Rio Guadiana: in afwachting van de storm
We liggen nog lekker in de rivier, iedere zes uur
draaiend. Geweldig hoe je vertrouwen in het anker toeneemt. Bij de vloedstroom
raakt de ankerketting en de boeg van de boot vol met bamboestengels. Die
stengels zijn wel meters lang en vormen grote vlotten voor de boot, bij de eb
stroom verdwijnen ze weer tijdelijk. De eerste dagen maak je je zorgen of de
vlotten in de sterke stroom je anker wellicht laten krabben, maar na 5 nachten
ligt ze nog steeds als een huis.
Eigenlijk zouden vandaag wel weer naar de kust zijn
gevaren ware het niet dat er een fikse depressie overkomt. De kracht van de
depressie zit bij de kust, wij zitten
Ook nu zouden we dat kunnen doen, maar dan in de
marina krijgt de boot veel meer te verduren. Ze ligt dat de schuren tegen de
pontoons en hangt in de touwen. Achter het anker heb je van dat alles geen
last.
In Alcoutim of San Lucar is werkelijk niets te
beleven. Slechts 1 winkeltje met beperkte waren. Wel hebben beide een kasteel,
ongetwijfeld zijn hier flink wat ruzies onderling uitgevochten in voorgaande
eeuwen. Het Portugese kasteel is kleiner en staat in de stad. Het Spaanse
kasteel is indrukwekkend en groot. Het staat op een hele hoge heuvel. Uiteraard
zijn we naar beide gewandeld. Vooral naar de Spaanse was een aardige
hike.
Samen met de Nocturne zijn we naar boven geklauterd.
Uiteraard met Katie de gehele reis op de nek en een groot deel van de tocht ook
met Alec op de rug. Teruggekomen voelde ik die inspanning wel. Toch viel mijn
conditie niet tegen.
Alec vond het allemaal prachtig, heerlijk op de
kantelen spelen en door de ruines struinen. Het uitzicht was adembenemend. Het
terrein was vrijwel leeg, heel af en toe zag je een boerderij, of Hacienda.
Prachtig. Natuurlijk vergaten wij de camera. Gelukkig had de Nocturne er wel
aangedacht en hebben toch mooie foto’s als aandenken.
Onze plannen voor de winter hebben nog steeds geen
vorm gekregen. We willen langzaam of snel naar de Baleares gaan. Of voor de
kerst in Ibiza zijn, of pas in februari. In het laatste geval spenderen we nog
veel tijd in Andalusië en gaan we mogelijk skiën in de Sierra Nevada (SP).
Marocco is te koud in de winter, dus die skippen we als bestemming.
We laten het toeval besluiten. We gaan rustig naar
Cadiz en zien dan wel verder. Hoe anders is dit met ons leven van vroeger.
Toeval bestaat niet, alles werd strategisch gepland en voorbereid. Altijd was er
een doelstelling. En nu, nu laten we het op ons afkomen en nemen steeds korte
termijn besluiten. Grappig.