Het is wat laat,  maar via deze weg willen wij toch iedereen een heeeeel gelukkig 2009 toewensen!!!!

Betreft onze reis, hebben we wederom een investering moeten doen. We zagen er enorm tegenop. We hebben honderd mijl hoog aan de wind gevaren om in Barbados te komen. Normaal komen er weinig jachten in Barbados exact vanwege die reden. De meeste jachten komen direct uit de Kaap Verdische Eilanden. Wij dus niet, eigenwijs.

Niewsjaaravond in Martinique

Zoals eerder gemeld moeten we naar Barbados omdat we alleen daar een Visum voor Amerika kunnen krijgen. Met je eigen boot naar de VS te varen, vergt speciale maatregelen tegenwoordig.

De anticipatie van het moeten varen naar Barbados was eigenlijk erger dan de tocht zelf. Nu hebben we in het verleden wel wat te verduren gekregen, dus de lat ligt wat hoger tegenwoordig. De wind hoek viel mee, 50 graden aan de wind. De wind was stevig, ruim boven de 20 knopen, de zee was redelijk rustig met zo’n 2 tot 3 meter golven. Uiteraard kwam het water over dek. Daar ontkom je niet aan als je hard aan de wind vaart. De golven komen dan bijna direct van voren. De boot duikt dan in de golven en wordt flink gestopt. De zeilen konden we daarom niet geheel vlak trimmen. Hoe meer bolling in het zeil, hoe meer acceleratie bij lage snelheid. Hoe vlakker het zeil, hoe meer snelheid mits je al op snelheid ligt. Het nadeel van meer bolling is natuurlijk een hogere helling. Het was dan ook niet echt comfortabel aan boord.

De Seraphim voer de gehele tocht vlak bij ons en ook bij hen was de stemming niet optimaal. Hun kinderen, Jack (4) en James (2) hadden allebei overgegeven en Nicola had dus een heel slechte tijd. John heeft de boot voornamelijk alleen gevaren en was kapot aan het eind. Isabelle had onze kids een pilletje tegen zeeziek gegeven en dat hielp. Isabelle en ik hebben allebei ook erg weinig geslapen, hazenslaapjes op zijn best. De opvolgende nacht heb ik 15 (!) uur achtereen geslapen. En diegene die mij kennen is dat ongelovelijk veel!

Seraphim voor anker in Port St Charles en Seraphim in een nachtelijke actie

Snorkelen met elkaar                                       Afscheid van Tatt Av Vinden in Martinique

Ondanks de helling en de harde wind ging het goed. Natuurlijk kwam er ook regen en hebben we een paar squalls gehad aan het eind. De laatste 4 uur draaide de wind pal tegen en hebben we op de motor het laatste stuk gedaan.

De douane was een beleving op zich. Daar aangekomen bleek iedereen diep in slaap achter zijn bureau. Een zwaar leven als ambtenaar in Barbados. We moesten drie formaliteiten afhandelen, eerst Health. De officier verveelde zich duidelijk en het duurde wel een uur voordat we daar weg waren. Hij vertelde honderduit over zijn leven in de Caribean. Uiteindelijk moest ik hem een beetje bruut afbreken. Wij waren kapot en zaten echt niet te wachten op die verhalen. Immigration en Customs gingen redelijk snel, gemiddeld een half uur. En natuurlijk moest iedere officier 2 kopieën van onze crew list hebben. In totaal moest ik 6 crew lists afleveren, alsof ze daar geen kopieermachine hebben?

Na het inchecken in Port St Charles in het Noorden van Barbados zijn er voor anker gegaan vlak voor een prachtig strand met een mooi koraal rif. De volgende dag hebben Alec en ik dat snorkelend verkend. John en Jack gingen ook mee. De kleintjes vonden het te ver van de boot (circa 20 meter) en wilde al snel terug.

Achteraf bleek James en John gestoken te zijn door vuurkoraal en ondergingen helse pijnen. James werd snel door Nicola afgespoeld met water en zeep en daarna met Antihistamine en Neurofen behandeld. De pijn was snel weg. John was eigenwijs en bleef te lang in het water. Aan boord deed John er sudo crème (tegen babyuitslag) op en dat maakte het veel erger. Uiteindelijk accepteerde hij ook de behandeling maar de pijn ging veel later weg. Uiteindelijk heeft het de gehele dag geduurd.

Voor het eerst zagen we schildpadden rondom de boot. Fantastisch! Het waren kleintjes maar erg leuk om te zien. Paradijs op aarde, zeker na zo’n tocht.

Nadat John hersteld was, zijn we verder gezeild langs de kust van Barbados op weg naar de hoofdstad Bridgetown waar de US Ambassade is. De tocht was heerlijk. Hoog aan de wind, dat wel maar zonder golven maakt een groot verschil. De afstand was 12 mijl en met gemiddeld 5,5 knoop bootsnelheid waren we er snel. Onderweg zagen we twee hele grote schildpadden van ongeveer een meter lengte. Zij leken op ¨Leatherbacks¨.

Even het anker controleren of het goed ligt.

Bridgetown is een prachtige ankerplaats met zeer helder water en prachtig koraalstrand wat heel zacht aan je voeten is. Uiteraard hebben we heerlijk gezwommen rond de boot. Tijdens het controleren van het anker zag ik een schildpad naast de ankerketting op de bodem aan het foerageren. Met zijn vieren hebben we daar ruim tien minuten naar zitten kijken, wat een paradijs.

Een trompetvis op het koraalrif                 Alec met zijn nieuwe zwemvliezen

De volgende dag zijn we gaan shoppen want we moesten nog wel cadeaus voor Katie vinden aangezien zij de volgende dag (vandaag dus) jarig is. Dan wordt ze al 3 jaar. Wow! De stad was leuk en omdat de voertaal hier Engels is, zagen we heel veel leuke kinderboeken. Daar gaan we nog wel wat van inslaan.

Na 6 uurtjes shoppen, gingen we succesvol maar moe terug naar de boot. 20 meter voor de boot kapte de bijbootmotor er mee. Geen benzine meer omdat de bijna lege tank verkeerd lag. Hij startte nog wel dus ben ik op weg gegaan naar de vissershaven om meer benzine te halen, halverwege stopte de motor weer en was niet meer aan te krijgen. Later bleek dat er water in de carburateur zat, maar daar had ik nu weinig aan. Roeien dus. Na een half uur stevig door roeien bleek dat ze in de vissershaven geen benzine verkopen en de dichtstbijzijnde takstation was tegenover onze boot. Terug roeien? Toch maar John oproepen.

Helaas was de dag nog niet ten einde. Uitspoelen van de lakens omdat Katie vanmorgen had overgegeven. Eerst op haar bed en daarna op ons bed. Buikgriepje of iets verkeerd gegeten? Misschien, maar na een uurtje was er niets meer van van te merken. Behalve natuurlijk 7 lakens die gewassen moesten worden.

Isabelle was druk bezig met de kids terwijl ik de benzine aan het halen was, de motor aan het aftappen en de was aan het doen. Inmiddels was het natuurlijk al donker. Nadat de kids in bed lagen, kon Isabelle nog eens aan de slag om een echte chocolade taart te maken. Ze lag pas om ½ 1 in bed.

Morgen - 13 januari - is Katie jarig!