Moeders, van harte gefeliciteerd met je 92e verjaardag, wat een leeftijd en hoe, je ziet er nog altijd zo goed uit. Trots dat je mijn moeder bent! Heel fijne dag morgen met Irene en Dick en wie nog meer  aan komt waaien! We zullen het glas op je gezondheid heffen!

Morgen gaan we de regatta van de haven varen op de boot van Ans en Harry. Gezelliger dan zelf met de Lonely Planet mee te varen. Het is een allegaartje van boten dat meevaart. Monohul's, Catamaran's, groot en klein. De verschillen zijn te groot om met handicaps te werken. Er is een eerste prijs, maar de andere prijzen worden verloot, waaronder een vliegticket voor 2, waarnaartoe dan ook. Harry heeft de watertanks al leeg gelaten en Wim heeft de schroef pokken vrijgemaakt, want we moeten wel winnen natuurlijk.

De haveneigenaren zijn ons sowieso goed gezind. Donderdag hebben we in de haven Thanks Giving gevierd en zij verrasten ons met drie heerlijke kalkoenen. Wijzelf zorgden voor salades e.d. Steeds erg leuk wat iedereen brouwt, mooie ovenschotels, taarten. De werknemers van de haven lieten al dat lekkers ook niet aan hun neus voorbij gaan. We zagen op een gegeven moment dat ze van onze vuile borden en met ons gebruikte bestek zaten te eten.

Vanavond worden de lion fishes gebarbecued, die in een bestrijdings-actie gevangen zijn. De lion fish hoort in het Caribisch gebied niet thuis. Het is een mooie vis met erg giftige stekels. Men vindt dat hij een bedreiging is voor de inheemse koraalvissen. 

De haven en de luxe flats ( allemaal witwasgelden) en wat al niet meer in Santa Marta is van een paar families. Zo'n 24 families schijnen half of heel Colombia in bezit te hebben. De helikopter van de familie landt hier regelmatig op het platform van de haven. De vrouw des huizes heeft ergens boodschappen gedaan. Ook de regeringspartijen worden door een aantal rijke families gedomineerd. Het aanbod van de regering om de FARC mee te laten doen als regeringspartij leek ons redelijk. Maar we horen hier andere verhalen. Een minder radicale linkse guerrilla groep dan de FARC is al eens akkoord gegaan, maar in de loop der jaren zijn de leiders vermoord en is er van de partij niets meer over. Ook vakbondsmensen worden nog regelmatig vermoord. Op meerdere plaatsen waar we geweest zijn, waren grote demonstraties voor eerlijker verdeling en rechtsgelijkheid. Voor het uitvoeren van de wet, wat blijkbaar steeds beloofd wordt, maar in twintig jaar nog niet gebeurd is. Aanleiding was een nieuwe wet. De belasting voor de rijken wordt gehalveerd. In plaats van 16% belasting wordt dat 8%, maar de btw op de goedkope restaurantmaaltijden van 6000 peso (3 euro) gaat met 600 peso omhoog. 

De corruptie en cocaïnehandel vieren nog steeds hoogtij.

Het zwermt hier van de militairen, jonge jongens, die niet veel keus hebben, omdat er geen werk is. Wrang te bedenken dat zo de armen  vechten om de belangen van de rijken te verdedigen.

Van Cartagena hebben we een binnenlandse vlucht genomen naar Medellín in de streek Antioquia, de stad van de eeuwige lente en thuishaven van wijlen drugsbaron Pablo Escobar én geboorteplaats van schilder en beeldhouwer Fernando Botero.

Medellín ligt op ongeveer 1500 meter hoogte in een smalle vallei en uitgewaaierd tegen de heuvels op. Heerlijke temperatuur, door de hoogte veel minder warm dan aan de kust.  

In de jaren 80 maakte het drugskartel van  Pablo Escobar hier de dienst uit. De verschillende drugsbendes bevochten elkaar met per jaar 4000 doden tot gevolg. Na zijn dood in 1993 is dat behoorlijk verminderd, maar toch nog zo'n 1400 dit jaar op een bevolking van bijna 2.5 miljoen.

Pueblito Paisa, een minuscuul Atioquiasch dorpje met uitzicht over Medellín (foto's Ans)

De enorme beelden van Botero op het Plazoleta de las Esculturas

Nog meer Botero in het Museo de Antioquia

  

Wordt vervolgd.