Twee eilandjes die met een brug met elkaar verbonden zijn. Dit is de laatste plaats waar we in kunnen slaan, daarna zullen we een paar weken niets meer kunnen kopen. Nou, inslaan is veel gezegd. De basale dingen als rijst, meel etc zijn te koop en als de vrachtboot uit Colombia net is geweest ook wat tomaten, uien, aardappels en paprika's. Voor het eerst konden we zelfs blikjes bier kopen. Erg lekker als het zo warm is en onze wijnvoorraad is bijna uitgeput. De invitaties over en weer om bij elkaar te komen eten worden ook minder, want het wordt steeds ingewikkelder om iets aardigs op tafel te zetten.

Oude bekenden, Jaquelien en Toni van Jakker kwamen naast ons ankeren. Zij varen al een paar maanden in dit gebied en kwamen voor de 6e keer naar Nargana om inkopen doen.

Hier hebben we ook voor het eerst en voorlopig voor 't laatst internet. Het bleek dat het winterweer in Nederland met kou en sneeuw niet iedereen goed bekomen is. Moeders konden weken de deur niet uit en we kregen een e-mail van Piet, dat hij met de fiets is uitgegleden en een gecompliceerde enkelbreuk heeft opgelopen en wacht op een tweede operatie.

Erg ellendig.

De eilandjes maken een verlopen indruk. Niet langer de keurige hutten met tuintje, maar veel stenen huisjes, die niet meer bewoond zijn, hutten die schots en scheef gezakt zijn. Een paar aftandse kerken. Hier laat de "vooruitgang" zich gelden. Vrijwel geen traditionele kleding meer, wel electriciteit en hier en daar een schotelantenne en t.v.

Aangespoeld plastic en andere troep wordt niet opgeruimd. Er wordt overigens duidelijk veel aan preventie van ziekten gedaan. Hier en daar een bord, waarop uitgelegd wordt hoe je je handen moet wassen, er wordt een tang of plastic zakje gebruikt om voedingsmiddelen te pakken. 

Er zijn een paar restaurantjes waar zelfs iets te kiezen valt. Octopus in een lekker sausje met rijst en bonen én een biertje.

De jacht levert wat ongewone dieren op. De dames van het restaurant hebben een spider monkey baby, die zich om hen heen geslingerd heeft en luidkeels jammert als hij ergens neergezet wordt, de "bamby" die we al eens zagen, een tamme papegaai, die vrij rond vliegt, haas-achtige knaagdieren etc.

Het is even wennen, maar dan wordt het toch leuk. Er wordt veel en fanatiek door jongelui gesport, en de mensen zijn weer erg aardig. Je mag overal aanleggen, ook al moet je over privé-erven lopen. Kano's komen lanszij om bananen of mola's te verkopen, maar heb je geen belangstelling, is het ook goed.

We zijn met Tante Ma de Rio Diablo opgevaren. Het was een hele toer om over de drempel heen te komen. Erg ondiep en oplopende golven en door een woud van vastgelopen halve bomen. Weer zo'n prachtige oerwoud rivier. Hier en daar een wasplek. Aní's, bijzondere grote paars-zwarte vogels, die in grote groepen door de mangroven springen, grommend en kletsend. We hebben wat gezwommen en de was gedaan. Er huizen hier krokodillen, dus wel oppassen geblazen. Er varen veel kano's om water te halen. Er was een pijnleiding van de rivier naar de dorpen, maar die is kapot.

Hoog de rivier op is een koord over de rivier gespannen, verder mag je niet, om vervuiling van het drinkwater te voorkomen. Het is ploeteren voor de peddelaars, tegen stroom en wind in, met een kano vol loodzware tonnen met water.

Het is wel duidelijk waarom de Kuna op de eilandjes wonen, en niet bij hun kostgronden. Sommige eilanden zijn zo overbevolkt dat, als je aan komt varen, het lijkt of de hutten er vanaf vallen. Op het vasteland heerst malaria en er zijn alle mogelijke steekinsecten en ander gevaar of ongemak.   

Los Pinos