Pijnloos en in één dag: een US Visum voor ons allen, een compliment aan de organisatie van de Barbados US ambassade. Toch had het wel wat voeten in aarde. Allereerst is Barbados de enige plek in het Caribisch gebied (die wij weten) waar je snel een visum kunt regelen voor de VS. 

Daarvoor moet je 110 mijl hoog aan de wind, tegen de golven in en tegen de stroom in van Martinique. Voor die tijd moet je op internet al een afspraak gemaakt hebben. De benodigde formulieren moet je ook on-line invullen, daarvoor moet de verbinding dus wel stabiel zijn anders wordt het een langdurige aangelegenheid.

Eric (van de Saeftinghe) heeft er 3 uur over gedaan om het vervolgens bij ons aan boord in een half uur te doen. Een goede Wifi antenne helpt. Vervolgens moeten alle mannen tussen de 35 en 55 een extra formulier invullen. Daarin moet worden aangegeven in welke landen je allemaal geweest bent in de afgelopen tien (!) jaar. Pff, wie dat nog weet. Een beetje brainstormen met Isabelle helpt. Tenslotte onthoudt Isabelle iedere misstap van mij ( J ) dus mag je ook verwachten dat ze weet wanneer ik in het buitenland ben geweest.

De afspraak had ik om 08:00h gezet tot verdriet van Isabelle. Had dat niet wat later gekund? Ja, op zich wel natuurlijk maar ik dacht, als we als eerst er zijn, gaat het ook het vlotst.

De dag voor de afspraak hebben we een taxi geregeld voor 07:00h ´s morgens. Je weet tenslotte niet hoe laat die gasten beginnen. ´s Avonds hebben we Sundowners (drinken terwijl de zon ondergaat en daarna mag het ook nog) op SeaWalk om dank je wel te zeggen aan de bemanning van Double Helix die hun catamaran hebben afgestaan tijdens het verjaardagsfeestje van Katie. Dat werd erg lekker gezellig en ietwat laat.

De wekker ging om 06:00h en om 06.30h zaten we met zijn allen in de dinghy op weg naar de taxi. We hebben een record gebroken, niet alleen waren we op tijd, we hebben zelfs geen woorden gehad. Zo, dat mag in de blog, een gecombineerde wereldprestatie. Een ieder die ons een beetje kent, zal dat (h)erkennen.

Aangekomen bij de taxi stand was ons taxibusje er natuurlijk niet, Seraphim was ook met ons dus waren we met zijn achten. Dus dan maar in twee taxi´s om toch op tijd te komen. We waren mooi op tijd en konden direct in de rij gaan staan. De bewaking was erg serieus maar kwam er toch een glimlach toen James in het stouthoekje moest staan en hij daarbij erg zielig keek.

De procedure binnen de ambassade was verder super, de security was zeer streng maar dat was te verwachten. De eerste twee loketten waren formaliteiten en we mochten de nieuwe president van Amerika meteen sponsoren met 1.060 B$ (ongeveer 350 euro). Het laatste loket was het interview, kort en zakelijk. Natuurlijk zijn vanaf nu onze vingerafdrukken in de gehele wereld bekend, dus we kunnen geen stoute dingen meer doen. De mevrouw van de ambassade was zo vriendelijk om ons als een ¨emergency¨ te bestempelen waardoor we de volgende dag onze visa konden ophalen.

Dus hebben we nu dus onze visa geldig tot 2014 en kunnen we weer op pad. Volgens John is de eerste mogelijkheid aanstaande woensdag dus hebben we nog tijd voor een eiland tour.

Internet is erg slecht hier en we zijn al blij als we één keer per twee dagen onze mail kunnen versturen. De volgende bestemming is waarschijnlijk St Lucia om van daaruit naar Dominica (via Martinique) te varen.