West End, Old Bahama Bay, Grand Bahama, 28 maart 2012

Ja, na 3 maanden Fort Lauderdale dan eindelijk de Bahama’s. De overtocht viel ons niet mee. We zijn  ’s avonds om negen uur vertrokken om de volgende dag bij daglicht aan te komen. Leuk om weer het zeegat uit te varen, na een jaar op binnenwater gevaren te hebben. Je weet al snel weer hoe het was, het rollen van het schip, zeeziek en te merken dat je er niet goed meer tegen kunt ’s avonds niet gewoon je bed in te kunnen duiken.

Maar de beloning is zoet. Een piepklein haventje, van de steiger stap je zo op het palmen strand met het prachtig heldere, turquoise water van de oceaan. Een constante heerlijke oceaanbries. Zeeschildpadden, een grote puffer (zo’n vis die zich op kan blazen) met een lief baby-gezichtje, onder de boot. Pelikanen landen op de meerpalen van de steiger. Dit verveelt nooit.

Met de “Jetty Express”, zo heten onze vouwfietsjes, zijn we een stuk langs de oever gefietst.  Erg armoedige huisjes/hutjes, enorme bergen conch-schelpen. Er staat een groot bord met: “verboden conch-schelpen te dumpen”, maar daar lijkt al honderd jaar niemand zich aan te storen. Het duiken van conch-schelpen is hier het middel van bestaan. Je begrijpt niet dat er nog iets over blijft, je plukt ze tenslotte zo van de bodem, ze lopen niet weg. Op andere plekken mag je de schélpen zelfs niet in je bezit hebben.

We hebben wat gegeten bij “Ella’s take-away”, een eethuisje met 2 ramen, 5 tafeltjes en een ventilator, maar oh zo schoon en goed in de verf.

De 1e poging drie weken geleden om te vertrekken mislukte omdat er ineens mist voorspeld werd, tja, en waarom zou je het risico nemen.

Daar kwam bij dat ik oogproblemen kreeg, lichtflitsen en veel drijvend materiaal, teken van mogelijk loslaten van het netvlies. De gezondheidszorg in de U.S. is ons nog niet meegevallen. Soms goed, zoals je zou mogen verwachten, maar soms ook ronduit slecht. Het ziekenhuis waar we op de emergency terecht kwamen, had overal borden hangen met “our goal is to be at the best 10% in client satisfaction”. Nou, dat is ons nergens uit gebleken. Gewapende politie bij de ingang. Een bandje om mijn pols ten teken dat ik geen (Amerikaanse) verzekering had, ik werd geacht 2x te tekenen voor papieren die ik niet te zien kreeg, 3 uur wachten om onderzocht te worden door een geïrriteerde arts die duidelijk niet gekwalificeerd was om een fatsoenlijk oogonderzoek te doen. Vervolgens werd ik verwezen naar een oogarts, die duidelijk in 30 jaar niets meer in zijn praktijk geïnvesteerd had. Wat een zooitje. Het huilen stond me nader dan het lachen. Hij verwees me uiteindelijk naar een prima oogkliniek. Zij deden een gedegen onderzoek, waren vriendelijk, namen de tijd om te vertellen wat ze deden en wat er gevonden was. Wat een lange weg. Later zei natuurlijk de één na de ander “had het maar aan mij gevraagd”.

In die drie weken hebben we erg leuk een feestje bij Nancy mee kunnen maken en St Patrick’s Day. Een Iers feest dat uitbundig gevierd wordt.

Een optocht met verschillende doedelzak bands, alles en iedereen in het groen, tot het bier toe. Het water in de Chicaco-river is voor die dag groen gekleurd en iedereen is voor één dag Iers.

Wim en Ulli hadden Amerikanen leren kennen op de tennisbaan, waar ze bijna iedere dag wedstrijdjes mee speelden, vaak vertrokken ze 2 keer per dag naar de tennisbaan.

Na 3 weken was er voor het eerst een “weather window” (gunstige wind), zoals ze hier zeggen. Het moment dat iedereen weer uitwaaiert.

Ulli en Imke naar Cuba, Frank en Tini naar Palm Beach vanwaar hun boot verscheept wordt naar Spanje, Stephen en Marja naar de Exuma’s, een zuidelijker eilanden groep van de Bahama’s.

Afscheid nemen met de nodige etentjes en borrels, misschien zien we elkaar wel nooit meer.

Op het laatst leerden we nog vréselijk aardige Canadezen, Barbara en Frank kennen. Zij hebben een condo, +/- 9-hoog en kijken uit over Middle River. Zij hebben ons 3 maanden lang heen en weer zien varen met Tante Ma, wisten wie onze vrienden waren en waar we naar toegingen. Op één van de laatste dagen kwamen ze naar de tennisbaan om eindelijk eens echt kennis te maken. We hebben wat met hen gedronken, het bleken zulke leuke mensen. Ze brengen de winter in Florida door. Frank heeft hier een atelier waar hij beeldhouwt. Zo jammer dat we hen niet eerder hebben leren kennen. Anderen zeggen dat dat juist de charme van het verder trekken is. De contacten zijn te kort om elkaars vervelende trekjes te leren kennen. 

Het is gedaan met een jaar Amerika, “how’re you doing”, “have a nice day” of mooier “have a great one”.

Foto's:

Tennisles vanaf 3 jaar

Op naar het feestje van Nancy

Uitpuffen in de condo van Norm

Stoeien met een T-shirt

St Patrick's Day

Kunstwerk zeilvissen

Bahama's

Plekje in de haven

Pelikanen bij de boot

Conches

Zeven puppies onder een oude boot