Het is 9 uur en het voetballen is begonnen! Iedereen weet over 20 jaar nog waar hij was tijdens de WK finale van 2010. Ik ook, ik zat te balen op de Maas. Gas, die boot moet de Veerhaven in. Maar ook dat is me niet gegund. De Maas stroomt met 1,5 knoop richting zee en ik moet er vol tegenin. Met moeite haal ik 6 knopen over de grond.

Isabelle heeft mij weggebracht en wacht in een Rotterdamse kroeg (in de hoerenbuurt, blijkt later J) op mij terwijl ze iets eet en het voetbal bekijkt. Om ½ tien draai ik de haven in en leg vlot aan. In 5 minuten zijn alle landvasten secuur en rennen we naar de auto. Tijdens de rust proberen we Rotterdam door te komen zonder schade. Het lukt.

Op de snelweg luisteren we naar Jack van Gelder en van tijd tot tijd moet ik oppassen dat ik de auto niet in de berm stuur. We komen bij Peter, mijn zwager, aan 2 minuten voor het einde van de 2^de helft. Voor het eerst in 12 uur eet ik wat en bekijk de teleurstellende verlenging.

De dag zat vol emoties. Uren hebben Isabelle en ik gewacht op de te water lating van SeaWalk. De MV Eurogracht was 2 uur te laat. En vlak voor ze met onze boot begonnen, gingen de beladers nog even lekker een half uur schaften. Vakbonden, grrr. De douane was in vol ornaat aanwezig. Een grote boot, drugshonden en veel personeel. Maar tegen ½ 9 was het verdacht rustig. Als je gaat smokkelen, doe het dan tijdens de WK finale, moet je wel weer even wachten tot Oranje weer in de finale zit natuurlijk. Na 5 uur vertraging ging SeaWalk eindelijk het water in en kon ik solo naar de Veerhaven varen.

Jantje lacht, Jante huilt! SeaWalk terug in Nederland, SeaWalk weg uit paradijs. Gemengde gevoelens. Een nieuwe koers wordt uitgezet, dit keer zonder GPS navigatie.