De afgelopen dagen zijn voorbij gevlogen. We liggen nu al ruim twee weken in Miami en gaan dagelijks op pad met de huurauto. Die huurauto was een avontuur op zich. Na een week besloot hij ermee op te houden, Detroit kwaliteit! Nu hebben we een spikspliternieuwe toyota yaris.

De dagen worden gevuld met familiebezoek en shoppen. Werkelijk, iedere dag wordt er gewinkeld. Kerst kado’s voor iedereen, Katie’s verjaardag komt er ook al aan en dus slaan we nu al de kado’s in. In de Bahamas kun je toch niets krijgen. Datzelfde geldt ook voor Alec  alhoewel hij pas 18 april jarig is. De boot is inmiddels volgestouwd met eten, kado’s, medicijnen en drank.

Hopenlijk genoeg voor de gehele periode van 5 maanden in de Bahamas. Culinair niet erg geweldig al dat blikvoer maar we gaan proberen het dieet wat op te vrolijken met vers gevangen vis en kreeft. In de supermarkten in de Bahamas moeten we maar kijken wat we kunnen vinden om aan te vullen.

Kerst was een heel leuke periode. De hele (het Amerikaanse deel) familie kwam bijeen op kerstavond en met zijn allen hebben we een mooi kerstmaal gemaakt met een Amerikaanse ham en een grote Kalkoen met alles erop en eraan. De volgende dag zijn we bij Yvette (ex van Martijn) op de kerstbrunch uitgenodigd.

Katie als brandweerman in het Children’s Museum in Miami

De kinderen waren ongelofelijk verwend, iedereen had besloten om onze kinderen eens extra te verwennen en ze kregen een groot aantal kado’s. Door het dolle heen werden de pakjes open gemaakt. Alec kon niet tot de volgende dag wachten om zijn Lego te bouwen. Bijzonder was ook dat het pakje van Opa en Oma uit Nederland precies (kerstavond) vandaag aankwam. De post(bodes) heeft zich erg uitgesloofd om te zorgen dat het pakje op tijd zou zijn.

Het was erg fijn om kerst weer eens “thuis”  te vieren. De laatste twee kerstvieringen vielen een beetje in het water. In 2007 zaten we in Marrokko (Ceuta) en moesten we hals over kop naar Gibraltar vanwege een probleem met de mast. En in 2008 vierden we in St Lucia nadat we net waren aangekomen in de Caribean. Kerst was toen zo ver weg in onze beleving, ons hart was nog iets te vol van onze nieuwe omgeving. 2009 was dus veel meer een echte kerst. De besneeuwde plaatjes uit Nederland en Noord-Amerika zagen er prachtig uit.

Dan verlang je wel even naar een kerst in Nederland. Maar tegelijkertijd weet ik ook dat we de volgende dag weer in de lease-auto moeten in de file door de sneeuw. En daar kijk ik dan weer niet naar uit.

Oud en Nieuw hebben we ook in familie kring gevierd, we waren uitgenodigd voor een feestje en keken daar zeker naar uit. Maar Isabelle’s mam voelt zich niet zo goed en was zeker niet in staat om mee te gaan naar dat feest. Dat heeft ons doen besluiten om het toch thuis bij Martijn te vieren. Dat bleek erg gezellig. Bijzonder was dat Isabelle’s broer Matthijs uit Chile was overgevlogen en route naar Japan om hier Oud & Nieuw te vieren. Die had ik al tien jaar niet gezien dus dat was erg leuk.

In het pakje uit Nederland zat ook een pak Oliebollen dus moest ik aan de slag om Oliebollen te bakken. Dat blijkt makkelijker dan gedacht maar ik had het nog nooit gedaan dus wel spannend. De eerste batch was eigenlijk perfect maar de tweede set was net iets te donker (vet werd iets te heet). Oudejaaravond met oliebollen is toch net iets meer Hollands Oudejaar.

De hele middag hebben Martijn, Mam, Isabelle en ik Nasi Goreng gemaakt en dat is natuurlijk een traktatie als je zolang uit Nederland bent. Zowel Martijn als wij hadden ingredienten en samen konden we voor 10 man een grote pot neerzetten. Alleen de echte kroepoek ontbrak, we moesten het doen met een Amerikaans getinte versie, net niet hetzelfde.

