5 augustus 2009

Waar moet ik beginnen? We zijn al weer 12  dagen onderweg en aangeland in een vogelreservaat op het eiland Wight, Zuid Engeland. Gisterenmorgen vroeg, om 6 uur,  zijn we met de stroom mee uit Brighton vertrokken.

Veel wind en golven, urenlang aan de wind varen, wat betekent je schrap zetten en niets anders kunnen doen.  In Cowes is de “Cowes-week” aan de gang, een enorme drukte van wedstrijdzeilende jachten waar we tussendoor moesten laveren. Kleine bootjes en ongelofelijk grote wedstrijdjachten die met grote snelheid op één oor langs kwamen stuiven. Zo’n 15 bemanningsleden, benen overboord,  zaten als wasknijpers op de hoge kant geprikt. 

Op aanraden van een Engelsman hebben we de overvolle haven van Cowes links laten liggen en zijn we op dit rustige plekje, de Newtown Estuary, beland.

De rivieren die we opvaren, zijn getijdenrivieren met groot verschil in eb en vloed en veel stroming. Je maakt je boot vast aan  één van de moorings,  ankerboeien, die in het midden van de rivier liggen.  Bij eb valt een groot deel van de rivier droog en komen wadvogels fourageren ( hier vooral wulpen, witte reigers en bergeenden met jongen). De Engelsen zijn lyrisch over de “muds”, de droogvallende grillige uitlopertjes van de rivier. Om bij de oever te komen is het toch vooral een vieze glibberige bruine drap  waar je doorheen moet ploegen.

De zeehonden lijken hier tammer te zijn dan bij ons. Toen we hier aankwamen lag er een zeehond op de drooggevallen plaat vrij dichtbij. Hij leek zich aan geen boot te storen. We hebben tijdenlang met de kijker gekeken tot hij met de vloed verdween. Vanmorgen om half 6 lag hij er weer en nu vanmiddag zag ik ineens een kop en vinpoten boven water uitsteken, hij was er weer. Blijkbaar gaat hij gewoon op een ondiep plekje liggen en “laat zich droogvallen”.

Het begin

Het plan was om kort na ons afscheidsfeest te vertrekken. Het kwam er maar niet van. We bleven maar (soms meerdere keren) afscheid nemen, van werk, etentjes met vrienden, feestjes en leuke weekenden met de Etapclub lieten we niet meer aan onze neus voorbijgaan.

De afhandeling van de praktijk heeft me nog veel tijd gekost. Een verhuurd huis en boot die verder gaat dan het Caribisch gebied bleken welhaast onmogelijk te verzekeren. Het leeghalen en schoonmaken van een huis bleek nog een hele klus.

Van ons afscheidsfeest hebben we erg genoten. We hebben het zeer op prijs gesteld dat zoveel vrienden en familie er waren! Het met tekeningen, namen, ontroerende gedichten, muzieknoten (vast mooie)  en “behouden vaarten” versierde dekbed is prachtig geworden.

We konden  ’s nachts van alle opwinding de slaap niet vatten, zijn om 3 uur maar wat gaan wandelen. ’s Morgens bij het ontbijt alle cadeautjes bewonderd en alle kaarten gelezen.        

Op zaterdag 25 juli hebben wij Bart en Leonie als laatsten (dat dachten we tenminste) uitgezwaaid van de haven Muiderzand. Tot dan hadden we nog steeds niet het gevoel gehad echt afscheid te nemen. Toen we samen terug liepen naar de boot was dat ineens anders. Nu hadden we dan toch echt alles en iedereen achtergelaten.

Zondag 26 juli voeren we tegen de avond IJmuiden binnen en wat verrassing! Remco en Dorien bij de sluis met pruimen uit eigen tuin en mooie C/D.