Woensdag 12 augustus

Gisteren om 12 uur zijn we uit Dartmouth, Zuid Engeland, voor een 24-uurs oversteek naar Bretagne, Frankrijk begonnen. 120 mijl, westenwind, 15 knopen.

Het tijdstip van vertrek wordt bepaald door gunstige stroming, eb en vloed bij aankomst of vertrek.

Sommige havens kun je alleen bij vloed binnenlopen omdat bij eb een deel droogvalt.

Verder kies je de vertrektijd zo uit dat je altijd bij daglicht aankomt. In het donker is het lastig je weg te vinden tussen onverlichte betonning, zand en grindbanken, rotsen en stromingen.

Soms vertrek je om 2 uur ’s nachts, soms pas om 3 uur ’s middags.

Het ’s nachts doorvaren valt steeds tegen, ook bij goed weer. Aan het eind van de middag begint het af te koelen tot ’s avonds vochtig en koud. Je hele lijf voelt klam, je handen willen van het zout niet meer droog worden. Je voelt iedere golf en het houdt nooit op!

Wim kan er redelijk goed tegen om zonder zeeziek te worden binnen te koken, maar dan nog is het lastig. Het lukt bijna niet om water in een pannetje te krijgen en als je schuin gaat loopt het water uit de kraan naast de spoelbak. De “droogmaaltijden” voor bergbeklimmers zijn een uitkomst. De zakjes wegen bijna niets. Je doet er een vaste hoeveelheid water bij, roeren op het vuur tot het warm is en klaar. En nog heel smakelijk ook, helemaal met wat ingemaakte komkommerschijfjes van Yvonne erbij, die trouwens alles lekker maken.

Nederlandse vakantiegangers zien we niet meer.  De afstand tot Nederland begint te groot te worden. Vaar je dicht onder de kust is er veel te zien, krijtrotsen, stranden, een typisch Engels landschap van glooiende grashellingen door bossages omzoomd.  Aalscholvers en meeuwen op de rotsen. Verder uit de kust zijn we vooral alleen op zee. Af en toe een vrachtschip of zeilboot. Vogels zijn er vrijwel niet meer. Alleen nog af en toe een overvliegende Jan van Gent die al snel in het niet verdwijnt.

’s Nachts is het turen geblazen. Het is lastig om sterren van mastlichten te onderscheiden. Gaan ze van je af, komen ze naar je toe?  De radar is dan wel een uitkomst. Je kunt zien hoeveel mijl een schip bij je vandaan is, welke kant hij uitgaat en hoe hard hij vaart.

Vanmorgen om 8 uur liepen we bij hoogwater de haven van Aber Wrac’h binnen. We waren gewaarschuwd voor alle rotsen onder en boven water, maar het viel allemaal erg mee.

We moeten nu onderhand een plan opmaken om of ineens over te steken in +/- 4 dagen naar Spanje of  langs de kust van Frankrijk al hoppend van haven naar haven naar het zuiden af te zakken.

Het laatste is veel relaxter, maar dan zijn we waarschijnlijk te laat om dit jaar nog naar het Caribisch gebied te vertrekken.