Een beetje ongepland maar we zijn toch een overnighter gaan doen. We hadden het helemaal gepland. Het weer was goed en het tij gunstig. We zouden halverweg Georgetown voor anker gaan achter een golfbreker van een te ondiepe inlet. Er zou weinig swell staan dus het leek ideaal.

We moesten eerst nog door het notoire Cape Fear inlet, daar waren we de vorige keer vastgelopen op keihard zand. We hebben er toen een uur langer overgedaan omdat we steeds moesten zoeken naar het diepere water in het kanaal. Eigenlijk dachten we toentertijd dat we er niet doorheen zouden kunnen komen en dat zou een omweg van 50 mijl betekenen.

Dit keer wisten we waar het verkeerd kon gaan en zorgden we ervoor dat we met hoog water er langs zouden gaan. Dat betekende lekker uitslapen en rustig vertrekken. Met genoeg water onder de kiel gingen we inderdaad zonder problemen voorbij de pretplekken. Het was net slack geweest toen we de oceaan opvoeren en we kregen meteen 2 knopen mee. Het tij is hier erg belangrijk omdat in de inlet wel 4 knopen stroom kan staan en die wil je niet tegen hebben.

Spelen op het voordek

Buiten was het mooi en precies volgens voorspelling. Een kort overleg met Isabelle om te bepalen  of toch niet meteen naar Charleston zouden kunnen, dat scheelt weer een dag varen maar het betekent wel een dag en nacht op zee, De condities waren zo gunstig dat we besloten hebben om er voor te gaan.

Maar ’s middags kwam er een domper op de vreugde. De US Coast Guard zond een melding uit van een gezonken vissersschip dat een debris veld had veroorzaakt, precies op onze route en precies op het moment dat het donker zou worden. De maan zou pas om 10 uur ’s avonds opkomen en dat hielp ook al niet.

Cruisers zijn van nature enorme beppen en alle boten sprongen spontaan in overmode. Wij natuurlijk ook. Van alle kanten kwamen suggesties hoe hier mee om te gaan. Isabelle heeft een geschatte koers en snelheid van het debris veld geplot en dat kwam aardig overeen met een extrapolatie van de locatie van het gezonken schip en de daadwerkelijke melding van het debris door een vliegtuig van de USCG.

Dat betekende wel dat we een fikse koerswijziging moesten maken om ruim baan te geven. Uiteindelijk hebben we geen grote stukken in het water zien drijven, maar ja, het was dan ook al donker zonder maan. We zouden de Vliegende Hollander nog voorbij gevaren zijn in die condities.

Het is inmiddels midden in de nacht en een mooi moment om de blog bij te werken. We hebben een goede tijd gehad in Wrightsville Beach. De ankerplaats was super en met de taxi zijn we naar het Kindermuseum gegaan. Dat was erg leuk met allerlei nieuw dingen. Ze hadden een fluoriserende donkere kamer met skeletten, spinnen en slangen. Verder hadden ze een tandartsen praktijk, een camping met kayak, een circus en een doe-het-zelf laboratorium waar de kinderen allerlei proefjes konden doen.

De volgende dag was het weer nog niet zo gunstig en hebben we in de ochtend school gedaan en ’s middags zijn we naar een shoppingmall gegaan waar de kinderen in een springtoestel zijn gegaan tot hun grote genoegen. Niet alle winkels vielen bij Alec in de smaak maar met enige dwang heeft hij zich toch redelijk netjes gedragen, winkelen is niet zo leuk als je 6 bent. Het is trouwens alleen maar leuk als je een meisje/vrouw bent. Maar dat is een ander verhaal.

Vandaag was trouwens een grote mijlpaal in het leven van Alec, hij is definitief kleuter af want zijn eerste tandje is eruit. Al een hele dag zat hij er aan te wiebelen en te trekken en vanmorgen kwam hij trots zijn tand laten zijn. Nog even en hij gaat puberen, ik kan niet wachten.

Kijk maar, hij zit los                                                        Kijk! Hij is eruit!