Kralendijk, Bonaire, 20 juli 2010     

 Gelukkig is de bonkende muziek een vrijdagavond gebeuren en is de muziek verder acceptabel.

Nieuwe schrik: bij het vroeg opstaan bleken we losgeslagen van de mooring en al een heel eind  richting het rif van Klein Bonaire gedreven. Dat is altijd de angst bij het ankeren: je boot op de klippen terug te vinden. Een 2,5 cm dikke harp had het begeven. Godzijdank stond er weinig wind en had Wim al direct bij aankomst de startaccu vervangen, zodat de motor het weer deed.

We hebben de haven opgezocht, wat niet verkeerd was. Uitzicht over zee en het pittoreske schip-restaurant met pelikanen op de boegspriet. Prachtig snorkelen langs de pieren van de haven.   

We waren nogal ontstemd over de niet opgeruimde uitwerpselen van een middelgrote hond op de steiger. Ze bleken de “reukvlag” van een grote leguaan te zijn.

Inmiddels liggen we weer aan de gerepareerde mooring.

Anders dan op St Maarten, waar Engels de voertaal is en men met enige tegenzin Nederlands sprak, is op Bonaire Nederlands de voertaal. Je kunt iedereen gewoon in het Nederlands aanspreken. Wel bijzonder dat iedereen op deze eilanden 3 talen vloeiend spreekt: Nederlands, Engels en het Papiamento (mengeling van Afrikaanse talen, Spaans, Portugees,Engels, Nederlands en Arawak-talen (van de oorspronkelijke indiaanse bevolking)) .

 Foto’s

Zonsondergang, pelikanen op de boegspriet

Het Protestantse kerkje uit midden 19e eeuw

Restaurant in het voor Bonaire typische okergeel en rood

Snorkelen rond de pieren van de haven. De geel gestreepte visjes zijn zo nieuwsgierig dat het lijkt of ze je duikbril binnen willen zwemmen. De mooie blauwe vis is een papegaaivis vis van zo’n 30 cm.

Je komt wel eens een duiker tegen.

Zwemmende kindertjes en pelikanen.

Lonely Planet in de haven/resort.