Sint Maarten, 26 februari 2010

Op 16 februari hebben we English Harbour verlaten. We gaan langzamerhand richting Sint Maarten.  Als het goed is, komen Bart en Leonie daar op 13 maart met het vliegtuig aan. Fijn om weer zo iets leuks in het vooruitzicht te hebben.

Op de valreep nog gastvrij ontvangen door Sjon en Heleen met Iris en Ivo van de Nebulae. Een half jaar geleden hebben we hen in Portosin leren kennen en woordenboeken uitgewisseld.

We gingen op weg naar Green Island, een onbewoond eilandje voor de kust van Antiqua, en vervolgens  naar Barbuda. Beide eilanden zijn omgeven door koraalriffen met nauwe doorgangen (en 200 wrakken van verongelukte schepen).

Met één man op de punt voorzien van een polaroid zonnebril en met de zon achter, moet je je weg  zien te vinden tussen de koraalriffen door. Polaroid bril gekocht en vervolgens op pad. Dat bleek nog niet zo makkelijk. Bij Green Island lag een zeilschip midden op het rif. Geen prettig gezicht.

Het bijzondere van Green Island is dat het lijkt of je op de open oceaan ligt. De golven worden echter gebroken door het rif dat voor de baai ligt. Achter het rif lig je heerlijk rustig.

Voor het eerst konden we hier aan de rand van het koraalrif heerlijk snorkelen in prachtig helder fel turkoois water.  

Bij het wegvaren van Green Island ging het nog bijna mis. We moesten door een lange smalle geul  tussen het rif door. Iedereen deed het, dus waarom een eind omvaren. We durfden echter niet zo dicht langs het rif te varen als nodig was, bang om er door de golven tegenaan gedrukt te worden en kwamen in een ondiepte van 2 meter terecht. Gelukkig steken we niet zo diep en ging het net goed.

Op ons ankerplekje bij Green Island kwamen we naast de “Hartbeat” van Martin en Esther (met hun 2 dochtertjes en 2 opstappers) te liggen. Zij kwamen al snel met de dinghy langszij en de volgende dag zaten we bij hen aan de lasagna. Leuk om zo’n groot prachtig klassiek jacht ( én ook nog van een Nederlandse ontwerper, ene meneer Hoek) te kunnen bekijken.

Zwemmen met pijlstaartroggen; stingray-city

Met een bootje, een paar gidsen en twee emmers met inktvissen varen we een stuk de oceaan op tot een vrij ondiepe plek tussen het koraal. Als we daar aankomen, zien we de stingray’s  ( tot 1.5 meter breed en 2.5 meter lang) al als grote zwarte vlekken door het water gaan.

Met de snorkel op het water in.  Even slikken als ze zich met z’n drieën tegelijk langs je heen wringen. Je voelt de stevig, zachte, vleugels en de stekelige staart (grr…) langs je benen gaan. Als je ze voert, zuigen ze de visjes uit je hand op.

Op het filmpje is te zien hoe een begeleider met een rog speelt. Hij draagt hem/haar op zijn armen en de rog duwt zijn “kop” tegen zijn lijf aan.

Een hele belevenis. Gaan we nog lang van nagenieten.   

Barbuda steekt maar nauwelijks boven de zeespiegel uit. Je ziet het eiland pas als je er 4 mijl vandaan bent. Eindeloze gele palmenstranden en geen kip te zien. De inwoners  zien geen heil in het promoten van hun eiland.

In de lagune huist de op een na grootste broedkolonie fregatvogels. De mannetjes blazen zich rood op om indruk te maken op de dames. De vrouwtjes vliegen rond om het aantrekkelijkste mannetje uit te zoeken.

We liggen hier in een behoorlijke swell, dus niet iets om lang te blijven.

Voor het donker vertrekken we naar Sint Maarten. Een nacht doorvaren om bij licht daar aan te komen. 

Bij de foto's:

alsnog de naam van de acrobatiekgroep, beelden van Shirley's Height, de fregatvogels, het turquoise water bij Green Island, de Hartbeat van Martin en Esther en een foto van Stingray city.