10-8-7

Vanmorgen vroeg vertrokken, om 7 uur. Stilletjes de haven uitgeslopen en op de motor 50 mijl geklokt. De wind zat mee en daar was alles mee gezegd. 0,8 knoop! We hebben voor de vorm het grootzeil erbij gezet om de bewegingen van de boot de dempen. De zee was kalm, alleen bij Kaap Iles de Batz stond veel stroom en bijbehorende golven.

De kids vonden zo’n rustige overtocht erg fijn en hebben regelmatig in de kuip vertoefd. Navigatie technisch was het een saaie tocht met een paar punten waar je moet opletten. De kust is bezaaid met rotsen waartussen je door moet of omheen moet. Niet echt moeilijk en goed zichtbaar, maar toch… opletten.

Gisteren zijn we heerlijk naar het strand gegaan. Alec en ik hebben op de rotsen geklommen op zoek naar krabben. Daarbij hebben we hele stukken door het water gewaad en grote keien beklommen.

Daarna hebben we zandkastelen gebouwd die vakkundig door Katie worden afgebroken. Alec maakt zich er al niet meer druk om. Voetballen en trampoline springen viel ook in goede aarde. Om te zwemmen is het water nog te koud.

Het strand smaakt naar meer en ik kan ook niet wachten tot we bij het warmere water komen om ook te gaan zwemmen.

Nu liggen we in L’Aber Wrac’h. Een klein stadje aan de Atlantische oceaan. Als je ver genoeg zou kunnen kijken zou je Amerika kunnen zien liggen. Een gekke gedachte. We gaan eerst zuid om dan pas over te steken.

De oversteek van de Golf van Biscay begint nu echt onderwerp van gesprek te worden. Hoe gaan we dat doen, drie dagen op volle zee, welke condities zoeken we op de weerkaarten? Ik begin het nu ook spannend te vinden. Het water in de golf is op plaatsen meer dan 3000 meter diep. Het zou niet uit moeten maken hoe diep het is, maar dat doet het wel. Gek hoe de menselijke geest werkt.