Puerto Calero, Lanzarote, Canarische Eilanden, 25 november 2009

Twee dagen geleden zijn we op Lanzarote, Canarische Eilanden aangekomen. Wat een groot contrast met Marokko. De havens in Marokko waren allemaal commerciële havens, op de kade werden de vissen schoongemaakt, bergen visafval, waar de meeuwen zich te goed aan deden, maar er kwam ook veel in het water terecht. Goed uitkijken waar je loopt, anders glijd je uit over de visresten. Alle boodschappen worden in zwarte dun plastic tasjes verpakt. Zoals de tasjes in Argentinië als zwerfvuil in de bomen hingen, zo drijven ze hier in de haven. Mohammedia en Safi waren bovendien havens waar olie en fosfaat verscheept werden, dus veel stankoverlast.

Grappig dat zowel in de Algarve en in Zuid Spanje als ook in Marokko met 25 graden het koude seizoen was aangebroken. Winterkleding in donkere kleuren. Wij vielen behoorlijk uit de toon puffend van de warmte en in lichte zomerkleding.

De kust van Lanzarote is bezaaid met witte appartementen, die in terrasbouw tegen de heuvels liggen. Onderbroken door de kale hellingen van vulkanen in de meest mooie fluwelen kleuren in de opkomende zon. De kou is weg, het water is 20 graden.

We hebben 3 dagen en nachten over de overtocht gedaan. We vertrokken ’s middags op de motor. Geen wind.  Vroeg in de avond kregen we de ellende met het vissersnet in de schroef. Knap lastig als je geen motor hebt, vrijwel geen wind en je richting land gedreven wordt. Van slapen kwam er die nacht weinig terecht.

De volgende dag en nacht verliepen voorspoedig. Hoewel het ’s nachts koud was met een luchtvochtigheid van 98%.  Je moet wel iets overwinnen om je bed in te duiken als je kussen en dekbed nat aanvoelen. T-shirt aan en dikke sokken. Overdag droogt alles gelukkig weer snel. 

De sterrenhemel is prachtig. Veel vallende sterren, dus veel wensen: het gaat met jullie allemaal goed komen!!

De laatste dag en nacht begon de wind aan te trekken, 6 Beaufort en pal achter.  Hoge golven en vreselijk slingeren van het schip. In de kuip  zitten we voortdurend aangelijnd. In de kajuit is het steun zoeken en af en toe toch gelanceerd worden.

We hebben nog niet zulke zeebenen als Jeroen, die onder alle omstandigheden “op één been staand” zijn broek aan kan trekken.

’s Nachts zie je de hoogte van de golven niet. Je hoort alleen dat er een schijnaanval op je gedaan wordt. Onder veel geraas stort er een golf achter je neer.

De laatste ochtend werd het rustiger en hebben voor ’t eerst waterschildpadden gezien.

Een drijvende lichtbruine vlek in het water, waar ineens bewegende poten aan blijken te zitten en een koppie dat boven het water uitsteekt.

Lanzarote is een paradijsje. Witte appartementen, gezellige terrasjes, vakantiegangers in zomertenue, wat een luxe na Marokko. Volgens de pilot is er op de Canarische Eilanden geen bewaking “omdat dat niet nodig is”. Heerlijk idee. In Marokko waren de havens zwaar bewaakt.

En ….. we hebben weer internet. In Zuid-Spanje was het al lastig, in Marokko bijna onmogelijk.

In Safi vonden we na veel zoeken in een piepklein steegje een internetcafé. Een trap op naar een zoldertje waar Wim niet rechtop kon staan, 8 computers met schotjes er tussen. ’t Was er een drukte van belang. Tot onze verbazing tienermeiden, die daar uren computerspelletjes zaten te spelen, vrouwen die zaten te skypen.  Blijkbaar konden die meiden ’s avonds op pad zonder begeleiding en niks mannen en vrouwen streng gescheiden.

Het was nog een hele toer om iets verzonden te krijgen met een Arabisch toetsenbord en een uiterst trage computer. We hebben er uren vertoeft om een paar dringende berichtjes verzonden te krijgen.

In Puerto Calero aangekomen hebben we eerst 12 uur achter elkaar geslapen.

Vervolgens lekker gelopen langs de kust.

Direct gevallen voor een tochtje met een onderzeeër om het onderwaterleven te bekijken. Een cadeautje van Wim voor mijn verjaardag. Geweldig, vissen, die hard met de boot mee zwemmen.

Sinds we vissen, kijken we er toch met iets andere ogen naar. Een barracuda zullen we nog wel eens aan de haak krijgen. Van sommige vissen weten we nu hoe ze smaken.

 We waren zo onder de indruk dat we, om nog meer te zien, vandaag zijn gaan duiken. Gisterenavond als de bliksem de duik-cursus DVD weer bekeken.

Met Wim ging het goed, maar mij viel het nog behoorlijk tegen. Toch veel gezien. Grote octopussen weggekropen in een hol, een baby-octopusje zo uit “Finding Nemo” weggelopen, barracuda’s, die dreigend boven ons hingen (maar nooit iets doen), kleine aaltjes (Garden Conger Eels) die als plantjes gebogen met de stroom, op hun staart rechtop in het zand staan,  kleurrijke visjes.

Morgen maar weer. We hebben een begeleiding van één op één, dat is erg luxe. We kunnen zo mooi een beetje routine opbouwen, want we zullen op onze reis wel vaker de gelegenheid krijgen te duiken.

Sardienvisserij

De sardienvisserij voor de kust van Marokko is de grootste ter wereld.

In Safi lagen zo’n 200 vissersschepen. Het zijn zwaar houten schepen. Iedere familie heeft zijn eigen ontwerp. Er staat niets op papier, er komt geen bouwtekening aan te pas.

Op het filmpje van Safi zijn de vissersboten te zien. Er hangt een klein bootje achter.

Een school sardines wordt opgespoord (ik weet niet hoe). Met het kleine bootje wordt het net er omheen gevaren en de cirkel gesloten. Zo wordt een hele school ineens binnengehaald. 

We zijn erg blij met de berichtjes, die we van jullie krijgen. Jeike wist te vertellen dat Sinterklaas in Utrecht aangekomen is met de sleepboot van Oscar en Mariken. We voelden ons weer helemaal “thuis op de Vechtdijk”. Foto’s vallen ook erg in de smaak. Vergeten we niet hoe jullie eruit zien.   

Bij de foto’s:

Vrachtwagen van van de Wetering: met een mast van 30 meter van Nederland naar Lanzarote gereden, wordt hier op een 60-voeter gezet; het haventje van Puerto Calero; de kustlijn van Lanzarote.

En een paar stukjes video: van Mohammedia naar Safi, naar Lanzarote en de Yellow Submarine.