Jamaica, Port Antonio, 11 januari 2011

Het was al weer lang geleden dat we een langere overtocht gemaakt hadden. De eerste dagen waren zo beroerd dat ik dacht, dit moet ik gewoon niet meer doen, maar als het over is, vergeet je de ellende al snel en wordt het heerlijk. Dagenlang is er alleen water en dan bij aankomst  ’s morgens vroeg  ontdek je de eerste lichtjes van de dorpen tegen de berg hellingen.  Met het invaren van de baai vaar je ook het tropisch regenwoud binnen, alles is groen en bloeit,  30 meter hoge palmen.  We hebben de eerste ijsvogel gespot en er zitten verschillende soorten kleine reigers op de steiger.

De Erroll Flynn Marina is een nieuwe kleine rijks-haven. We zijn maar met 3 passanten-schepen.

Je mag niet van boord vóór de ambtenaren van quarantaine, immigratie en douane geweest zijn.

Dat was niet zo erg, want we werden direct bestookt door mensen die bananen (een loodzware kam), Blue Mountain koffie (ruikt heerlijk), CD’s van Bob Marley en vis te koop aanboden.   

Onderweg hebben we niets gevangen. Dat is niet zo erg, want we kopen ze graag van de lokale vissers. Eén keer hadden we een veel te grote vis aan de haak. Hij dook direct de diepte in, een gierend aflopende molen, maar de lijn brak. Een eind achter de boot sprong een grote tonijn metershoog uit het water, waarschijnlijk in een poging zich van zijn nieuwe sierraden te ontdoen. Volgens Wim zou hij nu naar de diepte zwemmen om langs een steen de lijn door te schuren, maar ik ben daar niet helemaal zeker van…...

Gisteren hebben we Port Antonio een beetje verkend.  Dat is na het toeristische Aruba weer even acclimatiseren. De grootste deel van de bevolking heeft een Afrikaanse (slaven) oorsprong.  Er is een voortdurend gevecht tegen de armoede. Iedereen probeert iets te verdienen. Veel achteraf winkeltjes met tralies voor de kassa, de groenten - en fruitmarkt met modderige paden, taxi’s  die bijna uit elkaar vallen.

De criminaliteit op het eiland is groot. Drie moorden per dag, waarvan 75% in Kingstontown, waar drugsbendes en blowende Rastafarians een probleem zijn. Dat wordt nog lastig, want we willen natuurlijk wel naar het Bob Marley museum.

De haven is een veilige plek en ook Port Antonio zou veilig zijn. Het is prettig dat de havenmeester je informeert over betrouwbare taxi’s en wat je wel en niet veilig kunt doen.