We liggen in Baltimore. Midden in de stad! En het is hier ontzettend leuk. Eigenlijk vinden we het hier het leukst van alle Amerikaanse steden. We liggen werkelijk midden in de stad. We kijken omhoog en zien het World Trade Center, we liggen er namelijk onder. Verderop zien we het NFL stadium van de Ravens, paars is hun kleur. Rond om ons zien we prachtige gebouwen varierend van nieuw tot oud. Het waterfront is mooi opgezet. Het is  een ontmoetingsplek voor joggers, wandelaars, toeristen en oude knarren  die op bankjes kijkend naar het water lekker zitten te keuvelen. Het is gewoon gezellig hier!

Maar voor de kinderen is het hier hemels. Er is een speeltuintje, een kindermuseum, een wetenschapsmuseum, een aquarium, een dwarsgetuigd oorlogschip, een onderzeeboot uit 1944, waterfietsen, ijskraampjes en zo voort. We hebben ontdekt dat je voor 80 euro onbeperkt toegang krijgt tot alle kindermusea in Amerika dus daar maken we graag gebruik van. Van donderdag tot zondag spelen we in het kindermuseum. Tussendoor zijn we naar een boekenfestival gegaan en zijn we allerlei leuke winkelcentra ingedoken.

We hebben ook een andere familieboot ontmoet: De Ashley met aan boord Allen, Cassie, Aubrey (5) en Marissa (3). Zij wonen in de buurt van Philidelphia en hebben een boot in de Chesapeake. Van oorsprong komen ze uit California en het was erg gezellig vertoeven met hen. Helaas bleven ze maar twee dagen.

We denken dat we hier nog wel een paar dagen extra te blijven, zeker tot  4 oktober. Daarna gaan we terug naar Annapolis om de botenshow te  bekijken. Trouwens ook in Annapolis hebben ze een kindermuseum, wie een trend ziet mag het zeggen J.

New York hebben we definief afgeschreven. Jammer, we hadden graag onder zeil onder het vrijheidsbeeld gevaren en Times Square bekeken, maar het past gewoon niet. De investering is te groot, we hebben het er gewoonweg niet voor over. Dus blijven we lekker in de Chesapeake. Zoveel tijd hebben we ook niet totdat we weer naar beneden afzakken. Over drie weken verlaten we de Chesapeake al weer om naar de Bahama’s te varen.

Het is heerlijk om weer voor anker te liggen. Wennen is het wel. De eerste twee nachten heb ik niet zo goed geslapen. Zou het anker wel houden? Ook kunnen we het ankeralarm niet gebruiken. De torenflats (wolkenkrabbers kun je het niet echt noemen) bevatten te veel metaal en we zitten er te dicht op waardoor de GPS steeds van plaats verspringt. Daardoor gaat steeds het ankeralarm af zonder dat we fysiek verplaatsen.

En zonder ankeralarm ben ik aangewezen op mijn oren. Hoe hard waait het? Moet ik me al zorgen maken. Daarom is ook de windgenerator weer in ere hersteld. Hij doet wel niet veel. Maar als hij dan gaat draaien, dan weet je dat het gaat waaien. (poetisch, hè).

Maar de vrijheid voor anker is erg fijn en relaxed. We hebben hard gewerkt de afgelopen anderhalve week in  Bodkin Creek. Door stomme fouten moest ik wel drie keer in de mast, maar nu is alles piekfijn in orde daar boven. Omdat we lekker aan een steiger lagen, hebben we alle onderhoudsklussen kunnen afronden en SeaWalk is in topconditie. Er staat voorlopig niets meer op mijn onderhoudslijst en dat is nog niet voorgekomen.

De laatste week werd het ook erg gezellig in Bodkin Creek. We hebben een familie ontmoet die daar woont. Jim, Marcia, Valarie (5) en Jay (3) hadden ons voor een BBQ uitgenodigt en dat klikte meteen. De BBQ was erg leuk en de kinderen hebben heerlijk met elkaar gespeeld. Alec viel prompt op Valarie en had voor haar een mooie ketting met hartjes gemaakt. Dat werd erg geappricieerd door Valerie. De knuffels vlogen je om de oren.

De volgende dag zijn we naar een “horse appreciation day” in een dichtbijzijnd park gegaan met Jim, Marcia en de kids. Het was echt weer als vanouds voor Isabelle, die vroeger veel in dit gebied gereden heeft. Grappig genoeg werd er ook veel western gereden. Er werden pony spelletjes gedaan, western shows en parades uitgevoerd.  We hebben ons allemaal prima vermaakt. Voor de kids hadden ze pony rijden, smincken en een opblaasspringkasteel.

Jim is een enorme Ravens fan en de volgende dag nodigde hij me uit samen met een paar  vrienden van hem een Ravens NFL game te kijken. Dat beviel goed, de Ravens wonnen op het laatste moment tot groot genoegen van de locals. Uiteraard vloeide het bier goed. Ondertussen had Isabelle de kinderen meegenomen om te shoppen met Marcia en haar kinderen. Aan het eind van de dag heeft Jim mij nog de geheim van het eten van de Chesapeak Blue Crab uitgelegd. Een culinair festijn!

Het leek alsof de lijn met de kant nog niet doorbroken mocht worden. Na bijna zeven weken was het leven als landrot wel erg aantrekkelijk. Iedere keer werd er een nieuwe reden gevonden om het vertrek weer een dag uit te stellen. Nog even dit doen en nog even naar deze winkel. Uiteindelijk werd de dag van vertrek gesteld op de 24^ste.

Één dag voor vertrek kwam eindelijk de Seraphim in de haven. Ook zij hadden hun aankomst steeds uitgesteld. Zij hadden erg veel pech met de boot en moesten in Annapolis blijven voor grote reparaties. Het weerzien was erg leuk. Het werd ons wel duidelijk dat dit de laatste keer zou zijn dat we hen zouden zien. Zij vertrekken voor een maand naar Canada en tegen de tijd dat zij terug zijn, zijn wij flink op weg richting het Zuiden. Hun plan is om de boot naar Tahiti te transporteren of zelf te varen. Grote plannen dus. Onze plannen zijn heel klein, nog even lekker 8 maanden in de Bahama’s, Cuba en Florida Keys dobberen. Waarschijnlijk zullen onze paden niet meer kruisen.