Vandaag is de dag van het afscheid nemen. De meeste boten vertrekken, hetzij naar het Oosten, Zuiden of naar het Noorden. Polar Pacer is gisteren al vertrokken en vandaag gaan wij! Samen met vele anderen. We gaan eerst naar Long Island in het Oosten om langzaam een u-bocht te maken richting de Verenigde Staten.

De afgelopen dagen hebben we een stormfront over zien komen.  En eindelijk heb ik door waarom Georgetown Chickentown genoemd wordt. In eerste instantie dacht ik dat het te maken had met het Zuidelijkste punt dat de meeste cruisers durven te varen. Na Georgetown is het voornamelijk off-shore zeilen en dat is natuurlijk eng.

Maar is er nog een ander aspect, pure angst voor het weer en gebrek aan vertrouwen in hun ankergerei. Ankertechnieken worden in het belachelijke genomen, de helft van de boten vindt het doodnormaal om in een drukke ankerplaats 60 meter ankerketting te zetten in 4 meter water en stuurt iedere boot weg die volgens hen te dichtbij ankert. Zo worden de ankerplaatsen wel heel klein. En als de uitvoerig op de radio besproken “stormcel” nadert wordt op de radio allerlei zenuwachtige grapjes op het radionet gemaakt. Blijkbaar om hen eigen angsten te uiten, geesten te verjagen of gewoon het gevoel te hebben dat ze er niet alleen voorstaan. Het lijken wel een stel kippen op een stok.

De stormcel heeft niet veel kracht, 30 knopen maar iedereen is erg onder de indruk. In Caribbean noemen we dat een sterke tradewind. Vrienden van ons zitten in Grand Bahamas, 200 mijl Noordelijk en die krijgen het pas echt te verduren. Gelukkig liggen zij (traditiegetrouw) in een marina.

Georgetown begint langzaam op onze zenuwen te werken. De bejaarde humor op de VHF wordt erg dun. We hebben hier veel vrienden gemaakt en ik zal mijn reguliere pot-luck parties en volleybal wedstrijden missen. De kinderen hebben hier ook veel vrienden gemaakt en zij zullen het dagelijkse donderjagen op het strand missen. Gelukkig zijn er nog genoeg stranden tussen hier en West Palm Beach.