20/9/7

De afgelopen dagen is het heerlijk geweest, het lijkt wel of de zomer nog even laat zien hoe het hoort. De ochtenden zijn al wel fris, maar overdag is het heerlijk warm. De kosten in de Real Club Nautico San Xenxo in combinatie met het lawaai hebben ons doen besluiten om zo snel mogelijk naar een andere marina te verhuizen.

Porto Novo klinkt nieuw maar is dat zeker niet. Het ligt in een oude dorpskern waar je lekker kunt wandelen. Ook hebben ze een prachtig park waar de kinderen heerlijk op veel klimtoestellen kunnen ravotten. Ook hebben ze vlakbij een erg goede supermarkt. Maar, onze flottielje heeft haast. Ons maakt het niet zo veel uit, maar d Balchis en Kiara willen naar beneden. Dus varen we weer verder, wel 7 mijl.

Voor anker voor een vrijwel onbewoond eiland. Heel veel toeristen komen met de ferry om lekker een paar uur te wandelen. Wij liggen vlakbij het strand. Fantastisch. Iedereen is lekker op het strand en Alec en Katie zijn weer eens omringd door opa’s en oma’s.

Plots horen we een toeter en begint een andere boot te wijzen naar onze boten. Nou ja, naar de Kiara. Die drijft langzaam de zee op! Het anker heeft blijkbaar niet gehouden, of de visser die zijn netten vlak achter ons had gegooid heeft zijn anker eruit getrokken. Jaap en ik springen in de dinghy en gaan er achter aan.

Nu had ik uit luiheid alleen onze dinghy in het water gelaten en niet de motor. Te zwaar, het strand was dichtbij  en het waaide niet hard. Onze motor is 4 pk en kan meet twee mensen gemakkelijk in plané. De motor van Jaap is niet zo sterk en we tuffen naar de Kiara.

Dan houdt ineens zijn motor er mee op. Benzine op? Nee, zegt Jaap. Ik begin maar vast de roeien want de Kiara is inmiddels al aardig weggeblazen. Na een paar pogingen lukt het om de motor weer te starten. In eerste instantie blijft de motor sputteren, maar gelukkig gaat hij daarna weer verder lopen. De Balchis heeft ondertussen ook zijn dinghy te water gelaten en komt ons achterop.

We klimmen snel aan boord, ik haal het anker op en Jaap vaart de Kiara weer terug naar de ankerplaats. Pfff, wat een stress. De Kiara zet voor de zekerheid twee ankeralarms aan, ze zullen vannacht vast niet slapen.

Nou, ik ook dus niet. Wij hebben geen anker alarm, dus moeten wij maar gewoon vertrouwen op ons anker die gelukkig erg groot is. Maar na zo’n ervaring lig je toch niet lekker. Gaat wel weer over.

’s Morgens zijn Trevor, Alec, Katie en ik aan land gegaan om de berg te beklimmen. Katie zit lekker in de rugdrager en Alec kan inmiddels zelf wel lopen. Isabelle is lekker met Caroline aan het joggen zoals zij inmiddels de afgelopen weken regelmatig samen doen.

De berg is eigenlijk een heuvel, vrij steil maar het pad is slechts 2 kilometer lang. Genoeg voor een fijne wandeling, zeker omdat het eerste stuk door rulle zand gaat. Zelfs in de vloedlijn zak je tot je enkels weg. De vissen zwemmen hier gewoon aan het oppervlakte en je ziet er hele scholen.

In het bos zie je niet veel anders dan eucalyptusbomen en naaldbomen. De bladeren ruiken heerlijk als je er op wrijft. Ook zien we veel kleine hagedissen. Alec en Katie genieten en dat doen wij ook.

’s Middags na het middagdutje van Katie varen we weer verder naar Bayona. We tanken even en gaan daarna een grote box in. Lekker slapen vanavond. De kosten zijn echter belachelijk hoog, wat een rip-off. Hier blijven we niet lang liggen.

Vanavond gaan we buiten de marina voor anker en dan op naar Porto. De Balchis en Kiara doen dat in twee etappes, zij gaan vandaag al weg. Onze bootsnelheid stelt ons in staat om in 1 haal naar Porto te gaan. We zouden er niet meer dan 9 uur over hoeven te doen. Wij blijven dus nog lekker een dagje luieren.

Wat wel jammer is dat onze avonturen in de Ria’s afgelopen zijn. Nu is het doorhalen naar beneden. De komende dagen gaan we weer eens 300 mijl op de teller erbij zetten. Gezien de weersverwachting zal dat wel motoren worden.