Bayona, zondag 6 september

Bayona is in Spanje de laatste plaats die we aandoen, hierna wordt het Portugal.

2 dagen geleden hebben we de haven van Aguete in de Ria de Pontevedra verlaten.  Het was een plezierig rustig plekje, waar de dolfijnen zelfs in de haven kwamen. Niemand kijkt  er hier van op, zo gewoon als de meeuwen. We zijn in een paar uur met weinig wind naar een eilandengroep in de buurt gevaren en hebben daar geankerd (en onderweg onze 6^e en 7^e makreel gevangen).

Iets verderop ligt Bayona. Een oud plaatsje met schaduwrijke naar boven kruipende weggetjes. Veel gezellige eettentjes met terrasjes in de schaduw. Ongelofelijk wat er aan kreeft, mosselen, inktvis en andere zeevruchten gegeten wordt.  We zagen bij onze buren 3 x een schaal met kreeften langskomen, daarna nog  gevolgd door paella en een groot stuk taart en koffie.

Alleen de voorgerechten zijn voor ons al een hele maaltijd.

De “Pimiento de Padron”, kleine groene pepertjes zijn hier als tapa zeer geliefd. Je krijgt een hele schaal, je bijt ze bij de steel af.  Ze worden gebakken, zijn zacht van smaak, maar één op de tien is heel erg heet en als je dat niet weet…..   Wel zorgen dat je wat brood en drank bij de hand hebt.

Het is nu dan toch gebeurd. Op de ankerplek zou ik een brood bakken. De kom met meel en water even op de tafel gezet om de inhoud van de verpakking (Spaans) nogmaals goed te lezen. En, ja hoor, een grote golf, de kom aan het schuiven en Wim inclusief GPS en snoeren, vloer en bank bedolven onder de vies natte meel. Zie dat maar weer eens schoon te krijgen en niet zeeziek te worden. Op dat moment een foto maken is wat riskant, hij is dan ook bewogen.

Het Spaans begint ons wat bekender in de oren te klinken. We lezen iedere dag een stuk in de krant, doen grammatica en vertalen alles wat los en vast zit.

De e-mail van Aldo in het Spaans konden we ontcijferen en we hebben weer wat bijgeleerd. “Eso es” wordt nu veelvuldig gebruikt.

Naar de kapper gaan, was nog een hele opgaaf. Beneden aanbellen en door de intercom zeggen wat je wilt, een afspraak maken. Het is gelukt, we kunnen er weer een tijdje tegen.

 Wim speelt, om onverklaarbare reden, saxofoon in de voorhut. Zijn voeten op een stapel kussens, de muziek tussen een paar op de deur geplakte wasknijpers geklemd.

Bij de foto’s:

Saxofoonstudio, nummer 6 en 7, overal meel (ook de stekkertjes!), onze onstuimige ligplaats in een baai bij twee eilandjes (plotterbeeld toont met de gele pijl de windrichting en kracht), haven en fort in Bayona, kustlijn in Bayona, voor Petra Rutgers: oefenveldje aan de Atlantische Oceaan, voor Heelkunde: vermoeid paard (trouwens: het snoep is op Birgitte en Marloes en alle anderen) en nog wat plaatjes van de omgeving.