“Señor, no va a Cadiz, va a Cordoba!” Sorry, wat zegt u? Nee, nee, dit is de trein naar Cadiz. “No Señor, a Cordoba, mañana a Cadiz!” Pardon, morgen, nee nee! Vanavond moeten we terug! “No Señor, no possible, mañana!” Nee toch.

“Belle, Wakker worden, we zitten in de trein naar Cordoba! Nou dan gaan we toch
direct weer terug. Nee Belle, het is 21:30u , dit is de laatste trein van vandaag. Wat nu? Darren, Vicky, we’re in the last train to Cordoba! Where’s Cordoba? Well, completely the wrong way”

Wat een leuk treinreisje naar Sevilla had moeten zijn, eindigde in een nachtelijk avontuur in Cordoba. Zonder luiers en zonder vervoer.

Sevilla was erg leuk, met de trein 2 uur naar Sevilla. De kinderen vonden het prachtig. Katie riep om de tien minuten wel “toet toet”. En met een pakje drinken en een zakje chips begon het allemaal erg gemoedelijk.

Aangekomen in Sevilla zijn we eerst de winkelcentra ingedoken om kleren van de kinderen te vinden. En zo waar, gelukt. Een jas voor Katie, een broek en voor allebei een pyjama. Nu alleen nog een extra broek voor Alec, maar dat lukte niet. Ondertussen hebben we met zijn allen (ook Darren en Vicky waren meegekomen naar Sevilla) geluncht bij een Tapas barretje, heerlijk.

Vervolgens met de bus naar het toeristische centrum, de grote katedraal en de vele pleinen en prachtige gebouwen. Sevilla is inderdaad erg mooi. We hebben flink wat foto’s gemaakt, zie de foto impressie.

Na een maaltijd bij de Burger King op weg naar het station. Hee, jongens, kijk de trein staat er al. Nee, dat is een andere operator, we hebben kaarten van de Andalusia Express, die komt om acht uur op perron 7, over 30 minuten.

Iets voor achten gaan we naar het perron. Op de borden staat Cadiz op perron 7 en bij de roltrappen naar het perron ook. Dus gaan we lekker zitten, maar de trein vertrekt niet op tijd. Nou ja, zal wel. 20 minuten te laat vertrekt eindelijk de trein en we gaan zitten voor een tocht van 2 uur.

Katie is inmiddels oververmoeid en is erg huilerig. Tjsa, dat is haar standaard reactie als ze ’s middags niet of weinig slaapt en inmiddels was het ook al weer bedtijd. Maar al redelijk snel valt ze in mama’s armen in slaap. Alec houdt zich super. En ook hij is na een half uurtje in dromenland.

Om negen uur kwam de conducteur. En toen werd duidelijk dat we in de verkeerde trein zaten. Er ging geen trein meer naar Cadiz. Iedereen in de trein probeerde ons te helpen, dat is ongelofelijk.

Neem een hotel, misschien gaat er nog een bus. Pfff. Een hotel is niet echt aanlokkelijk. Tuurlijk, we hebben pyjama’s, net gekocht. Maar de luiers zijn op!

Een busrit, nu nog, het is echt een heel eind terug, vier uur doet de trein erover, hoe lang gaat een busreis dan wel duren? En dat met twee kleine kinderen die al vanaf 7 uur op zijn. Echt niet! Dan nog liever in een hotel.

Een huurauto! Dat is het, maar zo laat nog, hoe gaan we dat regelen? Een lieve Spaanse meneer belt het informatienummer op zijn telefoon en geeft ons de nummers van Eurocar en Hertz. Die bellen we snel want Darren had gezien dat er ook een Eurocar is in Cadiz, dus dan dumpen we daar de auto. Maar ze sluiten om half tien!

Isabelle regelt via de telefoon in het Spaans en Engels een auto maar dat moeten we wel sprinten naar de balie, ze blijven speciaal voor ons nog even open, tot tien uur. Dus zodra de trein stopt, sprinten Darren en ik naar de balie, hij gaat linksaf en ik rechtsaf. Hij wint!

Na wat administratieve verhandelingen hebben we een Peugeot 307 en zoeken we de snelweg van Cordoba naar Sevilla. We hadden wel een kaart van de snelwegen maar niet van Cordoba. Gelukkig vinden we het redelijk snel met wat vragen bij

tankstations.

En dan wordt duidelijk hoe ver we zijn, 250 kilometer. En wordt het duidelijk hoeveel mazzel we hebben! Niemand snapt hoe we in de verkeerde trein zijn gekomen, we hebben onafhankelijk van elkaar gekeken en dezelfde conclusie getrokken.

De rit gaat snel ondanks dichte mist. Alec is inmiddels in slaap gevallen, dus moeten we nog even stoppen om hem te laten plassen voordat hij in zijn broek plast. Katie heeft een beetje geslapen samen met Isabelle. Darren rijdt goed ondanks dat hij meestal aan de andere kant van de weg rijdt. En in combinatie met vermoeidheid is dat een gevaarlijke cocktail.

Als we de straat van de marina indraaien, worden we door de politie tegenhouden. Ook dat nog! Maar met Isabelle’s Spaans komen we er langs. Aan de sporen op de weg, hebben ze er blijkbaar een Street Race georganiseerd. Gaaf, maar nu niet. Nadat we Isabelle en de kids op de boot hebben geïnstalleerd, zijn Darren en ik nog even de fietsen op het station gaan ophalen en gelukkig herkende ze ons nog want de politie laat ons door. We’re home free!

Om half drie ’s nachts schenk ik een whisky in. We zijn er! Wat een avontuur.