid en is bezig om een grote, 120 cm, 15 kilo Mahi Mahi binnen te draaien. Het duurt ruim een half uur voordat Altona weer in de wind draait en richting de ankerplaats komt.

De ankerplaats is vreselijk oncomfortabel. De Noorden swell staat er nog in. De wind is al gedraaid maar de swell moet nog uitsterven. Aan boord van Seawalk gaat het nog met onze diepe kiel maar aan boord van Hook is het ronduit gevaarlijk. Ik nodig alle vier de boten uit om bij ons aan boord de avond af te wachten en de golven te laten afnemen. Dat hoef ik niet twee keer te zeggen.

Het wordt erg gezellig, 8 volwassen in onze kuip gaat prima. Zes kinderen spelen benedendeks. Ralph (Altona) neemt de Mahi Mahi mee en fileert hem bij ons aan boord tot groot genoegen van de kinderen. De staart wordt door ons in beslag genomen als souvenier.  Lilly Mae heeft een grote BBQ. Terry en ik gaan dus een deel van de Mahi Mahi BBQ’en. Ook Steve heeft er een en doet een deel aan boord van Hook. Aan boord van Seawalk wordt er door de dames de sla, brocoli, rijst en pasta toegevoegd. Een feestmaal!

De volgende dag gaan Isabelle en Wendy vroeg van boord. Zij heeft even tijd van de boot nodig. Ze varen naar Cape Santa Maria resort en gaan daar aan land. Het resort is prachtig en de mensen erg vriendelijk. Ze helpen ons met het telefoonnummer van de auto verhuur. Isabelle regelt voor een mooie prijs  twee vans voor de expeditie van morgen.

Ondertussen aan boord is Alec aan het landschap schilderen geslagen en doet dat ongelofelijk goed. De hele baai wordt op 4 A4’s geschilderd. Daarna worden de strandspullen ingeladen en gaan we naar het strand met de andere kinderen.

We gaan met de dinghy naar een vergelegen strand in de volgende baai. Deze heeft een heerlijke branding en prachtig koraal. De kinderen snorkelen een uurtje en gaan daarna spelen in de branding. Dit kunnen ze uren volhouden.

De mannen gaan speervissen maar dat is zo gemakkelijk nog niet. Het doel is een Grouper. Die is heerlijk maar verstopt zich in het koraal. Dat koraal ligt op 8-10 meter diep. Je moet eerst  10 meter naar beneden duiken. En dat is best diep. En dan moet je de vis zoeken en als je hem ziet moet je ook nog schieten met een speer. Schiet je raak, dan moet je snel je speer vasthouden en zorgen dat de vis niet verder in het koraal duikt. En dat allemaal op 10 meter diepte. Pff.

Na een uurtje schiet ik een prachtige maar kleine tijger grouper. Het levert de enige vis van de dag op. Op het strand wordt de vis gefileerd. ’s Avonds wordt hij gebakken in de huid. Dat blijkt geen goed plan.  Nou ja, het kan beter. In de pan zwelt de vis gigantisch op, helaas is de binnenzijde nog koud en de huid laat niet los (helaas de schubben wel en die zijn niet erg lekker). Gelukkig schiet ik twee dagen later weer een Grouper en dit keer weten we er een waar smikkelfeest van te maken. Ik fileer de vis geheel, dus ook de huid. En dat is de truc. Oh ja, en 20 minuten in de oven met wat heerlijke kruiden.

De volgende dag stappen we vroeg in de vans. De kinderen gaan in 1 auto samen met Steve en mij en de andere volwassenen in de andere van. We rijden urenlang over het 120 kilometer lange eiland en doen kleine boodschappen, bewonderen de natuur en eten langs de weg bij een lokaal restaurantje. Het belangrijkste doel van de dag is “Dean’s Blue Hole”, een 660 voet diepe grot waar jaarlijkse de Free-Diving wedstrijden gehouden worden.

Het toeval wil dat de wedstrijd net twee dagen geleden is afgerond en William Trubridge gewonnen heeft. Hij is zonder zwemvliezen en zonder gewichten 318 voet diep gezwommen. In de Blue Hole staat een neerwaatse stroming vanaf 200 ft en op de terugweg moest hij tegen de stroom inzwemmen. Ongelofelijk. Hij bleef 4 minuten onder. Zijn record adem inhouden staat trouwens op 7,5 minuut maar dat is zonder de inspanning.

En raad eens? ESPN was op het moment dat wij arriveerde bij de Bue Hole een interview op aan het nemen met Trubridge. Wat een bonus! Nadat we even gewacht hadden, mochten wij ook in het water. Wat een prachtig gezicht. De drop-off loopt recht naar beneden! Op 12-15 meter zie je een richel en daarna valt het recht naar beneden in het pikkedonker. Uiteraard heb ik gekeken hoe diep ik kon komen maar verder dan de eerste richel lukte niet. Als je dan omhoog kijkt, zie je pas hoe diep je bent. En dan snap je pas hoe groot de prestatie is van Trubridge.

Tijdens ons zwemtochtje kregen we bezoek van Amerikanen in serieuze pakken en monozwemvliezen. Die kwamen trainen in de Blue Hole. Toen ik vroeg wat hun persoonlijke record was, zei een van hen: 700 voet! Uiteraard is dat met gewichten en ballonnen maar toch.. dat is heel heel diep.

De derde dag in Calabash Bay wordt een stranddag / pot luck. In de ochtend gaan de mannen speervissen maar helaas alleen ik schiet een Grouper. De gewenste Conch is nergens te zien. De kinderen doen eerst hun schoolwerk en daarna wordt de dinghy volgeladen. Het strand wordt overgenomen door ons en we vermaken ons tot zonsondergang. Iedereen heeft heerlijk eten meegenomen en het wordt erg gezellig. Maar er moet ook afscheid genomen worden. Wij vertrekken morgen naar Cat Island, samen met Altona. De rest blijft hier nog een dag.

“Parting is such sweet sorrow”