Cayo largo vervolg
Lonely-Planet
Mathilde en Wim
Fri 1 Apr 2011 23:09
|
Cuba, Cayo Largo, 1 april 2011
We zijn weer terug op Cayo Largo. Met Bart en
Leonie zijn we ruim een week geleden naar Havanna gevlogen in een piepklein
vliegtuigje met ter weerszijde 3 raampjes. Op het
vliegveld hebben voor een aantal dagen een auto gehuurd
om de west kant van Cuba te gaan zien. Het prachtige dal van Vinales
met de tabaksplantages en de typische Mogotes (merkwaardig afgeronde hobbels van
bergen). Mogotes zijn de restanten van de
wanden van ingezakte kalksteen grotten.
Onderweg hebben we overnacht in Casas
Particulares. Je logeert bij de mensen in huis, eet aan hun tafel en
natuurlijk altijd schommelstoelen op de veranda. Ze doen erg hun best
om je het lekkerste, meest uitgebreide ontbijt en diner te
serveren. Op de finca, de boerderij, van Maria en Zenobio in Vinales hebben we 2
dagen vertoefd aan de voet van de Mogotes, wakker worden door het gekraai van de
hanen en het geklepper van paardenhoeven over de straat. Met de paard-en-2
wielen-wagen van Zenobio hebben we een 5 uur durende tocht door de vallei
gemaakt. Onbegrijpelijk dat een paard zijn weg vindt langs en
door zulke kuilen in de weg. Een kar met 4 wielen had er onmogelijk
kunnen rijden. Tabaksplantages, waar mannen de planten oogsten en over
palen te drogen hangen. Rieten schuren, waar de bladeren verder
drogen.
Met ossenwagens wordt de aarde
omgeploegd. Je waant je in het Wilde Westen. Op de veranda's zitten mannen
in een schommelstoel met sombrero op, hun zelfgemaakte Havanna's te roken.
Je ziet vaquero's te paard met lasso in de hand, boerenkarren en
ossewagens. Onderweg werd in een hutje een rumdrankje voor ons
gemaakt. Een suikerriet stengel wordt ingesneden, en door een pers
gehaald, grapefruit erbij en veel rum. Zo kun je er weer even tegen. Lekker
gezwommen in de grotten.
Onderweg terug naar Havanna hebben we Soroa en
Las Terrazas aangedaan. Een natuurpark met orchideeën tuin en terrasvormige watervallen waar je in kon baden.
Bart en Leonie uitgezwaaid (nou ja, ze konden
pas 10 uur later weg) en met een taxi naar Havanna om onze Casa
Particulare te zoeken. We kwamen in een straatje terecht, waarvan we dachten,
hier gaan we zeker niet overnachten. Maar zo is Cuba, binnen marmeren
trappen, versierde ceramische vloertegels, loodzware hoge met houtsnijwerk
versierde deuren, in je kamer openslaande deuren met een klein
balkon met van die dikke gedraaide pilaren, en de casa
grensde aan de oude stad.
Het is ons gelukt bij de Zwitserse ambassade
een visum voor Amerika te krijgen. We hadden om 8.00 uur een afspraak, maar.....
samen met een honderdtal Cubanen. Na 5 uur (formulier niet goed, met taxi
naar een hotel om het Cubaanse formulier via internet opnieuw in te vullen, geen
internet, ander hotel, geld op, naar de bank etc.) wordt de aanvraag in
behandeling genomen, de volgende dag terug voor een interview, diezelfde
dag opnieuw terug om het op te halen, maar dan hebben we ze toch
maar).
Na nog 2 dagen lukte het een vliegtuig terug
naar Cayo Largo te boeken. We konden de Lonely Planet zien liggen en het water
was zo helder dat je vanuit de lucht op de bodem keek.
Morgen, na 2 maanden, verloopt onze
verblijfsvergunning en kunnen we nog net op tijd Cuba verlaten. We wilden
als tussenstap naar de Kaaiman Eilanden, maar de wind is zuid en we hebben
niet de tijd om de oostenwind af te wachten, daarom ws met de wind mee
naar Islas Mujeres voor de kust van Mexico. Vandaar met de golfstroom
mee richting Florida en gaan we de "Intercoastal Waterway" volgen, een
beschutte vaarroute langs de kust van Amerika naar het noorden, richting New
York.
De gemengde gevoelens over Cuba blijven. Toeristen
worden uitgemolken. Meestal begrijpen we het wel en hebben we er niet
zo'n probleem mee, maar af en toe gaat het je toch fors tegen
staan. De mensen zijn het communisme ontgroeid, ze maken er cynische
grappen over. Zeggen iets negatiefs over het regime en kijken dan onder je
schoen of er geen microfoontje zit. Mensen zijn aan handen en voeten
gebonden, ieder eigen initiatief wordt gefrustreerd. Internetten wordt zo
goed als onmogelijk gemaakt. El comandante (Che) Guevara ("hasta la
victoria siempre") op gebouwen, boekjes, T-shirts, hebben we
onderhand wel gezien.
Bijzonder waren de eilanden, als je er eenmaal aan
gewend bent moederziel alleen te zijn, de jaren 50 grote Amerikanen.
We zaten in Havanna op een terras, toen er luid toeterend wel 30 oude Amerikanen
langs kwamen in roze en lichtblauw met wit en veel chroomwerk, open kappen,
4 man/vrouw op voor en achterbank, en dat tegen de achtergrond van
imposante koloniale gebouwen. Dan gaat je hart wel open. Verder was het
platteland bijzonder met een heel eigen sfeer. De mensen zijn over het
algemeen bijzonder aardig. We zijn blij dat we er zoveel uren en
energie in gestoken hebben om Spaans te leren. Dat is de
contacten zeker ten goede gekomen. En lest but not least was het natuurlijk
heerlijk om Bart en Leonie weer te zien en samen een paar weken op te
trekken!
|