V.l.n.r.: Sergej, Mam, Matthijs, Sherri, Martijn, Jeanette en Alec’s hand

We hadden een paar flessen champagnoise gekocht maar die viel ook een beetje tegen. Het stond wel feestelijk en het werd nog erg gezellig. Buiten vuurwerk kijken bleek niet zo heel verstandig. In deze buurt worden zware vuurwerk bommen afgeschoten en tevens schijnen ze met echte wapens in de lucht te schieten. En kogels komen ook weer op de grond. Dit is Amerika. In de achtertuin hebben de kinderen lekker sterretjes aangestoken en dat was ook erg leuk om te zien.

Wel een beetje spannend, hoor!

Gisteren ben ik voor het eerst met de kinderen naar een bioscoop gegaan om de nieuwste film van de Chipmunks te bekijken. Dat koste nogal wat moeite omdat Alec in eerste instantie  het idee afwees als veel te eng (dacht dat het net zo was als met de Spiderman film in Universal Studios met 3D brilletjes etc). Na wat overtuiging van onze zijde, wilde ze wel gaan. De film was een groot succes. Een grote doos popcorn en een grote Cola in de grote stoelen van Regal Cinema was al een plezier op zich. En toen de film eindelijk begon, was het helemaal goed. Met zijn drieen (Isabelle was met haar mam weer aan het shoppen) hebben we onder de stoelen gelegen van het lachen. Soms draaide Alec weg uit plaatsvervangende schaamte maar iedere keer met een grote schaterlach.

Dankzij de Cola duurde de film voor Katie iets te lang en een paar keer vroeg ze aan mij hoe lang hij nog zou duren? Omdat de film bijna afgelopen was, was het goed. In de WC werd duidelijk waarom ze die vraag stelde. Ze moest namelijk erg nodig en wist het al die tijd op te houden. Pfff, heel wat beter dan een natte broek en een natte stoel. Katie wordt al een grote meid.

We zijn nu klaar om over te steken naar de Bahamas. Maar het weer zit niet mee. Er is een sterke Noorden wind en sprake van Koning Winter in Florida. De vorst komt niet zo laag als Miami maar bij ons wordt het 3 graden! Dat is toch ongelofelijk? Gelukkig hebben we verwarming aan boord. Het duurt nog zeker een week voordat er een mogelijkheid komt dat we de Golfstroom overkunnen. Met Noordenwind kan dat niet. We wachten af.

Voor we vertrekken, moeten we ons nog uitklaren. Even nu uitzoeken, voordat we geen auto meer tot onze beschikking hebben. Ondanks dat Amerikanen hun immigratie zo serieus nemen, is het een groot grappig circus. In een vliegtuig moet je tegenwoordig een uur voor landing blijven zitten. De inlichtingendiensten wisselen al je gegevens uit en wie weet wat daarmee wordt gedaan. Maar met een zeilboot vaar je zo door de mazen van de wet. 

Omdat we naar de Bahamas willen vertrekken hebben we gebeld met CBP (Customs and Border Protection) hoe de uitklaringsprocedure werkt. De meneer aan de telefoon kon onze registratie niet vinden. Blijkbaar bestaan we niet. Ik moest mij direct op het kantoor melden. Het was een avontuur op zich daar naar toe te gaan. Op de Cruise-Terminal aangekomen, werd onze auto tesamen met zo’n 10 andere auto’s gestopt. We moesten uit de auto. Daarna werden alle 10 auto’s gescanned (scan geplaatst in een truck die langs de auto’s reed).  Nadat alles “clear” werd gegeven, konden we op zoek gaan naar het kantoor van de CBP.

Daar aangekomen wist niemand ergens van. “No Sir, just mail your I-94 to us”. Ze konden onze boot ook niet vinden maar dat vonden ze niet belangrijk. Gewoon het formulier op de post doen als we vertrekken. En de CBP post was niet zomaar een post. We  praten hier over DE Cruise-terminal en haven van Miami. Nou ja, lekker makkelijk voor ons!

,

Alec en Matthijs (oudste broer van Isabelle) laten zien dat ze de wereld ook anders kunnen bekijken

Alec, Matthijs en Katie gezellig voor de kerstboom