Clarkes Court Bay Marina, Grenada, 14 Mei 2010

Bij het verlaten van Admiralty Bay, Bequia, kwamen we langs een baai met ruïnes. Achteraf bleek dat we  “Moonhole” gezien hadden!  Een heel bekende nederzetting van de Amerikaanse architect Tom Johnson.   De gewelven met karakteristieke bogen lijken zo uit de rotsen te zijn ontstaan. Er zijn geen ramen, de wind waait er vrij doorheen. Het ligt erg geïsoleerd, je kunt er bijna niet komen.

Er is steeds wel iets waarvoor we terug moeten om het beter te zien.

De  Tyrrel Bay van Carriacou ziet er met zijn vrachtschepen in eerste instantie niet zo aantrekkelijk uit.  Het blijkt een heerlijk relaxte plek te zijn, geen heel grote catamarans met lawaaierige vakantiegangers.  Vriendelijke mensen, heel kleine restaurantjes, die alleen creoolse maaltijden serveren. Dwz vis (catch of the day) of kip met koolslaatje, rijst met bonen, een stukje gebakken banaan en aardappels. Je moet geen haast hebben. Als we onze bestelling op willen geven, is de baas net op de brommer naar de kruidenier.

Het is wonderlijk dat eilanden, die vrij dicht bij elkaar liggen, toch zo’n andere vegetatie hebben. Zijn de bergen hoog, dan is er regenwoud, zijn er lage heuvels, dan is het eiland kurkdroog.

Carriacou is zo’n vreselijk droog eiland. De geiten staan op kale hellinkjes. Op St Lucia kon het fruit niet op. We aten ’s morgens bij het ontbijt een fruitcocktail van banaan, mango, ananas en passiefruit.  Op Carriacou is weinig te krijgen, zelfs geen bananen.

We gaan de laatste tijd vaak uit eten. Het is niet veel duurder dan je het zelf klaar zou maken en het is een mogelijkheid om onder de mensen te zijn.

Met  Tante Ma zijn we ’s morgens vroeg een kreek met mangroven in geroeid. Hier kom je niemand tegen, zo stil. De wortels van de mangroven zitten vol met oesters. Ze worden je inclusief citroenen te koop aangeboden, zelf mag je ze niet plukken. De bodem is bezaaid met “up site down” kwallen en zwarte zee-egels.  

Kick ‘em Jenny

Op weg van Carriacou naar Grenada moesten we een paar mijl omvaren. Een nog actieve vulkaan genaamd “Kick ‘em Jenny”  en een andere top “Kick ‘em Jack” liggen op 150 meter diepte onder water. Er overheen varen kan je verbrande zeilen opleveren.  De uitstoot vormt een nieuw eiland. Bij de laatste eruptie is er 30 meter hoogte bijgekomen.

Het zuiden van Grenada heeft grote, grillig gevormde baaien met daarin weer uitstulpingen.

Zo’n uitstulping is de haven waar we nu liggen. De hele omgeving ziet er geciviliseerd uit, maar er is niets. Geen brood te krijgen.  Wel erg gemoedelijk. Iedereen komt direct helpen met aanleggen, een praatje maken. Eén keer per week op vrijdag morgen 10.00 uur komt er een busje, die de mensen naar de super brengt en weer terug. Vanmorgen hebben we als ontbijt pannenkoeken gegeten en vanavond is er happy hour en daarna fish en chips.  Gaan we maar eens aan mee doen.

We hebben de hele boot overhoop gehaald. Wat moet er mee? Net als thuis ook weer een hoop onnutte troep tegengekomen, zonde om weg te gooien.

Blij jullie binnenkort allemaal weer te zien!   

Symfonie van Melle en Gerben

Er blijken thuis blijken allemaal bijzondere  dingen te gebeuren. Er wordt getrouwd, kinderen doen bijzondere dingen.

Deze wil ik jullie niet  onthouden. Melle  (5 HAVO), zoon van Sas en Aad, heeft met een klasgenoot een heuse Symfonie in 4 delen geschreven. Zo bijzonder dat zij voor krant en T.V. (NOS) werden geïnterviewd.

De Symfonie is uitgevoerd door een jeugdorkest.

Zie:  http://symfonie.derpikus.com

We rollen hier in het cruisers gebeuren. De fish en chips hebben we inmiddels genoten. Het werd een gezellige avond met een stel Nederlanders en een stel Amerikanen uit Florida. Steeds interessant om de levensloop en plannen van andere mensen te horen.

Vanavond gaan we eerst wat drinken bij Hetta en Paul en daarna het “pot luck dinner” proberen. Het bekende etentje, waarbij iedereen zijn eigen eten meebrengt.

De sfeer is hier zo prettig,  dat het ons niet moeilijk valt sociaal te zijn.