Placencia
Lonely-Planet
Mathilde en Wim
Thu 10 Mar 2016 18:42
Positie: 16:30.564N 88:21.833W
Placencia, Belize, 9 maart 2016
Naarmate je de Rio Dulce verder afvaart, komen er steeds meer vogels. Pelikanen, witte reigers en we horen de klokkende roep van de Oropendula weer, de vogel, die van die enorme druppelvormige nesten weeft.
Als het een tijd droog is, stroomt zout water de rivier in. Dat betekent de dood voor zoetwatervissen en luilekkerland voor vogels en roofvissen. Haaien worden dan tot halverwege de rivier gezien.
l
Uitklaren in Livingston. Verveloze vissersboten liggen geankerd voor de haven, het dak vol met rustende pelikanen. Livingston is alleen bereikbaar per boot, er gaan geen wegen naar toe.
De bevolking, de Garífuna, zijn van oorsprong Afrikanen, die toen het schip verging gedropt, gevlucht of aangespoeld zijn. Garífuna zijn er trots op dat ze nooit "enslaved" geweest zijn.
Het duurt altijd op zijn minst een paar uur voor alle formaliteiten geregeld zijn. In die tijd kunnen we lekker wat door het stadje slenteren.
Leuk systeem om je was te doen. Je schept schoon water uit het bassin en het vuile zeepwater wordt gescheiden afgevoerd. Ook backpackers staan hier hun wasje te doen.
Om 12 uur anker op en net voor hoog water de zandbank over, die voor de riviermonding ligt.
We hebben veel gemak van onze geringe diepgang. Andere schepen moeten eroverheen gesleept worden of aan de mast "gekrenkt".
Er is geen wind, dus motoren naar New Haven, ankerplek voor de nacht, in ver gezelschap van één andere boot.
Je weet direct weer dat je op zout water bent. De zoute lucht, die op je huid plakt, en 's avonds zoutkorrels in de kuiltjes van je hals. Douchen in de kuip.
De volgende dag door naar Placencia. De eerste dag was het nog even wennen aan het uren varen. Het "wanneer zijn we er" gevoel. De volgende dag hebben we ons al weer aangepast. Genieten van de vrijheid op het water, vislijntje uit, het maakt niet meer uit hoelang het duurt.
In de baai van Placencia ons vertrouwde ankerplekje opgezocht voor Tranquilo (met internet).
Bij het neerlaten van het anker begon de ankerlier vreselijk te slingeren. Niet goed!
Helemaal doorgeroest. De eerste gedachte was loshalen en nieuwe onderdelen kopen/ laten maken, maar zo simpel was het niet. Na een week 1 á 2 uur per dag draaien, kloppen, WD40 erin spuiten, het opgeven, toch nog een keer proberen ( en dat ondersteboven in de ankerkist liggend) eindelijk los. Helaas niet te repareren.
Gelukkig kan Wim dagelijks uiting geven aan zijn ijsjes verslaving bij Tuttifrutti. Dat helpt wel.
Wim had al gezegd: "ik moet eigenlijk de watermaker eens laten draaien, maar ik heb nog niet zo'n zin in een nieuw project". En het werd het volgende project.
De watermaker is een loodzwaar apparaat, dat ingebouwd is in een kast achter het toilet. Handig werken dus. Hij was er al uit geweest om de filters te vervangen. Bij het aanzetten blijkt hij lek waar de druk opgebouwd wordt. Apparaat eruit, O-ringen en de hele reserveset maar direct in stelling gebracht. Apparaat op zijn plek, aansluiten, lek op een paar aansluitingen. Hele procedure opnieuw. Maar nu hij doet het. Hele opluchting, want anders hadden we steeds met jerrycans naar de wal gemoeten om water te halen.
Door alle malheur, die we al met de Schenker gehad hebben, kent Wim het apparaat nu zo goed dat, hij zegt dat hij er haast verliefd op zou worden.
Fijn dat Tante Ma II groter is en een sterkere motor heeft. We scheuren nu overal naar toe. We zijn een dag op pad geweest om een veilige plek te zoeken om de boot voor een tijdje achter te laten om wat over land te gaan reizen. Dat is in Guatemala toch een stuk makkelijker dan in Belize.
Een niet geschikte haven, wel een leuk plekje
Een "northerly" is in aantocht. Een harde wind uit het noorden, die af en toe voorkomt en die je zo mogelijk beter kunt ontvluchten. Alle zonneschermen eraf gehaald, het anker-alarm aan en een groot deel van de nacht opzitten. Het scheelde niet veel of we werden door een grote, draggende catamaran geramd. De eigenaren waren aangekomen, hadden het anker uitgegooid en waren gewoon uitgegaan!
Er zijn ook heel mooie resorts. Dat is het aardige hier. Tussen luxe huizen en resorts aan het strand staan ook cabañas en de vissershuisjes van Garífuna.
Bar van een luxe resort.
Als dat zo uitkomt gaan we wel eens lunchen in zo'n resort, maar bij Yoli's is het veel gezelliger. Hier met Steve.
Zijstraatje in Placencia. Hier vonden we toevallig iemand die vismolentjes repareert. We hadden gedacht dat de onze reddeloos verloren was, afgebroken handel, roest, maar uit een grote zak met oude molentjes heeft hij er toch weer een werkend geheel van weten te maken.
Zoek de poes.
Het vinden van de goede ankerlier en bestellen is nog geen sinecure. Het duurt dagen voor iemand reageert, en dan leveren ze niet in Belize etc. Erg jammer als we niet verder kunnen. Dan maar terug naar Guatemala en over land verder? Met Pasen schijnt het hier één groot festijn te zijn, toch maar blijven? We hoorden Amerikanen zeggen: "we are extremely indecisive". Komt bekend voor.