In het donker gaat het anker eruit. De ankerplaats bij Lake Worth is super. We liggen slechts op de ketting ondanks 2 knopen stroming in de inlet op geen 200 meter. We varen langzaam de aanloop in. Alles gebeurt op de hand want de stroming is sterk en er komen verschillende stromingen samen die allerlei draaiingen veroorzaken, lastig hoor.

Maar na 500 meter zijn we op volle zee en draaien we naar het Zuiden. De kaart geeft hier 2 knopen stroom tegen maar de GPS geeft 6,5 knoop aan. Dat is een bonus. Zou het een eddy zijn naar de inlet? Maar de snelheid neemt eerder toe dan af en na een uurtje varen we met 7,5 knoop naar Miami.

Bij zonsopgang zien we een gigantische squall wolk die uiteindelijk opbreek in drie squalls. De grootste lijkt ons van achteren te passeren en ook op de doppler radar lijkt de squall ons net te missen. Maar dan verandert hij van richting en komt toch over ons heen. De wind neemt even toe naar 21 knopen en we doen voor de zekerheid de zeilen naar beneden. Het blijkt niet nodig te zijn. Wel begint het hard te regenen, heerlijk. Dat hadden we al zooooo lang niet gehad. Lekker Hollands weertje!

Na een uurtje met regen wordt het droog en gaat het grootzeil er weer bij om het rollen een beetje tegen te houden. Naarmate we dichtbij Miami komen, wordt het rollen namelijk aanzienlijk erger, voornamelijk veroorzaakt door een leger van speedboaten die voorbij denderen. Maar de voortgang blijft super en we racen naar Maimi.

Zo komen we veel te vroeg aan. De mooring waaraan we willen gaan liggen, is namelijk bij laag water niet aan te lopen en we moeten wachten op hoog water. De aanloop bij Miami loopt zonder problemen. Dan komt de werkelijke test van vandaag: om naar Key Biscane te komen moeten we door een super smal kanaal waar bij laag water 6 voet water staat. En SeaWalk heeft 7 voet nodig en natuurlijk komen we bij laag water aan. Pffff. De spanning is om te snijden. De boeien staan ver van elkaar en het kanaal volgt geen rechte lijn. Met 1,5 knoop (2,5 km/u) kruipen we door het kanaal. Het dieptemeter alarm blaast vrolijk zijn deuntje en dat begint aardig op onze zenuwen te werken dus zetten we die maar uit. Na een spannend half uur zijn we erdoor. ICW: nooit meer!

We gaan voor anker achter de laatste brug van de ICW en nemen even rust. Twee uur later doen we de laatste 3 mijl. Joepie! Maar helaas is het hier ook nog even spannend. Nou ja, dat dachten we want de dames van de haven gaven aan dat de aanloop 6 voet was bij laag water en we hebben nu 1,5 voet extra, dat is slects 15 centimeter onder de kiel. Niet echt een ruime marge.

We zijn het nu echt zat met die ondiepe kanalen! En nu heb ik zelfs stroming van opzij in het kanaal. Ik vaar met 1,5 knoop naar binnen maar moet de boot vrijwel geheel in de stroming draaien en zo zeil ik door het kanaal. Ieder moment verwacht ik dat we vast lopen maar de dieptemeter blijft stug 4 meter aangeven. Wat een trut! Hebben we twee uur gewacht en en hoop spanning gecreëerd voor de aanloop en dan blijkt er meer dan genoeg water te staan.

Nou ja, we zijn er, nog even de juiste mooring vinden. Maar mooring 52 is nergens te vinden. We vragen twee jongens in een speedboat om even te kijken maar ook zij vinden geen nummer 52. Dan komt er een stel aan in een dinghy, het blijken onze buren te zijn, nummer 51. Zij geven aan dat de mooring naast hun echt 52 is ondanks dat er nummer 42 opstaat. Bij navraag bij de “trut” bleek : “Oh yes, there are some moorings with a different number on it”. Ze knipperde niet eens met haar ogen. Tuurlijk, heel normaal. De trend zette zich trouwens door, ze wist werkelijk helemaal niets anders dan hoe het juiste bedrag van de credit card afgeschreven moest worden.

De volgende dag zijn we naar het strand gegaan om even lekker bij te komen. Het was pracht weer en we hebben heerlijk genoten. De volgende dag zijn we in de bus gestapt om een huurauto bij het vliegveld op te halen. De totale afstand was slecht 9 mijl. Als je wandelt, doe je daar 2 uurtjes over. Een taxi was 25 dollar. Dus met de bus: helaas moesten we 4 keer overstappen en gemiddeld per overstap 20 minuten wachten. De trip duurde dus 3 uur. Nou ja, tijd genoeg.

De reunie met Martijn en Isabelle’s mam was erg leuk en de kinderen hebben er ook enorm van genoten. Eergisteren zijn we met Alec en Katie naar een Amerikaanse school gegaan om de laatste dag van het jaar te vieren. Sherri (vriendin van Martijn) had ons uitgenodigd want haar dochter is even oud als Alec en zit in Grade 1 (Groep 3 voor ons). Het was een beetje overweldigend voor Alec en na een uur wilde hij naar huis. ’s Avonds hebben we een kerstvoorstelling van Grade 3-5 bekeken op de school. Dat vonden Katie en Alec erg leuk. Erg Christelijk, dat wel.

Gisteren hebben we de hele dag aan boord doorgebracht, onvrijwillig. Er was namelijk noodweer in Zuid Florida. In één dag is we 40 centimer regen gevallen. VEERTIG! We hebben de dinghy twee keer moeten leegscheppen omdat hij anders zou overstromen. In de county Miami-Dade zijn twee tornado’s gezien. Zelfs in Baltimore hoorden ze van ons noodweer. En daar hebben ze nu hun eigen noodweer. Daar wordt tot 60 centimeter sneeuw verwacht. En Barrack Obama doet niets in Kopenhagen! Mhhh. Dat is leiderschap. Hij heeft zeker de truc bij Balkenende afgekeken.

Inmiddels is het weer lekker warm. We horen verhalen van sneeuw en kou in Nederland. De temperatuur verschillen zijn meer dan 30 graden met die van ons. Wow. We missen de sneeuw wel een beetje. Maar zolang we op de boot wonen, hebben we liever 25+ temperaturen.

Foto’s volgen.