09:35.35N 78:40.51W

 

Cayes Holandes (Kaimou), San Blas, Panama, zaterdag 9 Februari 2013

 

Op 28 Januari hebben we Nargana verlaten. De laatste plek waar nog iets te koop is. Nu alleen natuur. Het water is wijds met verspreid meest onbewoonde palm eilanden.  Af en toe zijn er een paar hutten van een Kuna familie,  die de palmen/ kokosnoten van Kaimou bewaken. Soms hebben ze er een “winkeltje” met mola’s en kralenbandjes. De afstanden tussen de eilanden zijn niet groot. Eén tot vier uur varen. Het water kan af en toe  choppy zijn, als er tussen het buiten rif een doorgang naar de oceaan is, maar over het algemeen is het erg prettig varen (niet zeeziek dus). Op de ankerplaatsen is het goed opletten geblazen tussen de riffen door. Het gaat niet altijd goed. Een pas gestrand groot vrachtschip, een gezonken Colombiaanse freightboat, een zeiljacht op het rif.

Sinds lang hebben we ook weer eens een visje gevangen, een “little tunny”, net genoeg voor een lekkere ovenschotel voor ons vieren.

 

Na Green Island en Coco Bandera zijn we nu geankerd op een wel héél mooi plekje. Als er mooiste plekken van de wereld zijn, is dit er één van. We liggen in kristal helder blauw water en kijken uit op het buitenrif, waar de golven van de oceaan schuimend op stukslaan. Het buitenrif verloopt grillig, waardoor het water alle tinten blauw en geel en bruin heeft.  Palmeilandjes op dinghy-afstand en verder weg.

Het is leuk dat Barbara en Lionel ons regelmatig meenemen met hun grotere en snellere dinghy. Voor Tante Ma zijn de afstanden naar een bijzonder rif, rivier of een eiland soms te ver (waar we overigens helemaal geen probleem mee hebben).  Gisteren hadden Lionel en Barbara een “mistery tour” voor ons bedacht. Naar Tiadup (Kuna voor: eiland met een bron), een schilderachtig eilandje met een paar indianenhutten tussen de palmen, een piepklein baaitje met wit zand en een ulu (kano), een bamboehok met 2 varkentjes en in het midden van het eiland een zoetwater bron.  Oma lag in haar hut in de hangmat en liet vanuit deze positie mola’s zien. Al gauw kwamen de nieuwsgierig geworden andere bewoners, twee moeders en een stel kinderen. Wíj bekeken hun mooie gouden kettingen en oorhangers en zíj keken naar ons. De halfwas meiden vroegen om shampoo, maar die hadden we natuurlijk niet bij ons.

 

Het is lang geleden dat we konden zwemmen en snorkelen. Met de dinghy kun je een heel eind zig-zaggend tussen het rif door en je al snorkelend met de stroom mee terug laten drijven. Of we flipperen zo van de boot naar een stuk rif. Er zitten grote ronde stingray’s, die onbekommerd in het zand wroeten en van deze plek is bekend dat er veel barracuda's zijn. En die zien we ook, maar deze keer ben ik er niet helemaal gerust op. Normaal hangen ze stil in het water, maar hier zijn een paar grote barracuda’s die actief zijn en om je heen zwemmen met half open bek (en grote tanden).

We zijn de visspullen gaan halen en we haalden de ene barracuda na de ander uit het water. De eerste sprong metershoog uit het water met een kleurig groene inktvis met haak en een stuk vislijn in zijn bek (helaas voor hem), maar de volgende twee, een grote en een kleinere,  waren de pineut. Indrukwekkende vissen. De volgende dag hebben we ze op de BBQ a.b. Seawhisper gegrild, lekker.

Vandaag hebben we er weer gevist, maar de barracuda’s kenden het kunstje nu. Ze kwamen wel kijken (erg spannend,  je ziet ze aankomen in het heldere water), één deed een uitval, maar daar bleef het bij. We zullen het moeten doen met “Gésiers de canard confit” (oftewel eenden maagjes uit blik), nog uit Dominica, ook lekker.

 

Af en toe komen Kuna’s in hun kano langszij, ik weet niet waar vandaan, want de bewoonde wereld is ver weg,  om iets te vragen of te verkopen. Vandaag was dat de vegy-boot, een lancha, een grote houten kano met motor. Over de marifoon was al opgewonden aangekondigd dat hij in aantocht was, maar tegen de tijd dat hij bij ons kwam, was er al bijna niets meer. We konden nog net een paar aubergines, een bosje uitjes en wat aardappelen scoren. Een grote bestelling was voor “Runner”, de boot van Amerikanen, die voor ons ligt. Zij kwamen 15 jaar geleden naar de San Blas en zijn nooit meer weggegaan. De boot is in 3 jaar niet van zijn anker geweest!