Rio Guadiana: in afwachting van de storm

SeaWalk op reis
Sergej & Isabelle Berendsen
Mon 19 Nov 2007 09:32

 

We liggen nog lekker in de rivier, iedere zes uur draaiend. Geweldig hoe je vertrouwen in het anker toeneemt. Bij de vloedstroom raakt de ankerketting en de boeg van de boot vol met bamboestengels. Die stengels zijn wel meters lang en vormen grote vlotten voor de boot, bij de eb stroom verdwijnen ze weer tijdelijk. De eerste dagen maak je je zorgen of de vlotten in de sterke stroom je anker wellicht laten krabben, maar na 5 nachten ligt ze nog steeds als een huis.

 

Eigenlijk zouden vandaag wel weer naar de kust zijn gevaren ware het niet dat er een fikse depressie overkomt. De kracht van de depressie zit bij de kust, wij zitten 15 mijl van de kust en krijgen daarom hopelijk wat minder wind en onweer. Dit wordt wel onze eerste storm achter anker. Meestal vluchten we de haven in.

 

Ook nu zouden we dat kunnen doen, maar dan in de marina krijgt de boot veel meer te verduren. Ze ligt dat de schuren tegen de pontoons en hangt in de touwen. Achter het anker heb je van dat alles geen last.

 

In Alcoutim of San Lucar is werkelijk niets te beleven. Slechts 1 winkeltje met beperkte waren. Wel hebben beide een kasteel, ongetwijfeld zijn hier flink wat ruzies onderling uitgevochten in voorgaande eeuwen. Het Portugese kasteel is kleiner en staat in de stad. Het Spaanse kasteel is indrukwekkend en groot. Het staat op een hele hoge heuvel. Uiteraard zijn we naar beide gewandeld. Vooral naar de Spaanse was een aardige hike.

 

Samen met de Nocturne zijn we naar boven geklauterd. Uiteraard met Katie de gehele reis op de nek en een groot deel van de tocht ook met Alec op de rug. Teruggekomen voelde ik die inspanning wel. Toch viel mijn conditie niet tegen.

 

Alec vond het allemaal prachtig, heerlijk op de kantelen spelen en door de ruines struinen. Het uitzicht was adembenemend. Het terrein was vrijwel leeg, heel af en toe zag je een boerderij, of Hacienda. Prachtig. Natuurlijk vergaten wij de camera. Gelukkig had de Nocturne er wel aangedacht en hebben toch mooie foto’s als aandenken.

 

Onze plannen voor de winter hebben nog steeds geen vorm gekregen. We willen langzaam of snel naar de Baleares gaan. Of voor de kerst in Ibiza zijn, of pas in februari. In het laatste geval spenderen we nog veel tijd in Andalusië en gaan we mogelijk skiën in de Sierra Nevada (SP). Marocco is te koud in de winter, dus die skippen we als bestemming.

 

We laten het toeval besluiten. We gaan rustig naar Cadiz en zien dan wel verder. Hoe anders is dit met ons leven van vroeger. Toeval bestaat niet, alles werd strategisch gepland en voorbereid. Altijd was er een doelstelling. En nu, nu laten we het op ons afkomen en nemen steeds korte termijn besluiten. Grappig.