We zijn een motorboot! De mast is er gelukkig af en de werf start maandag met de reparatie.

Isabelle heeft vanmorgen gelukkig een appartement gevonden dat acceptabel is. He was erg moeilijk. In Gibraltar kun je eigenlijk alleen een long lease contract krijgen en anders moet je in een hotel. De kosten daarvan zijn aanzienlijk en eigenlijk willen we echt niet lange tijd in een hotel vertoeven.

Isabelle is alle makelaars afgelopen en gevraagd of er geen appartementen in de verkoop staan, die kunnen namelijk best even verhuurd worden en dan heeft de verkoper in ieder geval een beetje inkomen en ons probleem is opgelost. Twee appartementen bleken hier in aanmerking te komen. 1 ervan bleek erg afgeleefd en we zouden er wel kunnen overleven, maar daarmee had je alles wel gezegd. De tweede was perfect. Redelijk nieuw, in een prima omgeving en in prima staat.

Zaterdag verhuizen we, de manus van alles van de makelaar regelt (voor geld uiteraard) een busje en dan kunnen we de boot gaan leeghalen. We moeten 3-6 weken van de boot en dan moeten we met kinderen wel heel veel meenemen. Speelgoed, kleding, beddengoed, handdoeken, computer, bederfelijk eten, specerijen en zo. Ik word al moe als ik er aan denk. Morgen beginnen we met alles in zakken stoppen.

Zondag moet ik de boot klaar maken voor de werf. Natuurlijk gaat de werd zelf een tent opbouwen in de boot om de meeste overlast te beperken. Maar ze gaan hout verwijderen en polyester slijpen. Polyester is bijzonder agressief en het stof kan overal komen. Dus moet ik alle hutten afsluiten. De bilge compartimenten zijn onderling verbonden, dus die moeten ook afgesloten worden. De apparatuur moet afgesloten worden met plastic. En natuurlijk moet alles was enigszins verwijderd kan worden naar de achterhut verhuizen. Voorraden, gordijnen, apparatuur, speelgoed, kussens e.d.

De afgelopen dagen zijn erg hectisch geweest. Isabelle was dus bezig met het zoeken naar een geschikt appartement en heeft vaak 1 of beide kinderen meegenomen om de emotiefactor wat gewicht te geven. Ik heb alle zeilen gedroogd, afgetuigd en opgeborgen. De tuiger van de werf had geen tijd de komende twee weken. Daardoor moest ik alles doen, zodat we toch snel aan de slag konden. Nu had ik al vaker de mast verwijderd. Het is niet moeilijk maar als je alleen bent, is het wel zwaar. Alle zeilen zijn bijna onhandelbaar.

Maar goed, alles was perfect voorbereid. Vandaag hebben we de boot naar de werf gevaren en daar de mast verwijderd. Dat betekende trouwens wel dat ik de mast in moest zonder de achterstag en de babystagen. Alleen de voorstag en de twee hoofdstagen stonden nog. Voor iemand met een gezonde hoogtevrees is dit wel een overwinning.

De werf ligt vol in de swell. En als de speedcats voorbij komen, ligt de boot zwaar te rollen. Dubbel zwaar omdat de golven terugkaatsen tegen de kademuur. En daar hing ik dan! Aan een mast die nauwelijks ondersteunt werd. Terwijl ik mij vasthoud met mijn benen om de mast, probeer ik de strop van de takelwagen om de mast te trekken en vast te maken. En natuurlijk komt er dan net een speedcat voorbij. En dan voel je je precies als Ellen MacArthur tijdens haar heroïsche klimtocht.

Voor degenen die dit niets zegt, stel je voor dat je lekker zonder handen aan het schommelen bent in de speeltuin op 15 meter hoogte terwijl je een rinkelende telefoon uit je broekzak probeert te halen die je echt moet opnemen omdat het een o zo belangrijke klant is. En o ja er komt steeds een massieve paal met hoge snelheid recht op je af. En je wilt toch wel heel graag een jongetje blijven. Maar goed, de mast is er af en ik heb weer een persoonlijk overwinning behaald.

De verzekering heeft mondeling goedkeuring gegeven en dat is goed nieuws. De kosten van de alternatieve huisvesting zijn volgens de voorwaarden gedekt, maar dat moeten we nog definitief horen. We hebben ten slotte vandaag pas gehoord dat er een appartement zou zijn.

Inmiddels staat het leven vrijwel in het teken van de reparatie en de verhuizing. Maar met kinderen gaat het gewone leven ook gewoon door. Alec gaat natuurlijk nog gewoon naar school. Helaas heeft Alec na 16 dagen besloten om toch een ongelukje ’s nachts te hebben. Hij was er niet van onder de indruk. Maar duidelijk is wel dat hij “het niet in z’n luier plassen ‘s nachts” steeds beter onder de knie begint te krijgen.

Katie blijft gewoon een heerlijk meisie.  Eigenwijs, dat wel. Van wie zou ze dat nu hebben. Het slaat vast een generatie over J ! Ze is nu erg goed met zelf eten. En overal waar zij gaat, gaat haar baby popje ook. Dat is nieuw, want voorheen gaf ze niet om een bepaalde knuffel, m.u.v. haar slaapknuffel. Maar nu heeft ze echt een babypopje dat ook eten moet en een flesje krijgt. Schattig om te zien. En hele tegenstelling ten opzichte van de stoere Alec spelletjes.

Meisjes en jongetjes zijn echt anders. Ik vind het erg leuk om beide te zien en van de verschillen te genieten.