We zijn nog even in de haven gebleven. Het is een prettig plekje, snelle internet verbinding vanaf  de boot, water en elektriciteit en je stapt er zo makkelijk vanaf.

Er zijn hier in de baai een paar kleine haventjes met 6 tot 20 boten en een aantal ankerplaatsen. In de havens bijna alleen “dode boten”, dwz verlaten boten voor de tijd van het hurricane seizoen. Ook van de boten, die voor anker liggen, zijn er veel verlaten. Aan de andere kant zijn er juist ook veel mensen die hier, meest ankerend, de zomermaanden doorbrengen.  Het kantine-achtige  restaurant van onze haven is zo’n beetje het sociale middelpunt.

Een paar keer in de week wordt van 9 tot 12 schilderles  gegeven door een cruisser-beeldend kunstenaar(es).

Op het cruissers-net, iedere ochtend via de marifoon op kanaal 68, worden om half 8 de evenementen opgesomd. Op zaterdag organiseren de “Hash House Harriers” een wandeling, steeds op een andere plek van het eiland. Voor de zaterdag ochtend worden Engelstalige cruissers opgeroepen  kinderen te helpen bij het leren lezen en schrijven en zo iets terug te doen voor de bewoners van het eiland. Er is altijd wel ergens iets te doen.

We proberen iedere dag iets te ondernemen, maar het is vreselijk warm, 30-37 graden, en vochtig. Het is de eerste keer dat we een regenseizoen meemaken, dwz op zijn minst een aantal malen per dag een forse regenbui.  Wim heeft in de kajuit en de slaaphut een ventilator opgehangen , maar het is binnen evengoed niet uit te houden. Buiten is het domein van muggen en  stekende  zandvliegjes, die overal en voordurend rond je enkels zwermen. We zijn constant in de weer met Deet en anti-muggen spray.  ’s Middags zijn we meestal in het zwembad van Le Phare Bleu te vinden, 20 minuten varen met Tante Ma . Een lustoord, van het zwembad kijk je uit over het haventje en de oceaan. Meestal  zijn we er alleen.

Het prachtige eilandje Calivigny, waar we steeds langs varen is privé bezit, daar mag je niet aanleggen aan het dock, maar als je je dinghy op het strandje trekt, kunnen ze je daar niet weren. In de hele Caribbean is het strand voor iedereen vrij toegankelijk, ook bij hotels en resorts, al wil de bewaking je soms graag anders doen geloven.    

Vanmorgen zijn we vroeg vertrokken naar Grand Etang, een vulkaan op 500 meter hoogte met kratermeer en omgeven door tropisch regenwoud.  Met Tante Ma naar de overkant, met een minibusje naar St George en daar overstappen in een ander busje en door de bergen naar Grand Etang.  Een prachtige tocht met heuvels/bergen/steile afgronden en door kleine dorpjes.  Bij aankomst werden we begroet door Mona Monkey’s, die zich in ruil voor bananen wel willen laten aaien.

Heel bijzonder om van bovenaf op het regenwoud te kijken, die overdaad aan helder groen met hier en daar fel gekleurde bloemen.

Een bijzonderheid hier is de prehistorische varen-boom, een soort palm met een varen als kroon.

Jammer dat het niet meer ophield met regenen en het bos uiteindelijk in mist gehuld was.

Van een wandeltocht naar de watervallen is het dan ook niet meer gekomen.

Bij de foto's

strandfoto's, het eilandje Calivigny, het zwembad bij Le Phare Bleu, de Mona Monkey's en een blik op het tropisch regenwoud.