21:07.046N 79:27.480W

Caya Bretón 8 maart 2017

Cienfuegos om 8.00 uur verlaten. We wilden wel  vroeger, maar het uitklaren moest dezelfde ochtend plaatsvinden en niet een dag van te voren. De ontsnappingsclausule die in San Pedro werkte ging hier niet op. Toen ik zei  dat we dan in de avond zouden vertrekken, om toch  al uit te kunnen klaren zei hij: “goed, dan houd ik u paspoort hier, kom het maar een uur voor u vertrekt ophalen”

De eerste 30 mijl geen probleem, mooie kustlijn met bergen. W e moesten wel kruisen, dus erg opschieten deed het niet met ook nog wat stroom tegen. Onze nachtdienst gaat in als de zon ondergaat, Peter en Lineke deden de eerste . Als snel kwam er wat wind uit de goede hoek, dus de zeilen uitgerold, en vrij  snel weer ingerold. Er was 20 knopen wind verspeld, die af zou nemen, maar het werd snel al meer. Uiteindelijk voeren we in een heksenketel, met 24-32 knopen wind, met alleen een heel kleine genua. We kropen vooruit, bij iets meer snelheid maakte het schip akelig klappen. De hoop dat het van korte duur zou zijn bleek ongegrond: de volgende ochtend om 10 uur zijn we beschutting gaan zoeken,  omdat we redelijk op waren. Lineke ziek, Peter en ik vrijwel de hele nacht in touw (en Lineke ook). Buiten kon je al snel niet meer zijn: je kreeg de ene douche na de andere, terwijl we normaal een heel droge kuip hebben. Een akelige nacht.

Onderweg merk je dat toch niet alles stormvast is: de zak waarin de halfwinder op het dek ligt scheurde en de halfwinder ging overboord. Reddeloos verloren.  De gasflessen kwamen van hun plek en vernielden het plastic afdekplaatje van de motor bediening, de bimini had het zwaar en vereiste reparatie, lastig met alle heftige bewegingen van het schip. Aan boord werd het al snel een puinhoop: drijfnatte kleding, overal viezigheid. Je probeert alles zo netjes mogelijk te houden, maar met windkracht 8 is dat een illusie.

Onderweg werden we nog gered door de AIS: een schip zonder verlichting, maar met wel zijn AIS aan kwam binnen onze alarmzone. Geprobeerd hem op te roepen via de marifoon: geen antwoord. Erg lastig als je het schip niet kunt zien en je weet dat hij binnen een mijl afstand van je is en je in een achtbaan zit. Overstag gegaan om in ieder geval uit de gevaren zone te komen. De schipper heeft vast liggen slapen, ongelooflijk, dat je  geen licht voert.

Dingen die wel goed gingen: de stuurautomaat deed het uitstekend, ook met de soms zeer lage snelheid door de enorme golven bleven we goed op koers. De dinghy die op het voordek lag bleef keurig op zijn plaats. En het moreel bleef aardig goed. En het schip hield zich prima.

Peter had intussen een prima plekje uitgezocht om beschutting te zoeken: Cayo Bretón. Eindelijk rust, gedoucht, geslapen en aan de schoonmaak. Alles blinkt weer. Heerlijk gezwommen, naast de pelikaan die verwachtingsvol aan kwam vliegen, maar ons verlopen blikje sardientjes niet wilde eten.

Bij de foto's

Veel meer plezierbootjes dan in 2011. Soms slaat er een om, geen pretje in dit vieze water, hoewel de kwaliteit wel een stuk beter is dan 6 jaar geleden, ruikt het nog steeds niet fris.

Er wordt elke ochtend ook fanatiek geroeid.

Het blauwe paleis en het luxe hotel. We konden voor 3 Cuc van het zwembad gebruik maken. Erg verrassend dat het zout water bevatte. Wel zoetwater douches langs de kant.

Dagje naar Trinidad voor Peter en Lineke

Elke eerste zaterdag van de maand feest in Cienfuegos, Overal muziek en terrasjes.

Broodjes varkensvlees zijn zeer populair

En natuurlijk weer een meisje met vlechtjes

Hostel Matilde

De natte spullen na de storm en de kapotte genaker zak.

Uitrusten van de ontberingen van de storm.

Het begon met relaxed sturen met de bergen van Cuba op de achtergrond.

Onze route naar Jamaica.

Midden op de Caribische zee: een piepklein vissersbootje

De pelikaan die ons verlopen blikje sardientjes niet wilde eten.