Op 12 augustus ging ik (Isabelle) met de kinderen 10 dagen naar NL. De vlucht ging hartstikke goed, we kwamen maar een half uurtje later aan dan verwacht. Bij aankomst stond opa ons op te wachten. De kinderen vonden het heerlijk opa te zien. Zelfs Katie knuffelde opa, enthousiast gemaakt door Alec, terwijl ze opa waarschijnlijk niet eens meer herinnerde. Voor Katie en Alec zou deze tijd  in NL vooral in het teken staan van veel familie (opnieuw) ontmoeten.

De dag van aankomst was ook mijn moeders’ verjaardag. Bij aankomst op de Drift, was het dan ook een gezellige familie bijeenkomst: Frido, Anne, Peter, Kiki en Patricia waren op de borrel. Overweldigd door alle aandacht, maar de kinderen genoten er ook zichtbaar van.

Mam had Lisa, die vroeger al eens op Katie en Alec oppaste, gevraagd een aantal dagen op te passen. Donderdag kwam Lisa met het geweldige idee om Alec en Katie mee te  nemen naar het Kleuterhofje, waar Alec vroeger op school zat. Daar aangekomen waren juf Miranda en juf Mirjam er. Alec vond het helemaal super en liep enthousiast overal naar toe. Vooral het nieuwe vliegtuigje met echt draaiende propellers was een groot succes. Katie zocht het vooral buiten en speelde heerlijk met de kindjes alsof ze er hoorde.

De eerste dagen hebben we veel mensen gezien, verplichte afspraken afgehandeld zoals tandarts, etc en zijn we op zoek gegaan voor passende kleding (vooral voor  Alec) voor de trouwerij. De avonden werden gevuld met gezellig samen zijn met familie die overal vandaan kwamen om bij de trouwerij van Patricia en Reinout te zijn.

De trouwerij zelf was prachtig. Het weer, dat de dagen ervoor alleen maar regen had laten zien, liet zich van z’n beste kant zien. We moesten ons om half 2 in de kerk in Kortenhoef melden. Het kerkje was erg schattig en mooi versierd. Er waren al een heleboel mensen. Katie en Alec, in hun mooiste kleertjes, stalen de show totdat Patricia aankwam. Wat zag ze er mooi uit!

Katie mocht vooruit de kerk in lopen en  rozenblaadjes gooien.  Ze nam haar taak heel serieus en deed erg  haar best. Tot ze voorin de kerk kwam en realiseerde dat haar mandje nog niet leeg was. Daarom moest alles maar versierd worden en vlogen de blaadjes in het rond. Later vervloekte de fotograaf haar waarschijnlijk, die juist over zo’n rozenblaadje uitgleed en bijna bij Patricia en Reinout op schoot belandde tijdens de ceremonie.

Katie mocht daarna relaxen. Dat deed ze heerlijk in haar moeder’s armen. Bijna de hele ceremonie lag ze heerlijk te slapen. Maar Alec moest nog. Die zat op Kiki’s schoot onrustig te wachten op het belangrijke moment. Toen het daar was, durfde hij niet zo. Gelukkig was Pieter, de zoon van Rob en Ingrid en ook een neefje van Patricia, er om Alec te helpen. Alec droeg de ringen op een prachtig kussentje, Pieter hielp ze losmaken en aan het paar te geven.

Na de ceremonie barste het feest los. De receptie was in Loosdrecht bij Kasteel Seypestijn. Er waren veel mensen, het weer was heerlijk en de locatie erg mooi. De kindjes werden heerlijk verwend met ijsjes en  snoepjes en de volwassenen met smaakvolle hapjes. Het was leuk te zien dat Tante Kate zelfs bij de receptie aanwezig was.

’s Avonds  paste Lisa weer op Katie en Alec opdat ik samen met Frido en Martijn naar het feest kon gaan. Iedereen prachtig uitgedost. Op het feest kwamen we er achter dat Patricia en Reinout vorig jaar al hun burgerlijk huwelijk in Las Vegas hadden gehad. Maar volgens mij was het kerkelijk huwelijk van vandaag toch het echte, ook voor hen.

De volgende dagen stonden in het teken van vrienden zien en spreken en mijn lijstjes afwerken wat ik allemaal in NL moest doen en kopen. Maar plotseling werd ik woensdag hondsziek, buikpijn en misselijk. Dit hield heel fijn de dagen aan dat ik nog in NL was. Ik zag er enorm tegenop om mijn koffers te pakken op vrijdag.  Gelukkig heeft mijn lieve zus mij geholpen.

Op zaterdag vlogen we terug. Helaas (met mijn zieke stomme kop) had ik verkeerd gekeken en had ik de vertrektijd gezien als boarding tijd. We kwamen te laat bij onze gate. Het vliegtuig was er nog, maar de stewardessen waren niet meer te vermurwen. Ik belde mijn moeder om ons weer op te halen. Moest eerst via band 14 onze koffers ophalen en daarna naar Vertrekhal 3 op opnieuw onze ticket te boeken. Ik voelde me nog steeds niet lekker en zag erg tegen de marathon op. Schiphol is dan wel erg groot.  Koffers gevonden daarna naar Transavia desk. De stewardess achter de balie vertelde me doodleuk dat ik nog eens het volle bedrag voor de tickets moest betalen. Dat was klap op de vuurpijl en de waterlanders kwamen volop. Uitleggend dat dit toch echt te veel geld voor ons was, probeerde ik op haar gevoel te werken. Uiteindelijk lukte dat en moest ik alleen de belastingen te betalen voor het omzetten, dat toch nog Euro 200,00 was. Terug op de drift heb ik me voornamelijk bezig gehouden met beter worden. De dag erna werd mijn moeder ook ziek. De kinderen hadden gelukkig nergens last van.

We zijn uiteindelijk dinsdag de 26^ste teruggevlogen naar Mallorca. Op weg naar het vliegveld, bij de eerste vertrekhal, zegt Alec: mam, ik heb keelpijn. Waarop ik hem wat water wil geven en hij op dat moment overgeeft. Ik vraag mam onmiddellijk te stoppen en gooi alles van mij af om Alec te helpen. Gelukkig blijkt het allemaal mee te vallen en was Alec een beetje wagenziek geworden (we dachten eerst dat hij ook ziek was geworden!). Na afscheid genomen te hebben, gaan we inchecken, lopen we door de douane en gaan we op zoek naar wat te eten. Daar aangekomen, kan ik nergens mijn portemonnaie vinden. Ik breek mijn hoofd over waar ik de portemonnaie ben kwijtgeraakt. Bel verschillende malen mijn moeder die vol in de file staat omdat er een aantal auto’s op elkaar geknald zijn. Zij kan hem nergens in de auto vinden, zover ze kan zien. Ze kan niet uitstappen op de snelweg. Ik loop naar de informatie balie. Nee, nergens is een portemonnaie gevonden. Ga terug naar de douane, waar ik natuurlijk alles op de band heb moeten leggen toen ik door de poortjes ging. Nee, zij hebben ook niets gezien. Creditkaart en pasjes meteen tijdelijk laten blokkeren. Uiteindelijk net voordat ik moet boarden, bel ik nog 1 keer mijn moeder. Ze is net thuis aangekomen en kijkt nogmaals haar hele auto door. En ja hoor, hij lag op haar stoel waar ze op zat. Hij was er kennelijk gevallen toen ik alles opzij duwde om Alec te helpen. Nou ja, gelukkig is hij terecht en komt alles goed. Mam stuurt hem na per DHL en als ik de portemonnaie een aantal dagen na aankomst weer in handen heb, is het avontuur van NL echt ten einde!